Hoofdstuk 14

Maer als de vier gematigheden niet boven malkander uyt en muyten, dat is de rechte Gematigheydt, WNT .

 

 

Vervolg van vallen in getallen hoofdstuk 13, De Dood

Gematigdheid

Gij zult niet...

De scherpste randjes lijken er wel van af te zijn, van dat vaderlandse Calvinisme waarin de gelovige, vaak met stemverheffing, werd geïndoctrineerd; maar het is nog steeds vanwege ontzag voor schuld en boete dat velen onder ons proberen uit de buurt te blijven van extremiteiten of van verleidingen die tot extremiteiten kunnen leiden. ‘Doe maar gewoon', is in wezen vooral ook een oproep tot gematigdheid, griezelig dicht aanleunend tegen middelmatigheid.

Te weten wat dat is, gewoon en ongewoon, is evenwel niet altijd eenvoudig. Normen en waarden berusten op persoonlijke aannames, Voor de een ben je een braaf en spaarzaam burger, voor de ander ben je een hypocriete vrek.

Ik heb me tot hier niet kunnen manifesteren als een bijzonder ordelijk denker. In 14 waar de Magiër mag peinzen over de ‘ins and outs' van discipline en concentratie voel ik me aangespoord wat aan die ordelijkheid – of het gebrek eraan - te doen. Maar als ik de verschillende ingangen tot Gematigdheid op een rijtje zet zie ik toch weer de nodige dubbelzinnigheden op me afkomen.

De vier elementen hebben zich hier en daar eerder aan mij opgedrongen. Studie van die elementen wordt ontmoedigd door gebrek aan consensus. In het Oosten wordt met 5 elementen rekening gehouden en in het periodiek systeem vliegen de elementen me om de oren.

Een indeling die aan de Oosterse 5 is ontleend ziet er zo uit:

Lucht, Water, Vuur en Akasha. Deze vier samen vormen het element Aarde.

Akasha is de muur waarop verleden, heden en toekomst gegrift zijn. Akasha belichaamt alle herinnering, het hogere zelf, de innerlijke gids ofwel de ruimte zelf, gedragen door schildpad, olifant of een combinatie van beide.

Etymologisch staat de Schildpad voor alles waar de herkomst onbekend van is, en de Olifant voor de Bron van de Wereld. Beide dieren zien er prehistorisch uit. De liefde van kinderen voor de inwoners van Jurassic Park associeert met de alleroudste herinneringen van de menselijke soort. Bedenk hierbij wel dat de ouderdom van skeletten (het eeuwige leven) weinig voorstelt in vergelijking met de ouderdom van stenen, De schittering van kristal, kwarts (en zelfs zand) - die zoveel aantrekkingskracht uitoefende op alle generaties die ons voorgingen - heeft een rol gespeeld in het oproepen van herinneringen over de wording van lichaam, planeet en ster. Vandaag de dag is silicium de grondstof voor computergeheugen.

In het Sanskriet betekent Akasha straling of schittering, maar ook principe, realiteit of waarheid . In heksenkringen wordt Akasha beschouwd als het 5 de element ofwel als Geest die de kern is van alle dingen. Teilhard de Chardin's noössfeer kan desgewenst beschouwd worden als een hedendaagse, zij het beperkte, verwijzing naar Akasha. Tot niet zo heel lang geleden noemden kosmologen Akasha ether; thans ‘dark matter'. Het Wereldwijde Web kan gezien worden als de gemanifesteerde aankondiging van onmeetbare of virtuele lagen die in zichzelf het zicht openen op nieuwe vormen van herinneren, denken en EENHEID.

Ikzelf heb Akasha opgevat als een kosmopedia van alles wat in de fysieke en geestelijke (mentale) wereld is voorgevallen. Er mag een speciale relatie met Lucht aangenomen worden waar Akasha ook geassocieerd wordt met geluid. Schittering, straling, golven, geluid, de harmonie der sferen; hoe dichter ik bij de kern van de cirkel kom hoe subtieler aandacht en waarneming zich ontwikkelen.

In mijn mythisch woordenboek vond ik: ‘Een plaats tussen tijd en ruimte, die vele namen heeft'.

Dat klinkt ingewikkeld, vooral ook als ik bedenk dat er nog slechts zeer onvolledige opvattingen bestaan over tijd, en zeker ook over ruimte.

In het woud van betekenissen van Gematigdheid klamp ik me vast aan Herinnering als een individuele verbinding met het Collectieve Onbewuste ofwel een Planetair Bewustzijn, dat ook Kosmisch Bewustzijn genoemd mag worden.

In ‘Een nieuwe visie op helderziendheid' van Mario Schoenmaker, wordt gesteld dat de mentale activiteiten van de toenmalige mens weinig te maken hadden met wat we nu ‘denken' noemen. De mentale beelden in onze oertijd werden niet gekoppeld aan eigen hersenactiviteiten maar wel met een rechtstreekse verbinding tussen mens en Akasha. Herinnering dus, of resonantie.

Een van de redenen waarom we nog wel eens naast onze schoenen lopen van verbeelding zit hem in de teloorgang van inzichten die nu juist zo typisch zijn voor het onderwerp van dit hoofdstuk, Gematigdheid. Hoe matig ik de belachelijke- en schadelijke aanspraken van mijn ego?

Bij mij leidde deze verwarring tot de vraag, ‘Waar komen mijn gedachten eigenlijk vandaan'? Vanwege discontinuïteit in de relatie tussen herinneren en denken levert een context van causaliteit niet zo veel op. Maar ook in de meerwaardige logica die zich aan het ontwikkelen is blijken antwoorden te lijden aan onvolledigheid. Als waarheidsvinding het uitgangspunt is en niet het vaststellen van betekenis zal elke theorie over denken en logica tekort schieten. In de Tarot bekijken we de fenomenen bij voorkeur op een manier die het kwantitatieve en het kwalitatieve doet samenvallen; zo wil de menger in gematigdheid dat.

Van herinnering kan ik zeggen dat ik die niet onder controle heb. Dat schept onzekerheden waar ik als pr é -dement mens niet van houd. Om de gaten op te vullen moet ik wel denken. Me zorgen maken is tenslotte ook een vorm van denken.

Het ‘memento mori' verwijst naar een van de grootste onzekerheden. Is er leven na de dood? Er zijn tijden geweest dat de voorouderverering een volwaardige plaats innam in de belevingswereld van de stam. De overledenen bleven in verbinding met de fysieke dimensie en werden geacht daar ook invloed op uit te kunnen oefenen.

Herinnering is in die zin de vereniging van heel verschillende staten van bewustzijn. Wie de muziek wil horen moet proberen stil te zijn. Gematigdheid verstilt de exaltaties van mijn ‘ups' en ‘downs' tot een door mij gezochte sereniteit.

Een opmerking die ik in veel boeken over aromatherapie tegenkwam is, dat het ruiken van een bepaalde geur ons kan doen terugslingeren naar episoden waaraan geen herinnering leek te bestaan.Herinnering wordt ingeleid of beïnvloed door aroma, aura, symbool, verliefdheid, geloof, een voorgevoel, de toon die bepaald wat er gezegd is, een kleur, een schaduw of het gevoel van een aanwezigheid. In mijn mijmeringen voelen deze impressies aan als fantomen die zich qua aanleg ergens tussen tijd en ruimte te bevinden en vandaar uit nieuwe verbindingen maken.

Verbind ik de muur die VIER is met het scheppingswoord van EEN dan heb ik een klankbord. Herinnering wordt hier voorgesteld als een resonantie, een verfijnd (soms luidruchtig) systeem van feedback. We zijn er, maar wat is dat, ‘zijn'? De filosofie zoekt sinds haar ontstaan naar een antwoord; in mijn hoofdstukken kom ik niet veel verder dan: ‘Wat is dat voor een wezen die vragen stelt naar ‘het zijn'? Alsof de waarneming van het eigen bestaan ons nooit helemaal kon overtuigen.

Er zijn net zoveel opvattingen over de aard van het zijn als er mensen zijn. Eigenlijk denken we meer in betekenissen dan in mathematische modellen en dat is lastig waar de filosofische natuurkunde ruimte laat samenvallen met voor mij onbegrijpelijke formules, vergelijkingen of modellen.

Als ik het niet allebei doe moet ik kiezen. Ik ga wiskunde studeren, of ik ga op zoek naar verloren herinneringen, resonanties die ik constant zie aankomen als ik aangesloten ben op mijn aurasensor, en via een aangesloten computerscherm kijk naar de beweeglijkheid en veranderlijkheid van mijn elektromagnetisch veld. Denk groen en ik zie groen. Een vriend die mij op zo een moment nadert zie ik aankomen in mijn kleuren. De buitenwereld spiegelt zich in innerlijke veranderingen die zo subtiel zijn dat ik ze zonder hulpmiddelen niet of nauwelijks kan waarnemen.

Nauwelijks is niet helemaal. Affiniteit met het holistische denken dwingt me te zeggen dat elke waarneming, aanraking of ontmoeting resonantie is van hetgeen zich verborgen heeft in tijd, dan wel ruimte. In die zin is het, ‘niet mijn wil geschiede, maar de uwe', echt een doordenkertje.

Maar toch, wie het verborgene zoekt te vinden hoeft niet meer te doen dan het ‘hier en nu bewustzijn', zeg maar ‘het dagelijks overlevingsdenken' te versterken. In elk moment van mijn bestaan vibreren kosmische harmonieën en disharmonieën, en daar ontstaat ook de noodzaak er achter te komen wat het allemaal betekent, want wie het beste kan duiden en voorspellen verdient aanzienlijk aanzien. Van belang is dat er in de achtergrond van de uitwisseling tussen het ‘micro- en macro' bewustzijn wordt ontwikkeld van bewustzijn, een zeer energetisch verhaal.

Het opkomende en zich ontwikkelende denken bevrijdde ons geenszins van de macht van herinnering maar zette wel aan tot beredenering en berekening. Niet herinnering, maar de beter ‘begrepen' herinnering werd de graal van de onderzoeker.

Fundamentalisme. Op het eerste gezicht, is dat de neerslag van een nationalistische-, sektarische- of overdreven persoonlijke opvatting . De persoonlijke staat van bewustzijn moet dan de maat van alle dingen zijn. Het herschrijven van geschiedenis werd in toenemende mate een ideologische onderneming. Dat er in dit begrijpen zoveel misgrepen voorkomen is onderdeel van het leerproces, dat nu eenmaal plaats vindt volgens de strenge dialectiek van ‘trial and error'. Denken is een proces dat zich slechts kan afspelen in een ruimte die gevuld is met tegenstellingen. Denken schept deze tegenstellingen; en het zitvlees in onze leerstoelen, meer denkend dan herinnerend, herinnert me eraan dat oude ontwikkelingen de nieuwe nodig hebben om de eigen zwaarte wat te verlichten. Lettende op de dynamiek van Renaissance zie ik de afhankelijkheid van het nieuwe ten opzichte van het oude, maar ook die van het oude ten opzichte van het nieuwe. Hoeveel goden en demonen hebben het wel niet afgelegd in het groeiende licht van menselijk bewustzijn?

Afkeer van fundamentalisme ligt voor de hand. Maar toch, het subject kan simpelweg niet overleven zonder de aanname van een of ander fundament.

Het vierkant waar de Magiër in 14 voor staat lijkt bij uitstek geschikt als fundament te dienen voor al onze constructies. Concentratie en meditatie, de belangrijkste eigenschappen van VIER, leveren tegenwicht voor het scheidende denken en de strijd tussen de subjecten.

‘Memory', ‘mind' en ‘mania' staan in etymologisch verband met het woord ‘denken'.

Aardig is dat contact met Akasha nu juist van mij vergt het denken tot rust te brengen. Net als in het heldere zien hebben we niet zoveel aan de zintuigen zoals we die kennen. Soms is het uitvallen van het gezicht juist het begin van de ontwikkeling van een innerlijk zien dat herkend wordt aan onaards schitterende kleuren, en aan veel betekenisvollere samenhangen die zich ondermeer kenbaar maken in synchroniciteit.

Waarnemen zonder uiterlijk of innerlijk commentaar, zonder gedachten, is in onze tijd voornamelijk een product van yoga, meditatie of meer algemene concentratieoefeningen. De uitnodiging hier is niet zozeer een esthetische - die beleving van een hogere orde is - maar een illustratie van wat er te winnen valt als we er in slagen zelfkennis uit te breiden tot over de grenzen van leven en dood. Want beheerst denken het leven, herinneren is een functie van de dood. Het onbewuste komt tot bewustzijn. Verdringingen worden bevrijd.

Het verschil tussen herinneren en denken is dat herinnering voor een mens veel overtuigender is dan zijn denken. Herinnering kan zo overtuigend zijn dat het als openbaring wordt ervaren. Veel van onze overtuigingen, dogma's, axioma's of ideologieën komen tenminste voor een deel uit reptiel die we schildpad noemen en die de kosmos op zijn rug meesjouwt. Tussen kleur en complementaire kleur zit het witte licht dat ik elders ‘dark matter' noemde.Tussen denken en kosmos zit de schildpad, ligt het limbische gebied.

Te denken dat het mengen van de elementen net zoiets is als het aanleren van een of andere vaardigheid doet tekort aan het bijzondere karakter van Akasha. Platonische anamnese is het ophalen in de herinnering van de vormen uit de wereld waar de ziel voor de geboorte heeft verkeerd', (wikipedia).

Tussen leven en dood of tussen dood en leven gaan we als het ware door een ‘refresh'-programma. Oud karma, nieuw karma en niet te vergeten afgelost karma worden tot een nieuwe (mythische) eenheid gekneed en vormen een blauwdruk voor toekomstige ontwikkelingen. Het woord ‘Mythologie' doet aan Goden en Engelen denken maar komt van het Grieks en betekent "spraak, denken en verhaal.

Zo er al bewustzijn is van dit proces zal het zich niet zelden voordoen als een absurdistische film. In dit proces zijn er momenten dat de beelden zo indringend zijn dat het is alsof je aan het trippen bent. Helderziende waarnemingen worden toegeschreven aan een derde oog. Tussen de mannelijke- en de vrouwelijke hemisfeer kunnen processen worden waargenomen die niet afwijken van de hallucinatorische activiteiten in geboorte- en stervensprocessen.

Het is verleidelijk de tussenpositie op één lijn te stellen met de middenweg; een verleiding die ik graag het hoofd biedt omdat die weg me nu juist doet denken aan wat politieke centrumpartijen te bieden hebben, terwijl het in bovenstaande eigenlijk niet om een tussengebied gaat maar wel om de samenkomst van tegenstellingen. Deze ontmoeting is nooit gebonden aan locatie, bevindt zich als het ware buiten alle definities van ruimte en tijd. Het creëert geen lokaliteit maar een zeer andersoortige werkelijkheid.

14 is aan de Dood voorbij. Andere wetten doen zich gelden. Natuurwetten reflecteren eerder de stand van menselijk voorstellingsvermogen dan dat ze iets zeggen over hetgeen we werkelijkheid noemen. Zo zijn er dissidenten die beweren dat er deeltjes moeten bestaan die tig keer sneller zijn dan het licht. En ook al worden ze niet helemaal serieus genomen, het weerleggen van deze apocriefe uitspraken is ondoenlijk.

Onderdruk, voor zover ik die geassocieerd heb met depressie is recht evenredig aan wat eerder gezien werd als een overdruk die op het vierkant werd uitgeoefend waardoor het uit kon klappen naar de piramidevorm, symbool voor 5 en dus voor de oprichting van een geheel eigen persoonlijkheid. Personae, het masker, is gemaakt van onze meest edele mineralen, buigzaam maar onsplijtbaar.

Onderdruk is de toestand van de introverte binnenwereld, overdruk hoort bij de extraverte buitenwereld. Hoewel de verwarring tussen die twee sferen de zaak ook makkelijk kunnen omdraaien. Projectie en interiorisatie maken deel uit van deze omdraaiingen. Belangrijker is dat binnen en buiten samen een niemandsland tot stand brengen, een land waar je noch de ene, noch de andere identiteit (constitutie) kunt claimen.

Het is hier dat de fantasieën van de geïncarneerden contact zoeken te maken met hun oorsprong, zoals ontwortelden de aandrang voelen op zoek te gaan naar hun wortels. Omdat velen het moeilijk vinden verband te zien tussen de simpele beleving van een (geïdealiseerd) IK met haar eigen werkelijkheid, en de woelingen van een bewustzijn dat getorpedeerd wordt met tegenstellingen, is depressie een van die verbreide condities die zo helpen het farmaceutische familiekapitaal uit te breiden. Onzekerheid over de eigen identiteit ligt aan de basis van menig depressie. De overdreven fixatie op deze toestand wordt ervaren als gevolg van een collectieve druk die weinig of geen rekening houdt met al die persoonlijke behoeften en mogelijkheden, maar die zeker ook uitgelegd kan worden als een weigering te middelen tussen individualiteit en collectiviteit. Collectiviteit die geneigd is alle individualiteit via aanpassing en inburgering uit te roeien.

Zoek ik vastigheid in de fenomenale wereld dan kunnen meningen, opinies of vanzelfsprekendheden ervaren worden als stoorzender. De positie van die ander echter is net zo uniek als mijn eigen positie. Elk mens ziet net iets anders. Iedereen heeft gelijk en dus heeft niemand gelijk. Deze druk wordt ervaren als een aanslag op de eigen identiteit en kan, net als onderdruk, tot een depressieve staat van zijn leiden.

Zoek ik mijn zekerheden in de fantastische binnenwereld dan blijkt dat mijn constitutie dat niet aan kan. Magisch denken is één ding, bewust in de eigen magische werkelijkheid staan is toch even iets anders. Hier is het oppassen geblazen voor overspanning.

Uitgaande van eenheid kan scheiding niet bestaan. Uitgaande van uitgebreidheid kan de eenheid niet bestaan. Eenheid is het magische aspect (1) van de wereld der manifestaties (4). Maar net als magie beschouwen we EENHEID als inhoud van het verborgene, onderdeel van een subliminale stroom die ons bewustzijn zelden weet te bereiken.

De interactie tussen bewuste- en onbewuste processen is vanuit mijn belangstelling voor de voortdurende veranderingen van bewustzijn te fascinerend voor woorden, en net zo complex en onvoorspelbaar als de beweeglijkheid van een aura. De spanning tussen de tonal en de nagual of tussen statische en dynamische eigenschappen is als die tussen betekenis en bestaan. Daar een positie in te nemen doet mij groeien in de kennis van bescheidenheid dan wel Gematigdheid.

Individu en collectief. Eerlijk zullen we alles delen, is een niet geringe uitdaging aan mijn beperkte verstand. Als het lukt dan voelt dat als de energie in de ruimte tussen linker en rechterhand, een energie waarvan gezegd wordt dat die helende krachten heeft. De naam van die energie is prana of chi, alweer verwijzende naar Akasha.

Zou ik de memen kunnen identificeren die schuil gaan achter de spreiding en borging van ideeën in de collectieve en persoonlijke ruimte, dan moest ik wel geloven dat achter mijn gedachten herinnering schuil gaan, ook al schijnen die gedachten geen verband te houden met vroegere gebeurtenissen.

Eerder verwees ik naar het subliminale als het allergrootste deel van de prikkels en indrukken waaraan ik blootsta en die door een mij onbekende intelligentie het onbewuste in worden gedreven alvorens ze ooit mijn bewustzijn bereiken. Dit is niet een of ander persoonlijk ongerief, maar net als genetische evolutie, een aandeel in de manier waarop chaos een eerste ruwe indeling wordt opgelegd. Dat wat reeds is moet veranderen, maar als evolutie teveel het karakter krijgt van revolutie moet Gematigdheid haar rol waarmaken en er voor zorgen dat ik heel blijf en niet ten onderga in een stroom waarvoor ik nog lang niet de benen heb er me staande te houden.