HOOFDSTUK 13

‘It has been said that Death came into existence only with the rise of man’s consciousness’ Barbara G. Walker

  

 Vervolg van 'Vallen in Getallen, hoofdstuk 12, De Gehangene

Dat wat in 12 binnen wilde komen maar als teveel werd ervaren, wordt in het hier volgende hoofdstuk13, Dood genoemd, of liever ‘doodsbewustzijn’.

Als iets heel erg gewoon is zeggen we: ‘doodgewoon’. Dood in het gepleisterde graf van aanpassing aan het ‘spiegeltje, spiegeltje, wie is de mooiste van het land’. Want wat is mooi? Uiterlijkheid, innerlijkheid, collectieve waarden of persoonlijke waarden? Wat leeft voor de een is dood als een pier voor een ander. In de oproep, ‘doe gewoon’, roepen we tot meer op dan we ons realiseren. En of leven en Dood wel zo gewoon zijn is nog maar de vraag. Misschien wel een paranormale vraag.

Het ligt als het ware in mijn instincten om de angst voor vervreemding te bezweren met een: ‘Doe gewoon’!

Woorden als ‘wonen’ en ‘gewoon’ liggen te dicht bij elkaar om er als symbolist niet iets mee te willen. De som van 13 is 4. Vier is het Huis, maar ook het lichaam die de ziel zich als woning heeft gekozen. De beschutting die een huis biedt schept voorwaarden waarin valt te overleven wanneer storm en weer aan mijn deur rammelen.

Vier is een constituerend getal en is de som van alle condities die voor menselijk leven noodzakelijk zijn. Deze condities zijn biologisch, sociaal, mentaal, politiek, spiritueel enz. Dood, toch ook een constituerend gegeven verschijnt in dit perspectief als toevlucht en woonstee voor alle zielen die vanwege ontzieling ‘homeless’ zijn geworden. 

Ik ben er als de dood voor. Voor de dood bijvoorbeeld.Ik ben als de dood voor de cocons van bescherming die van het bestaan een ommuurde vesting maken. Maar kent de rups het onderscheid tussen rups en cocon?

We hebben in de aanpassing werkelijkheid ingeruild voor wenselijkheid, en dus volgens de regels van de dualiteit voor onwenselijkheid. In die zin hebben we onze moraliteit aangepast. Alles wat niet correct geacht wordt is incorrect.De ideologische (wens)laag is een ondoordringbare schil geworden die ons scheidt van werkelijkheid.Dat is wat in 12 geconfronteerd werd in de aldaar onderliggende DRIE.  Natuur, moeder, kind en alles dat onze zorg en sympathie verdient is zo onzichtbaar gemaakt dat we niet meer weten waar we het over hebben. In die verwarring wordt zorg steeds meer vervangen door praten over zorg. En waar praten niet helpt, dienen we nog maar eens wat wetsvoorstellen en moties in. 

Hoe waar wellicht ook; het zou flauw zijn dit hoofdstuk te beginnen met het cliché, ‘De Dood is slechts een nieuw begin’.In de beelden die ik heb van de wetenschapper, en na mijn ideologische en metaphysische omgang in 12, moet ik een beeld krijgen van het kind zoals het was in een nog ongeschonden staat.Volgens mijn eigen schema probeer ik die vitale kinderlijke inhouden nu te analyseren in de onderzoeker en uit te vinden hoe die aan Doodsbewustzijn vorm geeft. Dat doe ik vanuit de gedachte dat onderzoek van Dood de ware natuur openbaart van leven. 

De dominantie in alle kindvijandigheid richt mijn aandacht op alle dominantie; waar die zich ook maar mogen verschuilen. Als het kind in een magische wereld leeft is de aanval erop immers vooral ook een aanslag op wat door mij steeds het Doodsbewustzijn is genoemd, een term die de magische aard van het beestje aardig dekt.Dood, in mijn woordenboekje, is een andere naam voor een veel groter zelf. Dood regeert ons leven, en na de omkering in 12 is Dood ook de bewust geworden inspirator van dat  leven.

We denken voor het leven te leven maar de uitkomst is altijd de Dood.

13 = 1 + 3 = 4 = de Keizer. De Keizer wordt hier op één lijn gesteld met de Dood. Het geschapen beeld van het universum is een lijk, een dode spiegel die het beeld slechts kan omdraaien en terugkaatsen. In de Gehangene troont 4 na het brengen van het offer over 3, de Dood over het leven. Dood werd hier voorgesteld als het nog niet geïncarneerde deel van het bewustzijn, een spiegel van onvoorstelbare omvang, met ontelbare eigenschappen.

Lust of Kracht maakte het eerste vanuit het bewuste geleide contact met deze ‘bovenmenselijke’ bron, de eigen innerlijke ruimte waar de Gehangene zo dramatisch door werd overweldigd. Onderzoek ik in 13 de Dood dan hoef ik niet in de eerste plaats te denken aan zoiets drastisch als het doorsnijden van mijn polsen. Een bezoekje aan de kinderkamer geeft voldoende informatie. Het universum zoals wij ons dat voorstellen is een kind van dat voorstellingsvermogen; en het kind is resultaat en symbool van een bevredigd verlangen. Bij Castaneda vinden we de gedachte van Don Juan dat elk kind een gat in de moeder achterlaat dat weer gedicht wordt als het kind sterft. De uitdrukking sterven van verlangen kan hier zonder bezwaar omgezet worden in sterven voor verlangen, maar daar hebben de moeders niet veel meer aan. De God die zichzelf incarneert in scheppingen neemt het fragmentarisch bewustzijn aan van deze scheppingen.

Eenheid bestaat nu nog slechts in veelheid. Bevrediging van lusten of verlangen leidt tot manifestaties waarin de schepper het leven geeft, stukje voor stukje. ‘God is Dood’-theorieën  zijn de grotendeels onbewuste voorgevoelens van een schepper over het eigen lot wanneer hij zich blijft manifesteren in steeds weer ‘nieuwe’ scheppingen.

Als we niet altijd doen wat we begeren dan heeft dat ongetwijfeld te maken met ‘Doods’-angst. Het grotere leven is dan nog wat te groot. Beperking van bewustzijn doet ons geloven dat niet de beperking maar Dood onze grootste angst vertegenwoordigt.Aan het kruis van 12 ontbrak het ons misschien aan de moed om nog iets te durven verlangen, maar zonder verlangen stellen we het niet. Het hoort tot het vermogen van ‘ja zeggen’ om wijd open te staan, en representeren die halve bollen van 3 datgene waar ja tegen gezegd wordt.Warmte, licht, geborgenheid, welzijn, harmonie en noem zo maar wat; wie zegt daar nu ‘nee’ tegen?

Wij verlangen, en zullen altijd blijven verlangen tot we herenigd zijn, totdat we de illusie van uitgebreidheid en veelheid doorzien.

Kennis en ervaring van Goddelijkheid, net als van doodsbewustzijn, kan weer tot leven worden gewekt wanneer de delen het idee van afgescheidenheid opgeven. In de Zuid-Afrikaanse editie van dit boek kan het hele concept van apartheid nageplozen worden in de delen die over stagnatie en regressie gaan.De Magiër staat in 13 voor de ronde vormen van de natuur, een weelderig gevulde boezem.

In de lagere getallen was zijn angst voor de onberekenbaarheid van de natuur aanleiding om namaaknatuur te creëren die hij cultuur noemde. Hij plunderde de natuur en bouwde zich een omgeving van plastic en beton waar geen slang meer ongezien kon binnendringen. Hiermee relativeerde hij de natuurlijke verleidingen maar maakte daarmee geen eind aan de verleiding of aan het verlangen. We verlangen niet meer naar persoonlijke groei maar naar een stevige bankrekening.

Wat de natuur wellicht zo onverdraaglijk maakte voor de Magiër was haar overvloed. De verscheidenheid houdt niet op bij de soorten en de families. Elke levenscel is verschillend van elke andere levenscel en in de sterrenhopen van ‘autonoom onafhankelijke individuutjes’ is de Dood van God, waar de Magiër zelf symbool van is, vastgelegd.

EENHEID, net als DOOD, is onvoorstelbaar, althans voor het verstand.In de opbouw van cultuur zie ik een herhaling van de eerste 7 scheppingsdagen, waarin de creatie van de mens het sluitstuk vormde. Pen, de econoom, schreef ooit zoiets als: ‘Wil welvaart zin hebben, dan moet zij leiden, niet tot betere producten, maar tot betere mensen’.

In cultuur lijkt het inderdaad om de mens te gaan, ook al herken je die bijna niet meer in zijn ‘outfit’ van accountant of consument, van zeg maar ‘de calculerende burger’.

De onbewuste Magiër kan tot bewustzijn komen wanneer hij zijn eenzijdige oriëntatie op de buitenkant (veelheid) aanvult met betrokkenheid bij de binnenkant (eenheid) van de verschijnselen die hij in de wereld brengt. Overontwikkeling van het materialisme ofwel het filosofisch realisme vraagt om mentale, emotionele en spirituele aanpassingen. Het vierkant dat zich in 13 verbergt legt dat aan ons op. Wetenschap is een voorportaal van steeds genuanceerder beelden en bereidt nu juist datgene wat het zo hard ontkent, nieuwe waarden.

Als buiten- en binnenkant niet met elkaar communiceren dan vind ik dat de dood in de pot.Onbewustheid van de ‘binnenwereld’ maakt dat we die met Dood associëren, en dat is logisch want dat waar geen bewustzijn van is te vinden binnen een individu, bestaat voor dat individu eenvoudig niet. En van alle ontkenningen is die ten aanzien van Dood wel heel opvallend. We leven alsof er nooit een einde aan komt, niettegenstaande het feit dat we die oneindigheid nu juist aan Dood toeschrijven.

Wat de Magiër bezig is te leren is dat de weg van voorstelling naar werkelijkheid getoetst moet worden aan de hand van kaarten en reisverslagen die over dit traject bestaan. Onze opgestapelde ervaringen vormen geen dictaat maar zouden wel een bijdrage moeten leveren aan het voorkomen van een toestand waarin we eindeloos doorgaan met het opnieuw uitvinden van het wiel.

Dat het wiel aanzien heeft gegeven aan industrieën die steeds problematischer werden of worden mag duidelijk zijn. Lopende banden, olievlekken op  zee, opmarcherende legers of instortende ecologieën; als je er over nadenkt hebben alle stressbevorderende invloeden die wij kennen wel iets te maken met de eigenschappen van het Wiel, waarvan versnelling een van de belangrijkste is. We hebben het woord ‘onthaasting’ aan ons vocabulaire toegevoegd maar het Wiel heeft daar maling aan en zet haar eigen agenda die we soms ook rota of rooster noemen.

Een niet minder machtige rechter in mijn wieltribunaal heet ‘intuïtie’. Opkomende beelden gaan vergezeld van moeilijk te beschrijven aandoeningen die ons koud of warm maken, vochtig of droog.Verdeling van al deze aandoeningen over de 4 elementen geeft de student een begin van inzicht in de eigen opstellingen en posities. Goed dus op de weg naar zelfkennis.

Te laat en te langzaam reageren op veranderingen in onze leefcondities is de tegenkant van onmenselijke versnelling die we onszelf opleggen. Het teveel van Drie is de belangrijkste Doodsoorzaak geworden. Adepten van het vooruitgangsgeloof zijn van mening dat wetenschap in staat is de negatieve gevolgen van wetenschappelijke toepassingen te cureren. Ik zou het daarmee eens zijn als zou blijken dat wetenschap schoonheid en wenselijkheid van vertraging en verstilling in hun paradigma opnamen. De mensheid wordt ouder en dan past het niet om alsmaar harder te willen lopen.

Harder is net zo iets als meer of beter. Allemaal roesmiddelen! Er zijn medicijnen waar je steeds meer van in moet nemen om nog maar een fractie van de oorspronkelijke therapeutische kwaliteit te ervaren. Is ‘versnelling’ ook zo een medicijn? The need for speed. Ik constateer dat het wel aardig lijkt mijn scheppend vermogen te herkennen als een hysterische activiteit, daarmee heb ik nog geen oplossing in handen. De vraag wat het is dat mij zo opjaagt, en waar dat goed voor is, zal ongetwijfeld eerst beantwoord moeten worden.

Angst voor chaos is angst voor het onbewuste, het onbeheersbare en dus voor Dood. Dat de gevolgen van die angst nog groter chaos scheppen geeft me vertrouwen. De wal zal hier het schip keren. Maar ook met het klassieke ‘uit de bocht vliegen’ mag als scenario rekening worden gehouden’.De Magiër staat in 13 voor de wellust opwekkende vormen van de eigen onmatigheid. Hij heeft dat teveel in al zijn werken geprojecteerd en wordt verscheurd door tegenstrijdige gevoelens van angst en lust. In zijn geiligheid zou hij elk fragment van die veelheid met zijn zaad willen besproeien, maar dat schept alleen nog maar meer vormen, nog meer lijken. In zijn (onbewuste) verlangen naar de ervaring van EENHEID kan echter ook de bereidheid gevonden worden om aan al die veelheid juist een einde te maken. Maar welke kant vriend Magiër ook uitkijkt, er valt in laatste instantie niet veel meer te zien dan Dood. Menselijk ontzag daarvoor is een energie met een potentie die nooit onderschat mag worden.