Hoofdstuk 21          Er is altijd genoeg om volmaakt gelukkig te zijn.

De Wereld.

Vervolg van De TAROT - Vallen in Getallen: Oordeel

 

Schrijven over Wereld of over Werelden voelt heel anders dan schrijven over Planeten en Manen. Verdiep ik mij in het tweede deel van de vergelijking dan open ik mijn bewustzijn voor lokale ruimte en tijd. Daaronder, in het eerste deel, schuilt echter een meer algemene verwondering over het bestaan en niet bestaan van wat dan ook, en de individuele positie daar in.

In het eerste deel gaan mijn associaties op Wereld en Werelden naar bewoonbaarheid en menselijke behoeften.

Onderzoek van de fysische ruimte heeft ons het bestaan onthuld van zwarte gaten. Wij weten niet echt waar die zwarte gaten vandaan komen, net zomin als dat we weten hoe onze chakra’s precies werken.

Volgens de algemene relativiteitstheorie is een zwart gat een gebied waaruit niets, zelfs licht niet, kan ontsnappen.

Een wit gat is in de astrofysica een hypothetisch hemellichaam dat energie, sterren en andere materie uitspuwt. Een wit gat is het tegenovergestelde van een zwart gat, waarin alle materie naar binnen wordt gezogen. Science Fiction en uiterst speculatieve wetenschap fantaseren over witte gaten als zouden die toegang geven tot parallelle universa.

Een Q-ster (ook bekend als Grijs gat) is een compacte zware neutronenster waarbij de materie zich in een exotische staat bevindt.

Op de kaart wordt de extatische aard van dit spel van voorstellingen vertaald in een allesomvattende dans. Je kunt het ook een trance-staat noemen.

Met deze 3 gaten aan de symbolische slag te gaan loopt mijn breintemperatuur onmiddellijk op tot duizelingwekkende hoogtes.

Ik leef niet alleen in of op een wereld, ik ben een wereld, maar dan wel een waar ik maar heel weinig van snap. Zwart en wit houden elkaar mooi in evenwicht, maar grijs als synthese van die twee ontsnapt aan simpele zwart-wit redeneringen, en vraagt om eindeloze nuancering.

Als ik al behoefte heb zelf aan de slag te gaan met het geven van betekenis dan is het wel hier in de Wereld.

Grijs is de kleur van ouderdom en wijsheid, van neutraliteit en grijze hersencellen waar wetenschappers (en occultisten) een innerlijke spiegel vinden van het grote heelal, waar theorieën en aannames elkaar steeds sneller  opvolgen. Maar toch, als ik tegen mijn wetenschappelijk georiënteerde vriend zeg dat zijn theorieën voor mij niet meer dan vluchtige en dus voorbijgaande meningen zijn, bestaat de kans dat ik hem behoorlijk op de kast jaag. Alsof er iets mis is met opinies en meningen! 

Ik begon mijn verhaal met Nul maar hier in 21 word ik in alle gewemel van kosmos en bewustzijn geconfronteerd met zwarte, grijze en witte gaten, en met een reeks van theorieën die minstens zo bewustzijnsveranderend zijn als de quantummechanica. De gaten die ons nu zo bezig houden geven hun geheimen slechts indirect prijs. Ik kon een giechel niet onderdrukken toen de gedachte voorbij kwam: ‘Als ik mezelf maar zwaar genoeg maak word ik net zo onzichtbaar als Harry Potter’. Als het aan de  natuurkundige Baile Zhang (en zijn collega's) ligt moet onzichtbaarheid gezocht worden in de ombuiging van licht. Dat is wat magneten doen, en zwarte gaten moeten dus wel formidabele magneten zijn. Magneten die, net als de liefde, grote aantrekkingskracht uitoefenen.

Ik zoek het zwarte gat in mezelf en vind een nieuwe wereld. Dat het zwarte gat ook een erotische lading heeft, verklaart mijn giechel.

Wat de sjamaan betreft neem ik aan dat hij (zij) met één been in de zichtbare- en met het andere been in een onzichtbare wereld staat. In die zin kunnen zwarte gaten gezien worden als verbindingen tussen het fenomenale-, fysisch realisme en de schimmige wereld van quanten, of van donkere, onmeetbare materie en energie. De verdamping van een zwart gat gaat dan in feite over de overgang van het meetbare naar het onmeetbare, of van werkelijkheid naar fantasie. Sommigen onder ons maken hier - misschien niet onterecht - een vergelijking met het beeld van het profane dat transcendentie zoekt en vindt in het sacrale. Uit eigen ervaring kan ik melden dat mijn concentraties op de mogelijkheid te ontsnappen aan de zwaartekracht gepaard gingen met de noodzaak het gewicht van mijn lichaam optimaal tot bewustzijn te brengen. Kortom ik vind hier in 21 een wereld van symbolische studie die zich, net als de techniek, razend snel ontwikkelt, en waar de komende generaties hun handen aan vol kunnen hebben.

Als ik ideeën over supersymmetrie naast theorieën over resonantie leg, of naast de theorieën van Teilhard de Chardin over de noösfeer,  dan wordt het licht in mijn hoofd. Theorieën over de manier waarop het bewuste en het nog niet bewuste met elkaar communiceren hebben sinds de grot van Plato, via Jung’s ideeën over het onbewuste en over synchroniciteit al of niet bewust een plaats veroverd in snaartheorieën waar we soortgelijke problemen zien ontstaan omdat de taal waarin we quantumfenomenen beschrijven dezelfde is waarin we de klassieke mechanica hebben beschreven. Niet dat er iets mis is met die taal, maar de manier waarop we taal gebruiken verwijst teveel naar veronderstelde zekerheden die onze inzichten alleen maar beperken. We spreken dan ook van reductionistische denkmodellen. Mijn behoefte aan de creatie van een cultuur waar het niet om 'waar of onwaar' gaat maar om betekenissen die wij onderscheiden wanneer we de wereld zoals we die aantreffen als een gigantische spiegel van onze grotendeels onbekende binnenwereld ervaren. Symboliek in deze redenering is die metataal waar ik al zo lang naar op zoek ben.

Ik raad het niemand aan mijn associatie van dieptepsychologie met snaartheorieën over te nemen. Maar voor de voorbarigen onder ons zou er in die associatie toch wel toekomst zitten. 'Deep space' en de duisternis van het onbewuste, daar moet iets moois van te maken zijn. De tijd zal het leren!

Het is misschien te vroeg om parawetenschappen de rehabilitatie te gunnen die ze wellicht verdienen. De hetze die lieden als Velikovsky en von Däniken moesten verduren voor theorieën die niet uitzinniger waren dan hedendaagse theorieën over zwarte gaten, oerknal of donkere materie. We staan nog maar aan het begin van het quantum mechanische denken. Intellectuele revoluties of omwentelingen in ons bewustzijn ondermijnen wat we voor zeker en vast hebben aangenomen. 90% van wat er zou moeten zijn is zoek. Hetgeen tot het logische of empirische gerekend wordt moet vallen wanneer het besef van onvolledigheid wat meer op de voorgrond komt te staan. Zelfs de wetmatigheden van denkers als Aristoteles en Newton komen op losse schroeven te staan wanneer het doordringt dat al ons meetvermogen en onze meetapparaten zijn voortgekomen vanuit één dominante mentale ontwikkeling, ofwel vanuit een zelfbeeld dat net als onze ideeën over het heelal gedoemd is onvolledig te zijn. 

Beseffend dat snaartheoretici en andere nerds met 11 of desnoods wel met 110 dimensies rekening houden, kan ik herinneringen, dromen en sprookjes wat makkelijker zien als manieren waarop allerlei super-ingewikkeldheden voorstelbaar gemaakt worden voor een gemiddelde wereldburger. Laat ik het dus vooral op parapsychologie houden. Vrijwel iedereen kan sprookjes lezen en die op een eigen manier interpreteren. Niet iedereen, mezelf inbegrepen, is in staat de bijna kabbalistische vormen van fysische- en mathematische modellen in de quantummechanica te lezen, laat staan te begrijpen. Ik kan troost putten uit de woorden van quantummechanici die ruiterlijk toegeven dat bepaalde modellen lijken te kloppen, en die ook toe te passen, maar geen idee hebben van het hoe of waarom.      

Hoe ook, de tunneltjes die de sjamaan in staat stelt om van de ene staat naar een andere staat van bewustzijn te reizen kunnen nu vergeleken worden met quantum tunneling, waar in de vergelijkingen van Schrödinger gewag wordt gemaakt van (noem het) een toegang tot het heelal.

In mijn ongeschoolde brein zie ik ‘Quantum-magic’ en de daarvan afgeleide nanotechnologie de poort openen naar een nieuwe dimensie, ja zelfs naar de paradigmaverandering als voortzetting van de belofte van een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. De 1 in 21 belooft meer dan ik hier kan verzinnen. Ik noemde de Magiër niet ten onrechte een bedrieger. Dat leugens of fantasieën  de voorlopers van een anders georganiseerde werkelijkheid kunnen zijn, vind ik een voordehandliggende veronderstelling. We hebben een beeld van de wereld maar het beeld dat we aannemen is niet noodzakelijk de reflectie van wat we werkelijkheid noemen.

Het moge duidelijk zijn dat wereldbeelden nogal eens kantelen en dat er een beroep wordt gedaan op de menselijke soort om het doodbewustzijn te verruimen, simpelweg door er meer van tot het bewustzijn toe te laten, en niet alles af te serveren wat toevallig niet in het aangenomen beeld past, zoals humanistische fundamentalisten doen, misleide geesten die alleen willen praten over een leven vóór de dood. In mijn bedenksels is inspiratie een van de uitlaatkleppen van het duistere onbewuste, ofwel het onmeetbare doodbewustzijn; en zonder inspiratie zullen we - geachte humanist - de volgende crises niet te boven komen. Ik denk me te moeten verdiepen in de kwaliteiten van de Sjamaan (of het equivalent daarvan) om voortgang te boeken op de wonderbaarlijke wegen naar het onbewuste, ofwel het 'doodbewustzijn'.

Ik kan naar de transcendentale aard van 21 kijken als ware het een re-integratie van persoonlijke- en collectieve informatie, en dus ook van alles dat ik in de onderliggende hoofdstukken al of niet heb opgeschreven.

Morgen is alles weer anders; verandering is een onveranderlijk gegeven. En zo veranderen onze voorstellingen van een voorstellingsvermogen met elke in- en uitademing.

De gespletenheid van 12 wordt in 21 fusie, dan wel vereniging, en de implicaties daarvan - uit welke box ik dan ook maar moge denken - gaan mijn verstand een flink stuk te boven.

In politiek, in de media maar ook in de wetenschap bestaat er gerede verwarring over de paradox, uitbreiding van onbekende informatiebronnen en -stromen te verbinden met bekende verdienmodellen. De verleiding om mijn studie van symbolen te beprijzen ken ik maar al te goed. Maar leugens aan te bieden als ware het waarheden is niet de weg die ik zoek.

Vrijwel Iedereen loopt de godganse dag rond met een camera en gebruikt die ook. Constant stelen wij elkaars beeld. 'Big Brother is right inside you'.  Begrippen als 'privacy' en ‘intellectueel eigendom’ vervagen, en omdat alles wat wij in de wereld kennen in de geest begon mogen we deze paradox in toenemende mate terugzien in alle economische en politieke werkelijkheid. Eeuwenlang werden we beheerst door recht en onrecht die aan de strijd om mijn en dijn vorm gaf. Deze modellen - dan wel gewoontes - zijn bezig in te storten en maken ruimte voor een ander soort van beleving in onze omgang met hetgeen ‘ons gegeven is’. Het verschil tussen solitair en solidair bestaat uit slechts een letter.

In 21 wordt het bal geopend door de TWEE die eenwording gevonden heeft met de EEN.

Ik vergeleek die ervaring met de thuiskomst van de Verloren Zoon. Het is hier dat ik op moet passen niet te vallen voor verleidingen waar engelen destijds geen weerstand aan konden bieden, en waarbij hun hemel veranderde in een hel. Het beeld van Gevallen Engelen kun je nauwelijks tot de utopieën rekenen, of het zou een heel sombere utopie moeten zijn en dan is het helemaal geen utopie maar een dystopie. Geen heilsstaat maar een doemstaat.

Wie stijgt op de hemelse ladder moet oppassen niet te vallen. Helaas valt er ook weinig te leren als we niet af en toe flink onderuit gaan. En wie zit er nu op een heilsstaat te wachten? Dat roept maar herinneringen op aan allerlei vormen van extremisme en totalitarisme zoals die vorm kregen in onze niet te stillen behoefte aan een of andere boven onze ideologie uitrijzende waarheid..

Het is de menselijke soort niet helemaal aan te rekenen. De vloek van extremisme en totalitarisme enerzijds, en de heilzame noodzaak normen en doelen te stellen anderzijds’ heeft een kloof uitgeslepen die wens scheidt van wenselijkheid. Als je op weg bent is een goed kompas onmisbaar.

De neiging kaart 21 te zien als de apotheose van al het goede en goddelijke grenst aan het soort van naïviteit dat bij het ‘1 + 2 = 3 = het kind’ past. Huisje, boompje, beestje? Weet wat je wenst!

Omdat ik de gemiddelde lezer, als ze ook maar enigszins op mij lijken, wel zie als experts in het creëren van een of andere hel, zal ik me in 21 vooral richten op de positieve kwaliteiten. Natuurlijk moeten de ketenen van de duivel verbroken worden zodat hij of zij kan terugkeren naar de oorspronkelijke engelenstaat, dat geldt voor mij en voor elke eventuele lezer van dit verhaal. Ketenen staan symbool voor verslaafdheden, makkelijk aan te komen, lastig uit te bannen.

Ik heb in vorige hoofdstukken gezocht naar een vlucht uit deze toestand en kwam uit bij een tunnel waar ik doorheen moest, zoals een ongeborene zich door het geboortekanaal moet wurmen.

Het moment is nu aangebroken om een poging te wagen, en met een schets te komen van hetgeen er aan de andere kant van de tunnel te vinden is. Is er leven na de dood? 
Een lucide droom is een droom waarbij de dromer zich bewust is van het feit dat hij droomt, en die droom ook kan sturen.

Ben ik in staat om die helderheid op te roepen en vast te houden? Ben ik in staat om het potentieel van beide hersenhelften operationeel te maken?

Dat zijn mijn vragen, zoals dat ook de vragen zijn van vrijwel iedereen die zich op enigerlei wijze met meditatieve technieken, waaronder mentale yoga, bezig houdt.

Als definitie voor de sjamaan vond ik onder meer: ‘De sjamaan staat met één been in de dualistische mensenwereld en met het andere been in de holistische geestenwereld’. Het is niet het een of het andere maar een samenvallen van geest en materie, ofwel van de erkenning dat onze zogenaamde werkelijkheid geen op zichzelf staande toestand is maar een getrouwe afdruk van wat ik dan maar een persoonlijke kosmologie zal noemen. Er kan daar buiten niets gebeuren dat ook niet in mijzelf plaats vindt. In omdraaiing kan ik dan opschrijven dat er in mijzelf niets kan gebeuren dat ook niet in de kosmische ruimte ervaren kan worden. Astrologie is het resultaat van dit soort opvattingen, en astronomen die zich aangesloten hebben bij dat duistere genootschap dat slechts leven kent voor de dood doen er verstandig aan - voor eigen gezondmaking - eens goed naar de moeder van hun vakgebied te luisteren, want dat is wat astrologie is, een vereniging van materie en geest, een baarmoeder van vele verrukkelijkheden..

De Hogepriesteres, het getal TWEE gaat over de spiegelwerking tussen menselijk bewustzijn en heelal, tussen beeld en tegenbeeld. Ik verzamel beelden van het intelligente- ja zelfs het emotionele heelal.

Dat de extase van 21 een omkering is van de hel waar een schizofreen regelmatig in verkeert, doet vermoeden dat wat wij krankzinnigheid noemen toch mogelijk een weg is naar verruimde staten van bewustzijn.

Omdat zogenaamde religieus of spiritueel ingestelde boeven het transcendentieverhaal hebben gekaapt en zichzelf hebben opgeworpen als bemiddelaar tussen zondaars - voorgoed opgesloten in tijd en ruimte - en een straffende godheid die er op toeziet dat alleen zij die zich gedragen volgens het boevendictaat de eeuwige zweef deelachtig worden. Uit mijn woordkeuze mag de lezer opmaken dat ik weinig op heb met dit model.

Geest heeft zich gemanifesteerd in iets dat wij het heelal noemen. Die geest is niet Christelijk, niet Boeddhistisch, Joods of Mohammedaans.

Geest is als het diepe verlangen van elke lichaamscel die zich zoekt te verbinden met de eigen  oorsprong. Alles is op zoek naar hereniging, kern of oorsprong.

Het lijf is een formidabele bewustzijnsruimte. Het lijf is een laboratorium waar kleine veranderingen grote gevolgen hebben. Je draait een knop om en zie er is licht; of dat licht gaat juist uit. Je draait aan een andere knop en zie er is verbondenheid, of creëert juist afstand afstand ten opzichte van het gezochte. Mijn gezondheid is door eigen toedoen een wankel gebouw, maar toch; als ik niet meer weet hoe ik verder moet sla ik mijn armen om het universum en stel mij een knuffel voor die niet veel verschilt van de troostrijke verbondenheid die een kind ervaart met zijn favoriete beertje.

Minimale doses van deze of gene nachtschade, cactus of paddenstoel kunnen het bewustzijn van de innerlijke, magische ruimte tot openbaring brengen, zoals meditatie, mystieke scholing of bepaalde yogapraktijken dat ook doen. Vrije keuze in het gebruik van bepaalde stimuli wordt heden ten dage in drugsoorlogen bevochten. De vraag is wie hier de boeven zijn? De gebruikers of de vervolgers? Het is een oorlog die jaarlijks duizenden mensenlevens kost en niets bijdraagt aan de wenselijkheid alle mogelijke hulpmiddelen waar mensen al duizenden jaren naar grijpen zo veilig mogelijk te maken. Vrijheid echter is hier de basis van een strijd die uiteindelijk gewonnen zal worden door het gezonde verstand, en dat gezonde verstand zoek ik al lang niet meer in kerken en bij overheden. Deze instituties hebben juist aangetoond een deel van het probleem te zijn en dus zeker niet de oplossing. Ik beschouw de gecriminaliseerde toestand vooral ook als een weerspiegeling van de strijd tussen natuurgeneeskunde en de moderne geneestechnieken, tussen Maan en Zon, tussen vrouwelijke- en mannelijke eigenschappen.

Het is geen kleine opgave om verslag te doen van een werkelijkheid die zich steeds weer aanbiedt en de strijd tussen links en rechts - of tussen kennis en wijsheid voorgoed achter zich laat. Zonder verdediging en zonder aanval bevind ik mij dan in een ruimte die zindert van begrip, genade en aantrekking. Alles wat ik daar aanraak lijkt mij te strelen en te voeden. En het mooiste is dat alles wat ik daar ervaar ik door mag geven aan wie daar maar behoefte aan heeft. Daar hoef ik mijn mond niet meer voor open te doen; dat gaat van ziel tot ziel. Alles wat zich voordeed als buitenkant is binnenkant geworden, en alles wat binnenkant leek is expressie geworden voor de buitenkant. De zekerheid dat deze gelukzaligheid de bestemming is van elk mens, doet mij wenen van dankbaarheid en geluk, en Wenen is de hoofdstad van de dans die draait en draait tot ik mezelf ervaar als een derwisj.

Het is de onuitsprekelijkheid van het wonder die mij deed wanhopen ooit in staat te zijn de kern van hoofdstuk 21 bloot te leggen.

Ik lees van links naar rechts. Links wordt slecht gevonden, zegt Wikipedia. 

Het is pijnlijk om openbaar te maken wat ik zo zorgvuldig verborgen heb gehouden. In 21 gaan we die schaamte voorbij. We leerden inzien dat de dualiteit van twee – en de pijn die we daar opliepen - ons met alle denkbare smarten deed wanhopen ooit de tegenstrijdigheden achter ons te kunnen laten. De gift van 21 is enorm. We hoeven ons niet meer anders voor te doen dan we zijn. De leugen van de Magiër is nu verleden tijd.

In de vooruitgang die ik boekte door de getallen (de archetypen) stuk voor stuk tegen het licht te houden, en de pijn toe te laten, heb ik mijn voorstellingsvermogen moeten verruimen en die verruiming belooft nu dat wat ik gevonden heb niet meer verloren gaat. Het eeuwige kind van de toekomst is geboren. En als deze uitkomst in strijd is met de ervaring van wie dan ook dan durf ik te beweren dat het licht binnenkomt bij iedereen die de luiken heeft geopend, of die genade zijn gang heeft laten gaan.

Het hangt altijd weer af van de gekozen zelfbeelden van het individu die maakt of we van een duurzame opname in de genadestroom kunnen spreken of dat persoonlijkheid zich toch weer laat voorstaan op hetgeen hem gegeven is en in oude hoogmoed weer een nieuwe val meemaakt. Mijn lief zei dat ze sommige lessen wel honderd keer moet leren.

In Wikipedia vond ik de vraag, ‘Wat deed Jezus tussen 12 en 30 jaar?’

Zonder na te denken antwoordde ik: 'Aandacht vestigen op getallen die voor hem van specifiek belang zijn.

Als ik alles wat allerlei tradities over dit onderwerp hebben gezegd aan de kant zet, en de getalsymboliek naar mijn eigen tekenbord bekijk, dan constateer ik dat 30 de kabbalistische manier is om de 12 te beschrijven, zoals 300 de manier is om de 21 te beschrijven.  Jezus legt in zijn onzichtbare periode een traject af die hem voerde van 12 naar 12, maar dus ook van DRIE naar DRIE. Aan de buitenkant zijn de getallen eindeloos onveranderlijk. Maar aan de binnenkant is niets ooit hetzelfde. In de verborgen binnenkant kunnen we reizen tot we er bij neer vallen maar buitenkant ziet daar niets van. Onze materialistische vereenzelviging met wereldse zaken heeft ons stekeblind gemaakt voor de subtiliteit van processen die er werkelijk toe doen. Wie goed oplet ontdekt echter dat het ik maar een heel klein stukje is van het wij. Dat onze kennis van wat dan ook nog maar in de kinderschoenen staat.

De twaalfde letter van het Hebreeuwse alfabet heet Lamed, en Lamed  (ofwel de Gehangene) heb ik opgevat als de essentie van menselijke om- of bekering, en van spiritualiteit, zoals ik die vooral ook belichaamd vond in de sjamaan die gedurende zijn opleiding zijn leven op het spel zet om inwoner te kunnen zijn van het grotere bewustzijn . De mythe van Jezus vertelt het verhaal van de sjamaan. Het is een beeld waarin de verlossing van de gekruisigde- dan wel de verslaafde mens centraal staat; verslaafd aan alles wat men denkt nodig te hebben om het een beetje plezierig en interessant te houden.

De getallen waar het hier om gaat kunnen maar het best geduid worden door elke individuele lezer. De alinea's die nu volgen bieden een richting, maar in de Nul gaan die richtingen echt alle kanten uit. In hoeverre je die heel verschillende stations in je binnenwereld kunt ervaren en met elkaar verbinden is onderwerp van een vraag- en antwoordspel dat ik alleen maar voor mezelf mag en kan invullen. Overlevingsmechanismen zijn voor elk mens uniek.

Het is voor de lezer van dit verhaal van belang voor ogen te houden dat de 12 verwijst naar de 30, en dertig (3 + 0), naar de 3. Je hebt dus een DRIE die het resultaat is van de som van EEN en TWEE, en je hebt een DRIE die de som is van DRIE en NUL. Aan de buitenkant elkaars gelijken, maar elk met een eigen afwijkende innerlijke opbouw. In 12 zijn het de mannelijke en vrouwelijke eigenschappen die balans zoeken in de creatie van het kind. Je denkt je koers te kennen maar geen van de onderdelen in ons traject is ooit identiek aan welk onderdeel dan ook. Het kind demonstreert de bereidheid om open te staan voor die wonderlijke combinatie van werkelijkheid en fantasie, en voor permanente verandering.

'Door het verleden te accepteren open je de deur naar de toekomst'

In 21 bereiken we die balans en mogen we de komst van verlossing vieren.

30 gaat uit van een kind die speelsheid en spontaniteit verbindt met de innerlijke aanwezigheid van mannelijke en vrouwelijke eigenschappen. De knuffelbereidheid van een kind kan voor menig afgewezen minnaar een voorbeeld zijn, zoals beertje dat is voor een kind. De innerlijke knuffel zou je kunnen beschouwen als een meditatieve staat van bewustzijn.  

De Sjamaan is nauw verbonden met het kindbewustzijn. In de bijbel is hij de verlosser, of de Zoon van God. De 21 archetypen in de Tarot draaien als planeten om deze centrale Zon en in die zin lijkt alles in dienst te staan van Verlichting. Daar draait het allemaal om. Om het Kind en om het Licht. Jezus zei: ‘Ik ben het licht van de wereld’. Eerder al maakte ik de vergelijking tussen Zon en Zoon.

Heimwee naar het tijdperk van Grote Geest wordt, zeker in het Westen, slechts mondjesmaat gedeeld. Er bestaan geen geschreven bronnen over de beleving en de magie van natuurvolken, en onbekend maakt onbemind.

In de Kabbalistische symboliek heeft de 21^ste letter een getalswaarde van 300. De twee nullen, zoals in de 8 of in het lemniscaat, verwijzen naar de eeuwigheid. Wat in dienst van 300 gewonnen wordt kan niemand ooit nog ongedaan maken. Eeuwigheid associeert vooral ook met tijdloosheid en daarmee betreden we een bewustzijnstoestand waarvan overal en steeds wordt beweerd dat er geen woorden bestaan om deze te beschrijven.

Dat moge zo zijn….maar hoeft geen reden te zijn om het niet te proberen. Het is op dit punt dat ik een en ander overlaat aan uw eigen gedachten.

In de etymologie van ‘wereld’ komt het beeld van de ‘oude mens’ naar voren. Gevoelsmatig  ga ik mee in de gedachte dat ouderdom hier met een bepaald soort wijsheid te maken heeft, wijsheid die door levenservaring is verkregen. De danser (of de danseres) op de kaart richt mijn aandacht op de mogelijkheid dat de beweging en de trance van de dans de uitkomst is van al mijn pogingen met rede of verstand een wereld te creëren waarin ik mij thuis en geborgen kan voelen.

De androgyne kwaliteiten van 21 staan een keuze tussen die twee, tussen rede en gevoel,  niet toe. Wat wel is toegestaan is de creatie van meerwaarde door die twee als een eenheid te zien. De twee stokjes in de handen van de danser verbinden aarde met lucht, water met vuur. En dat is wat dansen doet met geheven armen en stampende voeten. Trance, verwant aan diepe concentraties of meditaties, is de meerwaarde waar werkelijkheid, vitaliteit en schoonheid als één cocktail uit de mixer komt. Want in de 1 van 21 wordt de Mixer of de Magiër er aan herinnerd vast te zitten aan de teugels van het persoonlijke geweten.

Ik schat zo in dat die meerwaarde beleefd wordt als pure extase. Dat die extase geen vluchtig, voorbijgaand karakter heeft ligt besloten in de dubbele Nul van 300.

Dat Oosterse dichters het drinken van wijn en de dronkenschap die daarmee verbonden is als metafoor gebruiken voor die extase geeft geen legitimiteit aan dronkenschap die tijdelijk is en telkens opnieuw moet worden opgewekt, hetgeen in strijd is met de inhoud van hoofdstuk 14, ‘gematigdheid’.

(Wikipedia) ‘Wijn gold als het symbool om betoveringen te verbreken en leugens te ontmaskeren’. Vergeleek ik in hoofdstuk 1 de Magiër met een bedrieger dan past het mij om hier vooral naar zijn bijdragen te kijken op al die paden van vallen en opstaan. Aan zijn goede bedoelingen en zijn hang naar eenheid wil ik niet twijfelen, zonder echter te vergeten dat de weg naar de hel geplaveid is met goede voornemens.

De geboorte van een mens wordt geassocieerd met de erfzonde, die ik hier nogal losjes vergelijk met antimaterie. Science Fiction-schrijvers die uit de aard van hun identiteit over de bekende grenzen horen heen te kijken zien antimaterie als een toekomstige bron van aandrijving waarmee we onze ruimtelijke ambities hopen te realiseren. Een zeer herkenbare  ambitie is de menselijke kolonisatie van zijn omgeving, van zijn universum. Zoals een kind uit moet groeien tot mens zo moet antimaterie toekomst scheppen voor die mens in een groots opgezet annihilatieproces waarbij veel, heel veel straling (energie) vrijkomt, een begoocheling creërend die wij werkelijkheid noemen. Maar ho, is het niet zo dat in een non-dualistisch wereldbeeld begrippen als verleden en toekomst ook van de baan zijn?  Ik herinner mij een zinnetje dat ik ergens oppikte en waarin gezegd wordt dat de ziel van een mens zeer geïnteresseerd is in de toekomst.

Het spel van bestaan en onbestaan  dwingt mij de teugels van de rede wat te laten vieren en deel te nemen aan een geweldige droom, die net als antimaterie een voorbode is van het komende, zoals het niet-bestaande gedreven lijkt te worden door een kracht die uit zichzelf voortkomt en vorm en inhoud wordt van iets dat op het punt staat tot incarnatie te komen.

Verlichting komt voort uit duisternis, en verlichting kan net als de Magiër een bron zijn van waarheid, maar ook van leugen, en er staat nergens geschreven dat het incarnatieproces alleen maar zonde reproduceert en geen deugd. Integendeel de zondigheid van de nieuwe boorling die in het ritueel van de doop vergeving vindt en vervolgens kan uitgroeien tot iets waar we nu nog geen idee van hebben is een van onze grote metaforen.

Ieder deeltje schept zijn antideeltje. Ieder antideeltje schept zijn deeltje. Dualisme staat niet tegenover EENHEID maar is daar een integraal aspect van, die net als de horizon steeds voor ons uitloopt, die steeds meereist op de lussen van een spiraal. En elke lus staat voor een dimensie waarin alles wat we denken te weten toch net weer even anders in elkaar zit dan we dachten. Pogingen mezelf te vereenzelvigen met al die ongekende stadia creëren een zelfde soort duizeling die ik ook kan oplopen in de wervelingen van een dans. Extase!

Ik heb gespeeld met de gedachte over de noodzaak van een nieuwe renaissance, maar in bovenstaand verhaal ziet het er naar uit dat werkelijkheid en onwerkelijkheid, voortdurend herboren worden in wisselende bewustzijnsruimten waarbij creatie een even belangrijke rol speelt als destructie. Als de één geen plaats maakt voor de ander gaan we ten onder aan overpopulatie en stress. In die zin vieren we de dood als voorwaarde voor het leven van de toekomst, en laten we niet vergeten dat vandaag de toekomst is van gisteren.

Zij die de verbinding kunnen maken tussen materie en antimaterie zijn de zieners die we in hoofdstuk 19 mochten begroeten. Maar in 21 wordt de ziener het geziene; en is dat niet wat bewustzijn is?

Als de cellen van mijn lichaam gespiegeld worden in de lichtpuntjes van een Melkweg dan wordt bewustzijn bovenbewustzijn en gaan we de ‘glory road’ van verlichting die in astrale aanschouwing het boek van de toekomst opent. Wat dat betreft durf ik rehabilitatie te voorspellen van de oude kunst van het schouwen, ofwel van de voorschouw.

Waar ook toekomst in zit zijn yoga, bio-energetica en andere technieken waarbij de miljarden cellen waaruit we bestaan bestraald kunnen worden met alsmaar toenemend bewustzijn waarbij wellicht blijkt dat elke individuele cel reeds over een eigen bewustzijn beschikt, waarmee gecommuniceerd kan worden.

TWEE, die ook 11 is, gaat over tunnels die in door- en uitgang een zwart gat representeren. Levenservaring die aan de ene kant wordt opgezogen komt er aan de andere kant uit als een nieuw begin in de uitrusting van de EEN die net als de Magiër op zoek is naar  wedergeboorte in een nieuw heelal, ofwel een andere sfeer.

Het denken van klein naar groot is omgedraaid een denken van groot naar klein. Je kunt verwantschap zoeken tussen een cel en een ster, zoals je het huidige, menselijke bewustzijn kan vergelijken met een amoebe.

Ik heb in getallen menselijke eigenschappen gezocht omdat de zuivere ideeën, de archetypen, goden zijn waarvan we weten dat hun namen onuitsprekelijk zijn. Dat blijft zo, ook al groeien we ver boven onszelf uit. Elk organisme creëert het eigen mutatie- of transformatiepunt, waarna de reis door de archetypen weer opnieuw kan beginnen, zij het op een andere winding van de spiraal. Of zoals je wilt in een andere dimensie.

Dit klinkt als een herhaling van zetten en dus wat saai, Vreest niet, kleine veranderingen leiden tot grote, vaak onverwachte inzichten. Vandaar die gevleugelde woorden: 'Wie het kleine niet eert is het grote niet weert. Lichtgewichten vliegen op hun fietsje de berg op. Zwaargewichten doen het meestal een stuk beter in de afdaling.

Wat saaiheid of verveling betreft, daar heb je weinig tijd voor als je meegaat met de gedachte dat we in de dimensie waar we ons bewust van zijn de invloeden van allerlei andere dimensies kunnen bespeuren, en dat modern gedrag inclusief neurosen en psychosen vaak hun wortels hebben in oeroud verleden.

Als voorbeeld diende zich bij mij steeds het zelfde beeld aan. ‘Het was glad en ik viel. Vervolgens was mijn eerste reactie er op gericht om vast te stellen of iemand mijn val had gezien en niet of ik iets gebroken had. Dit gedrag kan ik alleen begrijpen als ik kijk naar een ver verleden waar de mens veel meer dan nu niet alleen jager- maar ook prooi was. Liggen maakt je bij een aanval buitengewoon kwetsbaar en aldus werd mijn reactie in dit geval bepaald door inprentingen van vele duizenden jaren geleden’.

Als ik gedachten heb geadopteerd die met noösfeer of morfogenetische velden hebben te maken  komt dat vooral voort uit mijn behoefte werkelijkheid en wonderbaarlijkheid als een eenheid te zien en te ervaren. Het gelijk van de parapsychologie verspreidt zich tegen alle oppositie van het establishment in als een lentebuitje over het dorre landschap van eenzijdig materialistisch denken. En nu steeds meer knappe koppen binnen de wetenschap meedoen aan het benoemen van de problemen die eenzijdig, onvolledig en materialistisch denken hebben voortgebracht ziet de toekomst van de mens er al wat beter uit.

In Nederland begon bij een groter publiek inzicht door te breken toen de VPRO met een programma kwam dat ‘Een schitterend ongeluk’ heette. In boekvorm kon het nooit de populariteit van Teilhard’s ‘Verschijnsel Mens overtreffen, maar dat gaat niet op voor de ‘leesbaarheid’. Ik denk dat Teilhard heel veel verkocht- maar niet zo heel veel gelezen werd. We waren er nog niet aan toe.  Het publiek had door dat er iets belangrijks aan de hand was maar kon zich niet door het taalgebruik van deze paleontoloog heen worstelen. Met een steeds beter opgeleid burgerdom, een toenemend vermogen ingewikkelde concepten te populariseren en het ontstaan van Wikipedia staan we er een stuk beter voor en kunnen allerlei totems en taboes op alle niveaus van geletterdheid en wetenschappelijke pretenties besproken worden. Voor hen die nooit lezen bestaat de mogelijkheid het complete ‘Schitterende Ongeluk’ op DVD te bestellen, iets wat ik van harte aanbeveel. 

15 + 6 = 21

Verveling lijkt het lot te zijn van diegenen die niet branden willen. Verveling is des duivels hoofdkussen.

De angst voor de duivel kent boeiende achtergronden. 21 is een optelling van het vermogen lief te hebben (6) en angst te koesteren voor de duivel (15). Aangezien de duivel met staart en horens ‘het beest’ representeert kunnen de angsten die in de vereniging met niet-ik opgeklopt worden een verlammende rol spelen. We kijken als het ware in de muil van het natuurlijke en vragen ons af waar de uitdrukking, ‘ik kan je wel opvreten’, vandaan komt.

De innerlijke eisen die het dier dat we zijn aan ons stelt leggen allerlei onzin over zondigheid en schuld bloot. De ijver waarmee godsdienstige clubjes en organisaties doctrines over de smerigheid van seksualiteit en vrouwelijke onreinheid verspreidden blijkt steeds weer een vorm van ongekende haat te zijn. Zij die zich niets aantrekken van deze waanprofeten verdienen die haat. De erfzonde is een sluwe koopmanslist. Je hoeft iemand niet naar de hel te wensen want zonder betaling van de afkoopsom die de handelaar in genade  te koop aanbiedt zit iedereen vanaf zijn geboorte al in de hel.

In feite is 15 ook een 6 en zodoende kun je zeggen dat vervormingen in het spiegelbeeld van de Geliefde veel angst bloot leggen. Gedwongen worden te kijken in de spiegel die de geliefde is, bracht in eerste instantie veel aangename spanning, maar naarmate de tijd tikt en de verveling toeslaat is het niet het licht dat teruggekaatst wordt maar de diepe schaduwen van teleurstelling, verlies en verdringingen die de rede niet aankan en vervolgens zo’n beetje alles wat we aan emotionele intelligentie hebben een modderbruine kleur gaf.

Dubbelheid of Twee verwijst naar een schizofrene aanleg, Datgene wat we in onze vergelijkingen maar liever niet zien is als de sluier van de Hogepriesteres die ons alsmaar wil beschermen tegen onszelf.

De Magiër is net als een wetenschapper verantwoordelijk voor zijn eigen scheppingen. Eigen verantwoordelijkheid wordt breed uitgemeten als we top of dieptepunt hebben bereikt. Diezelfde eigen verantwoordelijkheid te herkennen en accepteren wanneer we diep in de put zitten; dat is andere koek. Maar wie het lukt om de roep van op macht en roem beluste voorgangers en meesters in de eigen innerlijkheid te weerstaan verbindt zich met de mogelijkheden en uitkomsten die ik in 21 probeer te schetsen en die toegang biedt tot een sprookjeswereld van mythen, sagen en legenden, een wereld die zwanger gaat van fluisteringen, suggesties en openbaring. De Magiër weet nu dat het scheppen in de buitenwereld bloedjelink is. Dit inzicht heeft hij nodig om het eenzame avontuur van verinnerlijking aan te kunnen, om de goede keuze te maken tussen (naasten)liefde en zelfzucht. Ik bedoel hier niet iets halfzachts. Liefde staat onder dwang van een noodzaak die het leven in mij, aan mij oplegt. Zonder liefde is het leven een zouteloze maaltijd, waarbij verveling wedijvert met depressie om de eerste plaats.

De naaste in bovenpersoonlijke vorm kan ook de natuur zijn of de voorouder. De concepten die in symboliek worden aangeboden worden tenslotte alleen maar beperkt door het eigen voorstellingsvermogen. Ik heb de neiging om namen te geven en in gesprek te komen met alles wat ik gebruik en wat mij dient. Dat alles is het naaste! Persoonlijkheid is een conglomeraat van gedrag en ideeën die we ons hebben eigen gemaakt, die we genaast hebben, ofwel ingelijfd. In de eenheid van 21 kopiëren we, en worden vervolgens gekopieerd door alles wat we gekopieerd hebben, en zo, staande in ons spiegelpaleis ontwikkelen we onszelf. Spiegeltje, spiegeltje aan de wand…..wie is er het origineelst in dit land?