De specialisatie waar veel volwassenen hun leven op hebben ingericht is een anti-evolutionaire- (noem het een anti-holistische) cul-de-sac.

Het overzicht ligt in scherven. We weten van achteren niet meer wat we van voren doen. Het is crisistijd, maar van zulk een heftigheid dat het verstand tolt, rond en rond, en al doende leren we wat de overeenkomsten zijn tussen derwisj en sjamaan. Elke werveling brengt ons in aanraking met alle graden, met alle getallen, en de innerlijke holist richt zich op en vindt nieuwe mogelijkheden om zich te uiten.    

17+ 4 = 21 De Ster drukt zich nu uit in alle elementen. We krijgen een lesje in inclusiviteit. Wij sluiten onszelf en elkaar niet langer meer op in eenzijdigheden en rolletjes. Fragmenten en onvolledigheden zijn wat ze zijn. Er over jeremiëren doet niemand goed en dus heb je vrede met het feit dat wat tot nu toe onderworpen werd aan Oordeel nooit leidde tot de integratie van het bekende met het onbekende. De woede van vandaag kan morgen bewondering zijn voor de schitterende complexiteit van buur en overbuur.

Vrijheid kent geen beperkingen of eenzijdigheden Vrijheid is geen gegeven als die niet genomen of opgeëist wordt. Eigen vrijheid uitbesteden aan mijn volksvertegenwoordiger blijkt geen groots idee te zijn. Je kunt vrijheid niet opleggen. Dat creëert onvrijheid, onderdrukking en afhankelijkheid. Probeer je het spel van een ander te spelen dan kom je in conflict met eigen verlangens. De ouder kan het spel van het kind niet spelen want ieder speelt zijn eigen spel. De ouder kan zich wel laten inspireren door  dansende kinderen, door speelsigheid en toegepaste speltheorieën.

Het kind demonstreert onophoudelijk wat spelen is. Het verpersoonlijkt niet zichzelf maar zijn omgeving en gaat daar een relatie mee aan. Een schaduw

op het behang wordt een dampende trein en het kussen een verslindend beest waar je op leven en dood strijd mee aangaat, of waar je juist een hartverwarmende knuffel mee hebt.

Wordt het kind overweldigd door het spel dan pakt het een ander spel, of begint simpelweg opnieuw. Het is het grenzeloze voorstellingsvermogen dat bruggen bouwt naar onze evolutionaire toekomst. Nooit voor een blok gezet, altijd puttend uit kosmische overvloed waarvoor kind of dichter zelden woorden vindt. Dus moet je het je maar voorstellen.

De moraal van dit verhaal….: Laten we kinderen vrij in hun spel dan zien we dat er steeds grotere obstakels overwonnen kunnen worden. Drie is het getal van creativiteit. Samen met verantwoordelijkheid en continuïteit begint zich het grotere plaatje van de LIEFDE, dan wel van EENHEID af te tekenen.

Voor alles heb je diploma’s of bewijs van goed gedrag nodig behalve voor de opvoeding van je kind, maar ook daar kan meer wijsheid in zitten dan gedacht.

Waar mag het kind in onze maatschappij trouw zijn aan de eigen ontwikkeling, ongehinderd door de neurotische, zo niet de psychotische aard van zijn opvoeders? En zijn het niet eigenlijk de opvoeders die opgevoed moeten worden?

Een oude man in je droom staat voor vergeving voor fouten uit het verleden. Het is de symboliek van de Oude Man die het grote arcanum 9 (Kluizenaar) verbindt met het grote arcanum 21 (de Wereld) Negen gaat over het einde van de eenbenige getallen en het verruimen van bewustzijn, terwijl eenentwintig het einde representeert van de Grote Arcana, van alle bestaande evolutie- dan wel creatiemodellen. Wie gevoelig is voor wat ons hart aan groene taal ontvangt zal dit moment van memento mori aangrijpen voor het beleven van stilte en ontzag.

Het antwoord op de vraag, waarom ‘de wereld’ en de ‘oude man’ gezamenlijke wortels hebben, kan ik me net zo min voorstellen als het antwoord op de vraag waarom mens en god elkaars spiegelbeeld zouden zijn, of deeltje en antideeltje. Maar ik ben dan ook geen quantummechanicus. Dat het beeld van god meegroeit met ontdekkingen van superstring, de eigenschappen van grafeen of collectieve geheugens in morfische resonantie wordt steeds vanzelfsprekender; allemaal invalshoeken tot nieuwe en verrassende veronderstellingen die stuk voor stuk binnen komen met hun eigen, tot nu toe ongekende dimensies. Begrippen als holisme en animisme lijken wortel te schieten in een verruimd bewustzijn en de adepten van geloof in superbewustzijn of paradigmaverandering worden vandaag al weer iets minder verketterd dan gisteren. Het kind in mij lust er wel pap van.

Waar het om draait is dat we er goed aan zouden doen om alle bestaande opvoedingsmodellen naar de recyclefabriek te brengen. Het kind zelf is het model. Het kind in mijzelf. Dat zelf is een unieke creatie, in mij, in jou, in iedereen. Hoe beter we elkaar leren kennen hoe meer synergie er kan ontstaan tussen IK en GIJ. In de tegenwerking van dualisme en opinies wordt het eigenlijke gescheiden van het oneigenlijke zodat we langzaam maar zeker leren hoe we de schade die we in zwakte en onwetendheid hebben opgelopen kunnen herstellen. In Wikipedia vond ik deze woorden:  

‘Een oude man in je droom staat voor vergeving van fouten uit het verleden.’

Zelfkennis is het begin en einde, het alfa en omega voor elke Student in de Orakelkunde. Het weten waarom we sommige zaken verdringen en andere juist als persoonlijke verdiensten opeisen, is voorwaarde voor het leren kennen van de eigen positie die bestaat in relatie tot innerlijke en uiterlijke waarden. Als ik ergens iets van vind, positief of negatief, leg ik iets vast dat niet alleen het zelfbeeld raakt maar inherent daaraan, het beeld dat ik van de wereld heb, en waar ik het vervolgens mee moet doen.

Zien we in dat TV, radio, sociale netwerken en film voornamelijk surrogaten zijn voor de beleving van de Wereld, een wereld van onbeperkte mogelijkheden, dan geven we niet alleen onze rol op van ‘objectief commentator’, maar worden we ons vooral ook bewust dat aan held of lafaard veel meer te beleven valt als we onze keuzes niet alleen bedenken maar vooral ook in de praktijk brengen. De Glory Road belooft avontuur en het applaus van de wereld. Wie durft neemt aanzienlijke risico’s. Wie niet durft is bij voorbaat een verliezer. De waanzin die mij geleid heeft en pijnlijke valpartijen bracht was toch ook een kracht die mij een realistischer beeld heeft geschonken van mijn eigen morele positie. Over- of onderwaardering van begrippen als status, dogma’s. hoogheid, laagheid, kennis en domheid - hebben de betekenis van het leven op afstand gehouden. Het weer groen maken van de wereld - en mijn gedachten daarover - zal gebaat zijn bij de afschaffing van de eindeloze variatie aan feestartikelen waarmee de verveling en de leegte verdreven moesten worden. Dat zal een klap zijn voor de groei-economie, maar een zegen voor dat innerlijke wezen dat toch ook zo graag deel zou nemen aan betekenisvoller vormen van samenleven en creativiteit.

Kant en klaar producten blijken niet zelden even interessant te zijn als het ja en nee van iemand die niet weet waar hij het over heeft.

Het opruimen van overbodigheden schept speelruimte. Het kind is niet gemakzuchtig of lui. Het gedraagt zich in eigen tempo en naar eigen aard. Kinderen schuwen inspanning noch gevaar. Niet de magnetronmaaltijd maar het mengen en roeren van natuurlijke ingrediënten steelt het hart van het kind.

De één in de 21 is de mixer van de vier elementen. Hij spint zijn creaties vanuit welke realiteit dan ook.Hij leeft in het bewustzijn dat hij zelf en die realiteit samen de tuin zijn waarin de seizoenen hun kunstwerken afdrukken. Dat een tuin in de tropen er anders uitziet dan op Nova Scottia is waar, maar je hoeft maar een ijsbloem op je ruiten te zien om te weten dat het paradijs nooit verder weg hoeft te zijn dan je neus lang is.

De mythologie of utopie waarmee de profeet het zichzelf zo lastig maakte in 20 - waar elk oordeel als een boemerang bij de werper terugkeert want je bent wat je zegt - vindt in 21 moeiteloos expressie. De aandacht is nu volledig gericht en we weten hoe we in de openbaring ervaren hoe het kind hier en nu weet te versmelten tot eenheid. Het kind dat in man en vrouw van elke leeftijd de basis blijft van menselijke ontwikkeling, richting toekomst.

Gods geest, net als het Kind, onthult onze oriëntatie op de toekomst. Nostalgie naar het paradijs of angst voor onzekerheid hebben de extatische opwinding van het aanbreken van steeds een nieuw en ander moment naar de achtergrond gedrongen. Gewenning stompt nu eenmaal af.

Symmetrisch denken wil dat juist nu ik het jezusverhaal binnen symbolische contexten (op mijn manier) begin te snappen ik ook begin in te zien waarom vormen van messianisme steeds weer opduiken. Daarmee verlevendigt zich telkens weer hoop dat er thans genoeg vrije zielskracht is om de woestijn waar exegeten en profeten zichzelf naar hebben verbannen minder abstract, veiliger en vruchtbaar te maken en te houden. Hoera hoera, ideeën om woestijnen te ontginnen groeien sinds we opnieuw een technologische revolutie zien ontstaan. Schone energie en nanotechnologie trekken een kar van onvoorstelbare vernieuwing. Ruimteliften en kernfusie komen langzaam maar zeker binnen bereik. Ik heb nooit gedacht deze nieuwe revolutie nog mee te mogen maken, maar de nieuwe wereld is zich aan het vormen waar ik bij sta.

De woorden, ‘Ik ben het licht van de wereld’, vinden weerklank in de Navolging van Christus (symbool van een verruimd bewustzijn).

Ook hier regeert de paradox. Het kan niet op de manier van Rudolf Steiner, Christiaan Rozenkruis, Billy Graham of Jezus Christus. We kunnen het alleen op onze eigen manier. Maar dan werkt het ook. We dienen onze eigen mixer te zijn, de eigen ja’s en nee’s uit te spreken. Er zijn geen bindende richtlijnen. Voor een kind, en niet alleen voor een kind, is ‘een vies broodje hamburger ’ lekker, ‘en op een nee van buiten volgt een, ‘ik doe het lekker toch’.

Als je in die vrijheid kunt leven word je misschien opgesloten of afgemaakt, maar wat maakt dat dan nog uit. Eenmaal terug in het eigen, innerlijke paradijs zul je daar niet zo maar weer uitvallen, want de onsterfelijke binnenwereld is het ware universum. Zelfs aan neurochirurgen worden tegenwoordig in die diepte inzichten geopenbaard die overdonderen en logica en wetenschappelijke vanzelfsprekendheid op losse schroeven zetten. In ‘De Hemel bestaat echt’, van Eben Alexander, een verhaal dat past in de beeldtaal van westerse en oosterse tradities, maar ook in dat van individuen die experimenteerden met LSD of met verwante drugs die gelijksoortige effecten hebben op de menselijke geest. Er zit weinig voorspelbaarheid in de genadestroom, zoals dat ook het geval is bij de inschatting van de loop van tornado’s. ‘Reken op niets, sta open voor alles’, is - denk ik - een verstandig motto.

Sluit het zenuwstelsel van plat- of rondworm aan op dat van een mens en je blaast de worm op.

Meer en minder is hetzelfde. Wanen we ons meer dan een kind dan wordt het kind ons teveel, en heel wat moeders kunnen getuigen dat de energie van de kinderen hen op de rand van een zenuwinzinking bracht of - in minder fortuinlijke situaties - net er over heen. Waan je je minder dan een kind dan banjert het over je heen en loop je eveneens het risico in een zenuwinrichting te belanden.

De verwachtingen die we lang niet altijd aan onszelf opleggen maar wel aan onze kinderen zijn contraproductief. Echter, hoe meer je in het eigen spel investeert hoe meer je aan je kinderen hebt te bieden. We kunnen wel denken dat we ervaring hebben en dus ‘weten’, maar wereldwijsheid is in veel gevallen niet meer dan een kroniek van wanen en mislukkingen.

Deze kroniek op te leggen als maatstaf voor goed gedrag, succes of waarheid grenst aan bedrog.

21 staat geen absolute waarheden toe. Het laatste woord in 21 is aan de Magiër. Het werk is nooit voltooid. Meerwaarden die het resultaat zijn van het bijeenbrengen en mengen scheppen steeds weer nieuwe werkelijkheden. Het heelal is wat dat betreft een net geboren baby. Een onbeschreven blad!

Zodra het product mens een beetje gelukt lijkt grijpt de Magiër alweer naar complexere mengingen. De lat komt steeds hoger te liggen.

Humaniteit betekent menslievendheid. Drie is de bouwsteen van zes, de Geliefden. Als liefde geen onderdeel uitmaakt van hedendaagse mengingen dan zal de wereldgemeenschap ofwel de mensheid problemen ondervinden, en overmaat aan wantoestanden in onze wereld wijst daar dan ook op.

Humaniteit, hoe lang het ook moge duren voor dit ideaal wordt bereikt, schept in de magische overgangen van haar wordingsproces de zekerheid dat onze incarnatie tegelijkertijd excarnatie is. Geboorte en dood dan wel levens en doodbewustzijn. Het beeld dat we hebben van het menselijke veroudert met de dag, net als mijn ideeën over symbolen. Was het doodbewustzijn in het begin vooral bedoeld om ‘het onbewuste’ wat tastbaarder te maken; geleidelijk aan ontwikkelde zich een dynamischer omgang met wat voorheen vooral als onbewustheid werd gepresenteerd. Via dromen, synchroniciteiten, ‘bijna dood ervaringen’, en hallucinaties (inclusief drugs en meditatievormen die daarbij gebruikt worden), blijkt het met de onbewustheid van het onbewuste wel mee te vallen. We worden voortdurend bestookt met oprispingen uit gebieden waarvan de lokaliteit moeilijk of niet is vast te stellen.

In het proces van incarnatie ontstaat dualiteit, waarbij de linkerhelft niet weet wat de rechterhelft doet. Maar vanuit die duisternis begon ik steeds meer licht te onderscheiden. Bewustzijn heeft alles wat nodig is om het zogenaamde wetenschappelijke denken mee op te tuigen, maar is niet toereikend om met de in dualiteit beschikbare middelen taal te genereren waarmee de oplossing van onze illusoire tegenstellingen beschreven kunnen worden. Het sacrale uit zich in een woordloze taal die ik genade ben gaan noemen, en die van binnen uit wordt aangestuurd. De aanname dat persoonlijk bewustzijn onderdeel is van een veel groter bewustzijn waar ster, planeet, mens of platworm onderdeel van uitmaken, ligt mij na aan het hart.

Vanaf een lager bewustzijnsniveau kan ik de hogere lagen niet zien. Toch zou ons over deze gebieden meer informatie bereiken wanneer we het kind - wiens ziel volgens Gibran in het huis van de toekomst woont - wat consistenter in de eigen binnenwereld zouden koesteren.

Onze wereld zelf is nog in zijn puberteit. Het onvermogen die wereld te accepteren en lief te hebben zoals die is, maakt dat wij denken dat er hogere werelden moeten bestaan. Oud, jong, hoog, laag, rijp en groen zijn relativerende- en overlappende waarden. De wereld is de oude man en het kind in één!

Ik heb geen zin in feministisch gedonder of mannelijk chauvinisme, en dus: ‘Van de lezer wordt verwacht in te zien dat het in oude man of in kind om eigenschappen gaat en niet om  geslacht of leeftijd.

De moeder geeft vorm aan al het levende, en nu we weten dat dode materie niet bestaat - aan de hele geschapen wereld. Ik kan ook zeggen, ‘Buiten Grote Geest om kan er niets bestaan. Met die aantekening dat onmeetbare, zwarte energieën in steeds andere configuratie een wat eigentijdser manier leveren om naar Grote Geest te kijken.

Alles wat wij buiten onszelf kennen en creëren zijn spiegelbeelden van innerlijke roerselen, van de innerlijke zon, maan en sterren. Aan de hand van die beelden kan gedacht worden dat zelfkennis tot de mogelijkheden behoort; niet dat kleine zelf dat maar doorzeurt over identiteit en autonomie, maar dat grote zelf dat mij en jou verenigt. Ik koester dat beeld van ik en gij in één omdat ik een overeenkomst zie tussen het wonder van WIJ, een versmelting van alfa en omega in de vorm van de steen der wijsheid, het eeuwige, stokoude kind, altijd nieuw, altijd aan het begin van weer een ‘Glory Road’ .

Zoals mensen, vaders, moeders en kinderen scheppingen der goden zijn. Zo zijn goden scheppingen van de menselijke verbeelding, waarmee oosterse ideeën van de stoffelijke wereld - als zou die een illusie zijn - benen krijgen om op te staan.

Je hoeft aan geen enkele voorwaarde van volmaaktheid te voldoen, want volmaaktheid zou het einde betekenen van al het zijnde. De niet geplaatste topsteen die boven de (onvolmaakte) piramide zweeft wordt door sommigen als een aankondiging van de komst van de antichrist geduid, door anderen als een belofte van de komst van de koning der koningen, dan wel de ‘verlosser’. De tegenstrijdigheden lopen hier flink door elkaar. Omdat aan de Tarot allerlei duivelse eigenschappen (het duivels prentenboek) worden toegeschreven moet ik aannemen dat een verhoogde staat van bewustzijn niet hetzelfde is als verfijning van moreel besef, van een innerlijk weten dat geweten wordt genoemd; hetgeen iets anders is dan welke opgelegde moraliteit ook.

Het lijkt in mijn woorden allemaal veel te ingewikkeld. Maar wie meedoet in het spel van de Wereld doet wat hij kan. Immers het spel behoort tot de kern van ons wezen.

De nooit geplaatste steen is de rots waar Petrus zijn kerk op moest bouwen, is de steen die we verworpen hebben, is de steen der wijsheid in de alchemie die gewone metalen omzet in goud, is een vibratie die wij kennen van ervaringen die empathie en vereenzelviging ons hebben aangereikt - of waar wij tenminste van dromen. Het is dat heel subtiele gevoel dat we kennen van onze ervaringen met geboorte en dood. De geliefde die er niet meer is en juist daardoor een soms huiveringwekkend gevoel van aanwezigheid toelaat. Dit alles hoort bij de menselijke ervaring en biedt mogelijkheden om verschijningen en verdwijningen te aanvaarden en ze te herkennen als knopen in het koord van ons bestaan.

21 is een status die buiten elke orde valt die mij bekend is. De som van 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19 en 20 = 210, ofwel een 21 die een verruimde staat van bewustzijn, en alle orde en wanorde omvat.

21 is daarmee transformatie en manifestatie tegelijk van de innerlijkheid, van uiterlijkheid, van alles dat me ooit is overkomen en van alles dat nog in de pijplijn zit. Het l‘etat c'est moi lijkt te arrogant om uit te spreken in het volksverhaal dat de lezer hier in handen heeft. Maar toch!   

De koning  - dan wel de staat - lijkt te verwijzen naar een gekroonde staat van bewustzijn als ware het persoonlijk bezit, of een geboorterecht. En zo is het ook, maar dan niet als een groots egogebeuren maar als de innerlijke representatie van het AL.

Afrondend, ‘Ik ben geneigd elke vorm van bewustzijn te beschouwen als de kroon die ik zoek op te zetten’. Dat is niet mijn wil. Dat is mijn lot! De kroon zegt ook iets over de eindverantwoordelijkheid van al ons doen en laten, en daarin speelt aanspreekbaarheid een hoofdrol. Het gaat niet alleen om horen en zien maar vooral ook om matiging wanneer ‘het onbewuste’ ongekend materiaal doet opborrelen, en we verbindingen maken die over het algemeen toegeschreven worden aan magische, profetische of sjamanistische bronnen.

Straks komt er aan dit werk een einde en kan ik meemaken wat een terugkeer in de weelde van de leegte of van het niets met mij doet. Een leegte waar elk nulletje, waar elke lus in de spiraal de beleving van het zogenaamde werkelijke naar grotere hoogten stuwt.

De onschuld van de Fool ligt in die beleving. We zoeken kennis, maar kennis valt aan en verdedigt zich met het zwaard. Beleving daarentegen, dat weet elke ‘event manager’, is een ontlading die aanzwelt tot hysterisch gekrijs in achtbaan, reuzenrad en spookhuis, niet zo afwijkend van het extatische gekrijs dat het wonen in de buurt van schoolpleinen zo oorverdovend maakt. Eerder in dit werk drong de gedachte zich op dat de gift van irrationaliteit; dat lachen, huilen of bidden ons kunnen bevrijden van al die gewichtigheden die van ons zulke potsierlijke (en gevaarlijke) wezens hebben gemaakt.

Wie de hoogte niet schuwt vindt de diepte. Ook in 21 is de dijk niet hoger dan het laagste punt. En het laagste punt in 21 is 1, de Magiër. Als vertegenwoordiger van de EENHEID moet onze Magiër kunnen opereren zonder last of ruggespraak. In de ‘werkelijkheid - met al die tegenstrijdige belangen - lijkt dat onmogelijk, maar in de diepte van onze stilte komen steeds weer beelden tot leven die de koers bepalen. Het is toenemend bewustzijn en niet een of andere moraal die ons drijft. Van ‘bewustzijn’ bestaan vele definities; vandaag, voor mij, is bewustzijn het leven en de betekenis in alle dingen.

De Magiër heeft zijn keuzes gemaakt. Bewustzijn dreef hem in richtingen waarvan de begaanbaarheid ongewis waren. Maar hier, in samenwerking met de onfeilbare intuïtie van de Hogepriesteres worden weten en het morele karakter daarvan getransformeerd tot geweten, een hogere vorm van herinnering.

We telden 22 Grote Arcana, en de Magiër, nooit te moe voor weer een nieuw experiment, moet ze allemaal tot het einde gaan. We kunnen er niet één overslaan. En waarom zouden we ook? Wat ons nu ontgaat komt in de afwisseling van dood en leven bij ons terug. De Nul, het Rad, het Universum draaien hun rondjes; steeds dezelfde tekens in steeds wisselende contexten. Wetende dat daar nooit een einde aan komt kun je net zo goed besluiten met ingang van heden het spel serieus mee te spelen en gewoon gelukkig te zijn. Je kunt wel tot morgen wachten maar in de wereld van sterren en planeten is alles relatief. Tijd bestaat niet. Morgen bestaat niet.

In 12 was het niet moeilijk de zwaarte van mijn lot te herkennen. In 21 laat ik me door dit lot dragen. Het is tenslotte maar net hoe ik mijn concentratie richt.

Voor hen die nog zo hun twijfels hebben heb ik deze: ‘Hij of zij die de wereld van het hier en nu lager inschat dan het mogelijke bestaan van een of andere God is een loochenaar, zeg maar rustig, ‘leugenaar’. Dat is wat de wereld wellicht is, een streek van onze fantasie en onze illusies.

Symbolisch denken is in zijn aard dualistisch en genereert positieve en negatieve beelden. Voor wie  EENHEID zoekt  maar verward raakt in alle tegenspraak en paradox heb ik nog deze laatste uitsmijter.

Wie verscheurd wordt door twijfel kan troost putten uit de gedachte dat twijfel een kind is van de tegenstellingen, en kinderen komen welke absurditeit dan ook te boven met een gemak waar wij oudjes nog wat van kunnen leren. Laten we koesteren wat we hebben en niet te snel oordelen. Juist het negatief geachte kan zo positief zijn.

Dit was mijn lied. Daar zal ik het mee moeten doen. Meer dan de hier geboden aanbevelingen heb ik niet te

Joachim Bunders

 

Dit is het laatste hoofdstuk van Vallen in Getallen 

Met grote dank aan mijn Broeder Joachim 

Roeland Solcer