Rieke ken ik al heel wat jaartjes. Zij was de eerste docente kunstzinnige therapie van de Academie Raphael (sinds 1981 in Zutphen).Rieke en haar dochter Christien brachten mij in contact met White Lodge, een internationale school voor spirituele psychotherapie. Later begon ze haar eigen school, Cochenille en zo hebben we jarenlang samengewerkt om de spirituele ontwikkeling in Nederland te stimuleren.

Als part-time postbesteller bij PostNL zie ik haar tegenwoordig op de op maandag, als ik de post breng in het sfeervolle Oude Bornhof te Zutphen. Soms drinken we dan een kopje thee voor een goed gesprek, met een heerlijk koekje erbij. Trouwe lezers van de oude InMarkt website kennen haar ook als de auteur van het boek: "Een vrouw bekleed met de zon", over het lot van Christien, die ik ook heel goed gekend heb.

Naar aanleiding van haar recente werk, vroeg ik haar of ik af en toe iets van haar schrijfsels mag publiceren. Het eerste resultaat lees je hier onder in een eerste bijdrage van Rieke.

Roeland Solcer

 

Het levensverhaal van een oude vrouw

Vijftig jaar geleden woonden Pieter en ik, met ons grote gezin. dat bestond uit negen kinderen, in Driebergen.
Eén laan bij ons vandaan stond een dubbele villa, De Maretak. Een vanuit anthroposofische gedachtengang bestuurd vepleegtehuis.
Het was allereerst een verpleeghuis, maar het was veel meer dan dat. Je mag het ook een cultureel centrum noemen, maar het was zelfs nog meer, een afkickcentrum voor een zielige verslaafde, of een ontmoetingsplaats voor een ieder die er wilde verpozen. Wie de bewoners waren?

Het was een ratjetoe van vogels van diverse pluimage, die onder de hoede van Zuster Brender, haar bescheiden staf en veel vrijwilligers, van een liefdevolle en kundige hulpverlening verzekerd konden zijn.
Een kankerpatient, een overspannen Moeder van een groot gezin, die even bij moest tanken.
Een schizofrene man, die tussen alle patienten zijn eigen plekje had gevonden. Een adelijke Dame, die haar bezittingen had geschonken aan De Maretak, waarmee ze zich tot aan haar dood had verzekerd van een mooie oude dag.
Er waren altijd patienten in huis, die verpleging nodig hadden en er waren stervenden, die begeleiding kregen en waarvoor na hun overlijden, drie dagen en drie nachten een wake werd gehouden.

Als het zich voor deed, bood het ook dienst als afkick centum voor een verdwaalde verslaafde.
De deur ging altijd open voor iemand, die om welke reden dan ook, hulp en/of verpleging nodig had.
En het was niet alleen gericht op ouderen. Er werd meer accent gelegd op hulp en verpleging, dan op de leeftijd van de mens, die voor hulp aan de deur klopte.

In de Maretak was ik als kind aan huis. 
Ik sloeg geen maandagavond over, waar de lezingen over wijsbegeerte door de geneesheer-directeur, Dr. Leen Mees werden gegeven. Onvergetelijk zijn de zaterdagtavondconcerten, die door Dr. Mees en zijn vrouw, de violiste Eva Mees, werden gegeven. De opvoeringen van Het Kerstspel zijn onvergetelijk.
De schildertherapie, geleid door Eva Mees, was een openbaring voor me. Tussen de patiënten had ik mijn plek gevonden, waar ik alle zaterdagochtenden mee mocht schilderen. Zo was ik vast van plan om later, als ik eraan toe zou zijn, zo'n verpleeghuis te gaan zoeken!

En nu is het zo ver. Het aleenzijn vereenzaamt. Ik heb heimwee naar De Maretak.
Maar ik ben een zoekende in de woestijn. Voor De Maretak is geen plaats meer in onze huidige maatschappij.

De overspannen Moeder in het verhaal was ikzelf. Ik heb daar dingen meegemaakt, die me voor mijn leven hebben doen veranderen.
Door een oververmoeidheid, werd ik vijftig jaar geleden een korte tijd opgenomen in De Maretak en ik ontmoette er een wereld die ik niet kende, maar die ik daarna ook nooit meer heb losgelaten. Noem het anthroposofie? What's in a name?

Ik heb er voor het eerst van mijn leven een penseel in mijn handen gekregen. Het was een openbaring.
Eva gaf ons opdracht om een blauwe omhulling te schilderen. Een half uurtje later vroeg ze of we in het midden van die prachtige blauwe wereld iets wilden schilderen wat ons lief was. Wat het ook was, laat het maar komen, zei ze, 'Whatever makes your heart sing!' 
Ik pruttelde maar wat met de blauwe verf en genoot. Tot mijn verbazig ontdekte ik een vorm van een embryo. Een pietepeuterig klein nieuwgeboren wezentje. Het zwom rond in de tranen die ik huilde.

Het was mijn eigen nieuwe geboorte..
Mijn leven nam daarna, en voorgoed, een andere wending.
Toen Eva Mees een paar jaar later haar geesteskind baarde, De Wervel, een Opleiding Kustzinnige Therapie, nam ik plaats in haar eerste groepje van elf studenten.

Mijn groeiproces stopte er niet bij.
White Lodge (spirituele psychotherapie), Galina Ashley (gestalt therapie), Psychosynthese.
Tot ik klaar was voor de geboorte van mijn eigen geesteskind: Cochenille.
Hoeveel mensen hebben bij mij hun eerste embryo geschilderd.

Nu ben ik oud geworden en ik ben voor niemand meer nodig. Mijn alleen-zijn vereenzaamt.
Ik zou graag opgenomen willen worden in een gemeenschap als De Maretak. Maar die is er niet meer.
Mijn verhaal is eigenlijk bedoeld als een roep om hulp.

Waar zijn de Zuster Brenders die het initiatief durven te nemen om in deze gevoelsarme tijd. waar de macht uit Den Haag de scepter zwaait, een verpleeghuis als De Maretak te durven beginnen?

Vóór je het weet ben je er zelf aan toe. Aan je eigen oude dag en waar kan je heen als het je niet wordt gegeven om 'thuis' te kunnen blijven.
Om die bijzondere plek in de toekomst te vinden, zul je nu in actie kunnen komen.
Vertel mij niet dat het niet kan in deze tijd, omdat het van Den Haag niet mag.
Alles kan, ook in deze tijd.

Ik had de (over)moed om een school te beginnen en om dat onder de ogen van 'Den Haag' te durven doen, was volkomen bizar.
Maar mijn schooltje stond er wel en er hebben honderden mensen van genoten.
Dus wie start De Maretak. Verpleeghuis?
En zeg niet 'maar in deze tijd kan het niet', maar wie durft? ... ondanks deze tijd.
En misschien juist wel in deze tijd!

Een oude vos verliest wel haar haren, maar ze zou zo graag met haar oude botten nog op de barricade willen klimmen.
Je moest eens weten!
I have a dream.

Rieke Leeuwrik