De spanning tussen 1 en 2 is de spanning tussen ja en nee, en zeker ook die tussen hoofd en hart. Dat EEN hier vóór TWEE komt doet vermoeden dat het maken van keuzes toch vooral aan de eisen van onze blinde Magiër dienen te voldoen.
Vertaal ik dat naar de behoefte aan een of ander godsbeeld dan zie ik direct de keuze die gemaakt moet worden tussen een ‘god der wrake’ en een ‘god van vergeving’.
Ondanks de schijnbare tegenstelling tussen deze twee beelden worden ze verenigd in de constatering dat ze beide projecties zijn van zeer menselijke sentimenten waarin angst en hunkering veel voorkomende ingrediënten zijn.
In godsdienst, en die waait door het getal 12 zoals mythologie dat deed in 11 en het animisme in 10 zijn de ideeën van schuld en boete, maar dus ook van vergeving, uitgewerkt tot een systeem van sociale beheersing dat nauwelijks fijnzinnig is te noemen.
Konden in de mythologische fase Goden en Godinnen nog op vele manieren tot expressie worden gebracht, in de Godsdienstige sfeer wordt deze keuzevrijheid desnoods met geweld onderdrukt. Het zelfde gebeurt met het Woord. Was het Woord in de mythologische fase levend en verbonden met de uitgestrektheid van het firmament (elke god, elke godin was in de meest letterlijke zin een Ster); in de godsdienstige ruimte verwijzen woorden alleen nog maar naar een of ander gecanoniseerde betekenis die gecontroleerd wordt door een zorgvuldig in stand gehouden hiërarchie. Het levende woord is overleden, onze verbinding met de hemel is afgesneden en kan alleen terugverdiend worden met het kopen van aflaten en door onderwerping aan de ‘onfeilbaarheid’ van het gezag.
Wat het bewustzijn betreft is een heel groot deel van de eigen inhoud verboden terrein geworden. Dat is goed voor de psychiatrie en de pillendraaiers maar neurose en psychose bloeien op en dompelen individu en samenleving in een onderwereld waar het pandemonium van het strijdtoneel aan de oppervlakte nauwelijks meer doordringt, afgedekt als het is met halve waarheden en onbeperkte consumptie, escapisme en zelfmisleiding..
Hoe zieker en zwakker de gebonden gelovigen, hoe groter de macht en de controle van de zichzelf aangestelde vertegenwoordigers van de vooruitgang, de enige echte waarheid waar wij allen maar beter in kunnen geloven. Bang te zijn voor de vreemde- en niet voor de eigen godsdienstige (lees ‘ideologische’) ruimte volgt een oud patroon van verdeel en heers. De holistische afkomst is een dunne, rechte lijn geworden waar, als je hachje je lief is, maar beter niet van afgeweken kan worden.
Deze onbevredigende toestand brengt de bereidheid er uit te stappen dichter bij. En deze bereidheid verbindt zich, dat kan niet anders, met al onze werken en structuren. Suïcidaal gedrag bedreigt nu elk mens in alles wat die voortbrengt.
Gelukkig kunnen ook godsdiensten de spirituele kern niet echt raken, laat staan verwoesten, waardoor er toch een bijna onzichtbaar evenwicht blijft bestaan tussen waarheid en leugen.
Wanneer ik me tot de traditie wend, worden me kruizen aangeboden in allerlei vorm. Hoewel elke lijn in dit kruizenverhaal wel iets toevoegt aan de relatie tussen wereldlijke en hemelse interessen, en de spanningen die er tussen deze twee bestaan, beperk ik me hier tot het Latijnse Kruis †, het Sint Andreas Kruis ´ en het Griekse Kruis +.
Voor iemand die een evenwichtige menging van de vier elementen voorstaat zal het Griekse kruis de voorkeur genieten.
Het Latijnse kruis heeft de horizontale balk een stuk boven het hart geplaatst. Het verhaal van de rede staat in dit kruis kennelijk in hoger aanzien dan het verhaal van het hart.
Zagen we in 4 dat het aanbrengen van de diagonalen de mogelijkheid het hart te peilen binnen bereik brengt, dan past ´, beter in het verhaal dat ik zoek te vertellen dan †.
Barbara Walker ziet een verbinding tussen het Latijnse kruis en de vogelverschrikker, die weliswaar zelden een vogel afschrikt, maar die als herinnering aan de ‘oergekruisigde’ geheimen representeerde die de Latijnse kerk voor zichzelf opeiste. De eerste kerkvaders moesten niets weten van een kruis dat verwees naar oudere ‘Savior Gods’
In deze oude context moet gedacht worden aan oeroude competitie tussen goden en godinnen onder elkaar.
Mariakapelletjes op elke driesprong namen het op tegen dat heidense kruis. Het lijkt er dan ook op dat godsdiensten minder te maken hebben met openbaring dan met menselijke ontwikkeling, en de strijd tussen de machten die daar richting en leiding aan geven.
In de Engelse taal is een vogelverschrikker een ‘scarecrow’; en de kraai was al in de oudste tijden een complex symbool van de schepper van de zichtbare wereld, symbool van beschaving en spirituele kracht. In de overgang van mythe naar rede zoals die in de klassieke oudheid zijn beslag kreeg bleef er van de uitgebreide symbolische betekenis van de kraai niet veel over, maar de mening dat de kraai de toekomst kon zien bleef overeind. De Roomse Kerk moest daar niets van hebben. Als er al wonderen’’ bestonden was het wel zo aantrekkelijk dat te reguleren en toe te voegen aan de strategische middelen waarmee Rome haar macht en controle zocht uit te breiden, of tenminste te bestendigen.
De symboliek van de kraai hecht zowel aan de aaseter als aan het aas. Wij mogen niet denken dat de consument al consumerend zelf geconsumeerd wordt. En heel wat van mijn klanten blijken van orakel naar orakel te bewegen zoals een consument van kiloknaller naar de aanbieding van de eeuw holt.
Maar toch! Vrij naar Beaumont (Zie Cirlot) staat de kraai voor een isolement zoals die ervaren wordt door diegenen die het collectieve bewustzijn zijn ontstegen, en dus (aldus Beaumont) op een superieur niveau zijn aangekomen.
‘If you can’t win join them’. Tenslotte, maar niet eerder dan in de 4de eeuw, begon het kruis zich te ontwikkelen als het centrale symbool van de Christelijke Godsdienst; een kruis dat niet in balans is en waar hemel (en hel) belangrijker worden gevonden dan de aardse interessen, ofwel de eisen van voortgaande incarnatie. Voor die tijd bediende het vroege Christendom zich van de vis als het centrale symbool van Jezus Christus, het 12de teken in de dierenriem.
Juist omdat het Kruis zo een belangrijke rol speelt in mythologie en godsdienst, maar ook in de rekenkunde waar + samenvoegt om in ´ te transcenderen, is het noodzakelijk er bij stil te staan en de betekenis op mij in te laten werken. Als ik moet hangen dan wil ik tenminste weten waaraan ik hang.
Ik onderscheid twee hoofdrichtingen in de betekenis van het kruis. De eerste is de verwijzing naar de levensboom, de tweede die naar de kruisiging, het offeren van jezelf aan een hoger doel.
In de kabbala is het kruis (de levensboom) het centrum van de kosmos, en omdat bewustzijn van elk mens centrum is van de eigen horizon, valt dit centrum samen met mijn bewustzijn.
De levensboom is ook die kosmos zelf, volgens Dion Fortune een woestijn met 10 sferen die ze oasen noemt, en die de tocht door de woestijn mogelijk maken. Vertrekkende van de ene hoeven we slechts kennis te hebben van de volgende om de reis door dood en levensvijandig gebied mogelijk te maken. Van NUL naar EEN en van EEN naar TWEE enz. Zonder die kennis kunnen pogingen dit soort reizen te maken beter achterwege blijven; tenzij je levensmoe bent.
Fortune, een kabbalist, ziet in haar boom ook een rekenliniaal waarmee we de reis door onze (onbekende) ziel maken, en waarmee we de ingewikkeldheden door middel van berekeningen toegankelijk hopen te maken.
De paden tussen deze 10 sferen komen inhoudelijk overeen met de 22 Grote Arcana van de Tarot. Een student die zich een beeld heeft gevormd van de 22 paden hoeft zich slechts de namen en de attributies van de 10 sferen eigen te maken om een rijk en beproefd model aan zijn bagage toe te voegen waarmee de reis kan worden voortgezet.
De kruisiging stelt de indaling van geest gelijk aan een wereld van opkomende manifestaties. Geest wordt logos genoemd, maar vooral ook ‘God’, het principe dat aan ‘het bestaan’ van het universum ten grondslag ligt. De oorsprong.
Ansluitend op de cultuur waarin we ons bevinden is het occultisme, net als psychiatrie, in eerste instantie een meer of minder geslaagde poging het denken weer stromend te krijgen. Om gevoeliger te worden voor de fijnere energieën moeten de muren die door mentaliteit zijn opgericht geslecht worden. In die eerste aanleg staan woordbeelden en taal centraal. Dit retorische werktuig verbindt logos met pathos en ethos; bundelt als het ware rationaliteit, authenticiteit en emotionaliteit in één programma. Logos is de verticale balk. De wereld van manifestatie, van gevoel en emotie is de horizontale balk. Als het wat indaling betreft om een afgebakend moment ging, de geboorte bijvoorbeeld, dan zou er geen hoofdstuk 12 nodig zijn om dit proces verder te duiden. Hoofdstuk 3 zou voldoen. Betrek ik echter alle manifestaties van een gegeven incarnatie in dit geboorteproces dan is de Gehangene een authentiek archetype (vol en ledig) dat mede vorm geeft aan elk moment van mijn bestaan. Authenticiteit is het hart van het kruis.
Occultisme ligt straatlengtes voor op de psychiatrie. Occultisme heeft nooit een medisch model of een ander modern rationeel gepresenteerde wetenschap hoeven te omarmen om geaccepteerd te worden, maar als rechtgeaarde eclectici mogen occultisten er wel naar hartelust uit lenen. Dat veel psychiaters niet zien waarom ‘sommige’ patiënten zo verkwistend met leven en gezondheid omgaan komt ongetwijfeld door een veel te grote broek die opgehouden moet worden. Als je academicus bent, je staat op een academische loonlijst, genietende van academisch inkomen en prestige, dan doe je toch gewoon mee met elke hersenscan die de kassa doet rinkelen. Dan zijn we eigenlijk al overtuigd van het feit dat irrationeel, onaangepast of crimineel gedrag haar oorsprong vindt in breinfuncties of in erfelijke factoren. Maar het ‘oorzaak en gevolg verhaal’ dat hier gezocht en verdedigd wordt vindt geen aansluiting bij een werkelijkheid waar nu juist alle componenten in een vergelijking of in een hypothese delen zijn van een EENHEID die niet middels woorden maar misschien wel in innerlijke bewustzijn tot ervaring kan worden gebracht. Dan echter moet er wel ruimte worden gemaakt voor het bestaan van de idee van EENHEID. Eerder vermeldde ik dat EEN de bouwsteen is van alle getallen. Deze EENHEID te ontkennen doet de psychiatrie met lege handen staan. Oorzaak en gevolg zijn EEN en de patiënten weten dit en keren zich in steeds groter getale tot tovenaars, heksen en wat het alternatieve milieu maar verzint om ook een graantje mee te pikken.
In het Latijnse kruis † is de lengte van de verticale balk groter dan die van de horizontale; hetgeen me doet denken aan wat wel ‘information overload’ wordt genoemd. Het incarnerende potentieel is groter dan de matrix waarin de manifestatie van dat potentieel tot stand komt. Groei is geen optie maar een dwingende opdracht; elke bepantsering kan nooit meer dan tijdelijk zijn. Op de ‘overload’ hebben we niet altijd directe invloed; op die bepantsering wel.
In de ‘echte’ kosmologie is 90 % van alle materie die volgens zwaartekrachtmetingen zou moeten bestaan zoek. Ik denk dat een gemiddelde kosmoloog daar redelijk gestoord van kan raken.
De keuze hier is: of de theorieën kloppen niet, of het zintuig waarmee ik deze stof zou moeten waarnemen werkt niet. De woorden, ‘wie oren heeft om te horen’, beschouw ik als een klemmende oproep die van toepassing is op alle zintuigen.
Op mijn innerlijk worden bombardementen van aandoeningen, beelden en stemmingen losgelaten waar maar in zeer beperkte mate vorm aan gegeven kan worden. Het exces moet, als ik de rust wil bewaren, verdrongen worden of platgespoten.
Onderdrukking echter is geen oplossing.
Verheldering hier zal niet gevonden worden in de bewustzijnsvernauwing die de gemedicaliseerde psychiatrie aanbiedt maar wel in vereende pogingen ideologisering bloot te leggen, op te ruimen en de ontstane ruimte voor zich te laten spreken zodat er gezien kan worden wat er te zien valt en gehoord kan worden wat er te horen is. Dit stelt hoge eisen aan het gehele organisme dat ik ben.
Tussen de Spartaanse aanpak van de sjamaan en ‘de humaniteit’ van de 21ste eeuw kunnen wegen gevonden worden die aan de innerlijke spanningen van mens en samenleving een goede draai geven. Dan moeten we wel hopen dat onze humanisering niet ook een van die ideologieën is. Mocht dat toch zo blijken te zijn dan vallen we vanzelf terug op de ‘onmenselijke’ methoden van de oude sjamaan.
Zintuigen die nog niet goed functioneren zijn onderwerp van gesprek in occulte, spirituele en parapsychologische kringen, of horen dat te zijn. Is het al niet eenvoudig om de buitenwereld helder waar te nemen, mede ook dank zij de brede acceptatie van allerlei vooroordelen in een wereld waar lang niet alles is wat het lijkt te zijn.
Zelfwaarneming ligt nog ingewikkelder. In plaats van ‘kijken naar’ wordt hier gevraagd om een ‘kijken in’. Ontwikkeling en integratie van intuïtie en empathie staat nu centraal.
Hoe harder ik het probeer hoe minder het lukt. In de binnenwereld heb ik niet alleen met mijn eigen ideologieën te maken maar ook met de vreselijke dingen die ik sommige mensen heb aangedaan en waar ik maar geen vergeving voor kan vinden. Hoe kan ik onder die omstandigheden stil en helder zijn?
Wat me opvalt in de Gehangene is zijn overgave, en zijn sereniteit. De vereniging met het kruis lijkt wel wat op de condities die ik verwacht na gebruik van de Heilige Paddestoel.
Ze doen me vervolgens ook denken aan de apathie van de verslaafde pilletjesslikkers omdat slapeloosheid en angst in ons eindeloze conflict met de natuur onbehandelbaar worden bevonden. Juist nu ik dit opschrijf hoor ik stemmen opgaan dit soort bewustzijnsverlagende middelen uit het de verzekering te halen. Ik ben benieuwd waar al die verslaafden dan hun heil gaan zoeken. Als gevolg van onderdrukking was de groei van een onderwereld (onderbewuste) op het Latijnse kruis altijd al een gegeven. Godsdienst, psychiatrie en criminaliteit voeden elkaar.
Bach’s muzikale en dichterlijke, ‘Ich ende behende mein irdisches Leben’, opent een mystiek die wel heel bijzonder lijkt te passen bij de Gehangene die ik al jaren als mijn favoriete archetype beschouw.
Na veel overwogen- en ook wel wat geleefd te hebben komt er een moment dat je vreemde constructies creëert of accepteert met als doel een bewustzijnseffect te realiseren die je een nieuwe stap laat zetten in je evolutie. En dat zal per definitie altijd een fijnere afstemming zijn tussen denken, voelen, willen en aanvaarden. En dan zal het ook zijn of al de woorden en de ideeën die we gebruiken meer glans hebben gekregen; alsof ze meer leven.
En beleefd worden! Want dat is wat ik verwacht dat incarnatie wil. Steeds meer diversiteit, steeds meer schoonheid en steeds meer betrokkenheid.
Ik beweer niet dat je aan- of van de drugs moet of dat je ook maar één woord van bovenstaande hoeft aan te nemen.
Het is mijn overtuiging dat ieder individu een eigen onderstroom bezit waar de dingen nooit helemaal zijn wat ze lijken te zijn. Daar bestaat een droomtaal die ons nooit verlaat, en die eindeloos doorgaat met het aanbieden van al of niet rationele oplossingen. En er komt altijd een moment dat je daar ontvankelijk voor blijkt te zijn. En misschien maak je dan zelfs een moment mee waar je denkt: ‘O God laat deze beker aan mij voorbij gaan’; ook al weet je diep van binnen dat je dan wel weer even die lang gezochte graal aan je voorbij laat gaan.
Troost je, achteraf gezien was dat nooit meer dan een moment. En wie faalt komt via het Wiel toch steeds die keuze weer tegen. Sta op en zondig niet meer.
In Twaalf gaat het er om dat het vinden van je draai meer oplevert dan tevredenheid.
In Twaalf kent elk deeltje zijn tegendeeltje, elke graad zijn oppositie. Deze toestand, zeggen de theoretici, kwam voor in de eerste ogenblikken van het ontstaan van het heelal. Ook de terugkeer naar een holistische staat van bewustzijn begint met een knal. Voor het innerlijk gehoor klinkt die als de vrijkomende kurk van een champagnefles.
Twaalf kan vergeleken worden met een ‘oerknal’ In yoga is het de eerste bewuste ervaring die we met kundalini opdoen.
De omdraaiing aan het kruis zet alle tegenstellingen op zijn kop. Wat de hoogste prioriteit had zakt naar de onderkant, terwijl de onderkant (alle kwetsbaarheid van DRIE en de DERDE wereld) naar de top stijgt van onze prioriteiten. Normen en waarden, deeltjes en tegendeeltjes; alles wordt nieuw. Wat we er ook van moge vinden!
Wie zich die omslag niet kan voorstellen mag een realist genoemd worden, hoewel realisme hier ver te zoeken is. Daarvoor hebben we al teveel energie gestoken in humanistische ideaalbeelden waarvan de mensenrechten, hoe gebrekkig ook verdedigd, het voorlopige boegbeeld zijn. Vrijheid van Geest, gelijkheid voor de Wet en broederschap in het Economische leven blijven als hogere waarden, na hun revolutionaire ontstaan, zoeken naar indaling in het holistische patroon dat we creatie, manifestatie of incarnatie noemen; een evolutionair proces.
Net als de moed die nodig is om leven te verkiezen boven overleven kunnen de keuzes alleen vanuit een groeiend Zelf gemaakt worden. Ze kunnen niet opgelegd worden. De keuze tussen goed en kwaad is een onderscheid tussen licht en duisternis. Wie het licht zoekt doet dat vanuit de duisternis. Er is geen alternatief. Dat het juist zwart is waartegen kleuren hun meest briljante, hun meest psychedelische aard prijs geven was voor velen onder ons een verrassing.
De schizofreen die ik ben heeft altijd al vermoed dat er persoonlijke aansprakelijkheid bestaat voor alles wat er mis is in de wereld. Het vrijwillig opnemen van deze verantwoordelijkheid lijkt zoveel moeilijker dan een simpele daad van zelfvernietiging.Het einde van de angst voor verlies van allerlei gewoontes, begeerten en bevredigingen. Het einde van de persoon die we tot aan dit moment dachten te zijn, een identiteit die zich zo lang teweer heeft gesteld tegen ontmaskering dat het is gaan lijken op een onneembare, militaire vesting.
Ook daar hoef ik niet te zwaar aan te tillen. In voetbalstrategieën wordt de verdediging gezien als de basis voor de aanval. De verdediging verdedigt de Nul, en in een symbolische context is daar niets mis mee, zolang de Nul geduid blijft worden als een volle leegte die ons informeert over de leegheid van ons volle bestaan. Wedstrijden die volle stadions trekken, een kinderspelletje dat het bloed doet koken en supportergroepen opzet tegen supportergroepen die vervolgens elkaars koppen zoeken te snellen. Zie hier het eeuwige kind; in alle schoonheid en in alle corruptie.
Dat Twaalf ondanks schuld en boete, niet is gediend met harde oordelen lees ik bij Paulus wanneer hij zegt: ‘Wee hem die als verworpeling anderen bepreekt’.
Ik voeg daar luchthartig aan toe: ‘Ontwaakt, verworpenen der aarde! Ontwaakt, verdoemde in hongers sfeer’. En dan heb ik het uiteraard over mijn eigen geestelijke honger, een honger die mij toch steeds weer laat zeggen: ‘Uw wil geschiedde op aarde zoals in de hemel..’.
Ik vond bij Graham Greene in ‘Het Einde van het Spel’ dit prachtig schizofrene gebed:
‘Lieve God, ik heb geprobeerd lief te hebben en ik heb er zo’n chaos van gemaakt. Als ik U kon liefhebben, zou ik weten hoe ik hen moest liefhebben. Ik geloof het sprookje. Ik geloof dat U geboren werd. Ik geloof dat U voor ons stierf. Ik geloof dat U God bent. Leer mij liefhebben. Mijn eigen pijn kan me niets schelen. Het is hun pijn die ik niet kan uithouden. Laat mijn pijn eeuwig blijven duren, maar maak een eind aan de hunne. Lieve God, als U maar voor een tijdje van Uw Kruis kon afdalen en mij Uw plaats liet innemen. Als ik kon lijden als U, zou ik kunnen genezen als U’.
Het is niet allemaal kommer en kwel. De Asen uit de Edda staan voor Goden en Godinnen. De Azen in de hofkaarten staan voor TIENEN of ENEN. Er is een tijd geweest dat vrouwelijk en mannelijk bewustzijn evenwichtig in de EEN (in een Aas) gerepresenteerd waren. Yin en Yang symboliseren die toestand helder en effectief.
In onze dagen wordt de gedachte opgedrongen dat al het goddelijke mannelijk is. Dit misverstand is de grondslag van de crisis waar we in 12 naar zitten te kijken.
EEN is mannelijk en TWEE is vrouwelijk; dat zijn indelingen waaraan mijn modernistische, ordenende geest kennelijk behoefte heeft, maar die orde vindt geen basis in de mythologie. VEELHEID roep altijd om EENHEID, zoals het hoofd het niet kan stellen zonder het hart.
Het meeste leed wordt geleden omdat we ons de EENHEID niet meer kunnen voorstellen. Uitbreiding van het voorstellingsvermogen is de oplossing van de kwaal. Dat de dominees van de geest, de baronnen van de markt of de verleiders van welke ideologische snit dan ook geen boodschap hebben aan verruiming van bewustzijn of aan toenemende zelfkennis komt overeen met het simpele gegeven dat getal in die kringen niet als kracht maar als macht wordt gezien.
Dominantie van bepaalde waarden en normen kennen gewoonlijk een lange geschiedenis van strijd, indoctrinatie, manipulatie of zelfs dwang. Samenzweringstheorieën in reactie hierop bloeien net zo welig als brandnetels op mijn afvalhoop.
Ik zoek de verklaring voor allerlei onvolkomenheden liever in de archetypische binnenwereld. Het is niet het probleem dat aandacht verdient maar de persoon die al of geen aandacht geeft.
Als de kunst van het leven tot in haar nerven getest wordt moet aandacht, moet alle aandacht, geconcentreerd worden op de mentale en lichamelijke ademhaling. Er mag geen snippertje energie vermorst worden, aan geen enkele spanning vastgehouden worden. Onstandvastigheid in concentratie kan bij hoge energie leiden tot shock en erger.
Ik denk dat elk mensenleven een leven is aan het kruis van de horizontale en verticale verlangens. Wordt deze gedachte aanvaard en uitgewerkt in beeldvorming en gedrag dan staan we al met één been in de hemel, dan wel in het grotere bewustzijn. Overleven en eeuwig leven liggen net zo dicht bij elkaar als we toelaten.
De kleur van dit hoofdstuk is groen. Hoe meer we onze plek in de ecologie ondermijnen hoe meer groene partijen we zien ontstaan. Het uitgangspunt van dier, plant en mineraalvriendelijke politiek is dat we nu moeten redden wat er nog gered kan worden. Ik geloof niet dat deze insteek de resultaten gaat opleveren die we zoeken. Natuur is er niet om gered- maar om beleefd te worden als constitutionele grondtoon op de weg naar zelfkennis. De aanname dat de mens is opgebouwd uit sterrenstof suggereert hoever die menselijke natuur zich uitstrekt. Komt beleving van deze aanname op gang dan is het ondenkbaar geworden onachtzaam met de aandoeningen van het hart om te gaan.
Het begint te dagen. Dat doet het altijd. In pijn en wanhoop kun je het keren zien naar dat immense niet geïntegreerde deel van onszelf. De verloren zoon moet te eniger tijd toch altijd weer thuiskomen.
Als de 12 Huizen weer zijn verenigd in één Tempel ontstaat bewustzijn van het vergeestelijkte lichaam, symbool van transformatie in de moeizame uitwisselingen tussen 1 en
Geen overwinning door dominantie maar door vereniging. Het is hier dat ons zoeken naar de energie die in fusie gegenereerd wordt vorm krijgt. Dit is de triomf van het Kruis. Het verleggen van de pijngrens (ofwel de lustgrens) tot haar uiterste limiet brengt ons in contact met een wereld van energieën die we natuur noemen.
12 is het getal van initiatie, een priesterlijk getal. De priester is de oudste van de gemeenschap, de man of vrouw die namens de gemeenschap de offers brengt. Zou de priester zoals wij die heden ten dage kennen zich kunnen identificeren met het energieaspect van god en natuur dan zou hij de ‘stralende vreemdeling’, zoals de Christus ook wel wordt genoemd, zichtbaar kunnen maken in eigen geest en natuur.
Dromers, trippers, heiligen, profeten; zij allen kunnen rapporteren dat de visioenen die zich verbergen achter lagen van kramp en pijn, onze bestaande expressiemiddelen te boven gaan. Dat mag dan zo zijn, dat ontslaat mij niet van mijn zelfgestelde opdracht toch een poging te wagen. Drugs, methoden of rituelen die we gebruikt hebben om de innerlijke visie te transformeren worden in Twaalf overbodig. Dat wat brandt hoeft niet meer aangestoken te worden.
De ontwikkeling van jezelf dient geen ander doel dan het in manifestatie brengen van bewustzijn zodat je kunt zien hoe en wat het is. Want dat lichtende wezen in droom en visioen dat ben je toch echt zelf.
Joachim Bunders
