Om de Magiër van zijn rechtlijnigheid te verlossen worden de magnetische kwaliteiten van de Hogepriesteres, aantrekking en verleiding, op 1001 wijzen ingezet. De schepping blijkt ineens een charmeoffensief te zijn. De lustknopjes van 11 scheppen een erogene sfeer waarin alles alles naar zich toetrekt, samenhangen scheppend waar voorheen slechts egocentrisme de scepter zwaaide. Onderschat 12 niet. Ze manifesteert zich ook in de sirene die zwalkende zeemannen verleidt over boord te springen en te verdrinken in de armen van toch weer diezelfde Hogepriesteres. Dood, het volgende hoofdstuk, neemt dankbaar af van wat seks zo onophoudelijk schept. Niet onbelangrijk hier want velen onder ons zijn juist op het niveau van het kruis zeer aanspreekbaar. Daar lopen de erogene en sensuele onevenwichtigheden nog wel eens hard op.
In bepaalde kringen luidt het advies, je moet jezelf zo goed mogelijk verkopen. Sympathiek of betrouwbaar gevonden worden, werving, propaganda en reclame – politiek die het voor doet komen alsof er iets aan de problemen gedaan wordt; alle vormen van al of niet verborgen verleiding - horen daar bij.
In zoverre bepaalde soorten gevoelens uitgelokt kunnen worden zie ik in de Hogepriesteres een representatie van alle verleiding waaraan ik, ik ben ook maar een mens, mijn tijdgenoten tracht te onderwerpen. Je moest eens weten hoeveel moeite ik me getroost eventuele lezers, of zoekers naar inzicht, voor mij in te nemen. Ik zoek aandacht. Ik zoek bewondering. Ik zoek geaccepteerd en aardig gevonden te worden.
Nu, voor de auracamera, ontvang ik steeds meer aanwijzingen over het gemak waarmee we onze kleuren kunnen veranderen. Die bonte rij van kleuren die op mijn scherm zichtbaar wordt, metingen van mijn electro-magnetische uitstraling, doet me denken aan een pauwenstaart, en we weten waar die voor dient. Aardig gevonden willen worden is trouwens een manier om vijandigheden te voorkomen, dacht ik zo.
Ik kon het lonken niet laten…
Stelen en bedriegen lijken op elkaar, verwantschap die in de aanduiding ‘hartendief’ vorm heeft gekregen. Zij die schizofrene familieleden of vrienden hebben weten hoe charmant deze ‘patiënten’ kunnen zijn, en hoe onberekenbaar.
Het kind dat ik was is een herinnering geworden; een herinnering die bovendien grotendeels in het onbewuste is gevallen. Sinterklaas heeft nooit bestaan en het geloof in sprookjes is bijgezet in ‘the Hall of Reason’.
Maar geloof wordt ook vervangen door zeker weten. Het verhaal moet dogma worden. God is geen ritueel waarmee we in contact komen met de ons omringende- en daarmee de eigen natuur maar een zeer mensachtige grote roerganger van deze of gene club. De verhalenvertellers uit mythische en animistische dagen zouden verrast opkijken als ze mee moesten maken hoe wij ons verhaal los hebben gemaakt van beleving. Er zijn er nog wel die middels een pilletje en een dansje de roes zoeken waarin de hallucinatorische aard van onze zogenaamde werkelijkheid beleefd kan worden, maar die moeten oppassen niet tegen de sterke arm op te lopen. Voor je het weet word je aan een of andere schandpaal genageld; een kleine persoonlijke kruisiging.
De behoedzaamheid die het vergt zonder last en ruggespraak deeigen spiritualiteit te verkennen staat niet los van de manier waarop verleiding zich verbergt. Verleiding belooft gouden bergen en levert een tranendal. Net als de oplichters die ons van alles aansmeren maar onvindbaar zijn wanneer we ze aan willen spreken.
Als we niet weten wat het is dat ons trekt kunnen we ons pad wel heel behoedzaam willen vervolgen maar dat sluit het kiezen van dwaalwegen niet uit. Het is dan of de richtingaanwijzers verwisseld zijn en we terecht komen in een doolhof waar de betekenissen over elkaar heen duikelen en we voortdurend op een verkeerd been worden gezet.
Verleiding betekent ‘van het rechte pad weg leiden’.
Wellicht is het niet aan te bevelen, maar als het om de rechtlijnigheid van rede of geloof gaat voel ik toch wel wat voor een misstap hier en daar.
‘Niet jouw weg, maar de mijne is de ware’; wie niet ziet met welke potsierlijkheid hier de schijn van een eigen persoonlijke mening (richting) wordt opgehouden en verdedigd, moet het eigen kompas maar eens laten herijken. Dat die persoonlijke mening voornamelijk wordt onderbouwd door collectief of traditie waar iemand al of niet bewust mee verbonden is demonstreert afwezigheid van authentieke, innerlijke openbaring.
Dat collectieve verleiding, hoe verborgen dan ook, de achterkant is van een mysterie die in 1 + 2 = DRIE werkzaam is, opent me voor een opvatting over energie, en met name over kundalini die niet algemeen wordt aangehangen, maar die wel licht werpt op de zaak.
Tijdens mijn zoeken naar informatie over dit slangevuur kwam ik op het spoor van het volgende: ‘Kundalini is een concept dat wel moederlijke intelligentie wordt genoemd. In dit perspectief wordt kundalini ervaren als een energie die gericht is op volwassenwording, een energie die zich doet gelden als een VERLANGEN naar VERLOSSING’. Opgroeien staat kennelijk gelijk aan een keten van geboortes. Sterven en geboren worden lijken wel wat op een eeneiige tweeling.
Als we de Magiër hier zien hangen dan komt dat omdat hij in een roekeloze wereld die schreeuwt om bedachtzaamheid niet meer onbedachtzaam mag zijn als een kind; dat hij niet sneller, maar ook niet langzamer mag lopen dan de rest. Koppen boven het maaiveld zijn niet een uitsluitend lokaal probleem. Socrates, Gallilei en Jezus kunnen daarvan meepraten.
Door de Hogepriesteres als symbool te zien werd zij een inwoonster van mijn eigen psyche. In alles wat ik in mij opneem, koester en laat groeien, inhoud met vorm verbindend, benut ik de capaciteit van de Hogepriesteres. De Magiër kan aan de ongelimiteerde energie van de Fool maar één richting geven en die leidt naar de Hogepriesteres. Elke manifestatie van energie, al is het maar zoiets simpels als opstaan of gaan zitten, is de vertraging van een impuls die zo snel is dat we meestal alleen de resultaten waarnemen; hier het opstaan of zitten!
Zolang er geen bewustzijn bestaat van de keuzes die wij constant maken, en we dus ook niet weten welke prikkel wel of niet tot gedrag leidt, functioneren we op een impulsief niveau, een niveau dat een stuk minder rechtlijnig, ordelijk en efficiënt is dan waar de Magiër op rekent.
Wij kunnen dan hoogstens achteraf nog nagaan wat voor soort gevoel (energie) het was die aanzette tot deze of gene actie.
In voorgaande teksten, al of niet van mijn hand, bleken onze impulsen in grote mate bepaald door fasen die ooit een functie hadden in onze ontwikkeling. Op je veertigste nog afhankelijk zijn van andermans goedkeuring is net zo ongewenst als een chirurg die zijn vaste hand (en vrouw en kinderen) verliest omdat hij los raakt van zijn verstand, maar ook van zijn voorgevoel, wanneer hij wordt afgeleid door borst of bil van zijn assistente.
De Gehangene is zeker ook een uitbeelding van de toestand waarin wij ons bevinden wanneer infantiliteit realiteiten schept die afbreuk doen aan de verantwoordelijkheid ons op een juiste manier te ontwikkelen. De consequenties daarvan ontpoppen zich als schuld die om boete vraagt.
Twaalf is EEN die kijkt in de heldere spiegel van TWEE. Water, onze oudste spiegel, biedt middels ‘reflectie’ een toegang tot de spirituele dimensie.
Het thans geopende en kritische oog ziet de gevolgen van een leven dat beheerst werd door keuzes die nooit echt eigen keuzes waren, maar aanpassingen aan een wereld die we als kind niet kende, en ook niet mochten kennen. De toestand van de wereld is niet bestemd voor kinderoortjes, laat staan voor de tere kinderziel.
Toch blijft de spiegel een uitnodiging om persoonlijke betekenis toe te kennen aan alles wat ik doe en meemaak. Het geven van betekenis heiligt de wereld en legt daarmee een verbinding met de verloren gewaande EENHEID. Houd ik op betekenis te geven dan wordt het moeilijk de aantrekkingskracht die ik in de wereld ervaar te duiden als hogere menselijke uitingen als liefde, respect of moed.
Ik zie dan in afstoting geen falende, emotionele intelligentie en het ontlopen van verantwoordelijkheid voor de eigen creativiteit, maar wel een groeiende leegte die gevuld kan worden met herinnering aan alles dat ooit verkeerd - of juist goed - ging,. Reflectie!
Zoals de wereld een spiegel is, zo ben ik ook een spiegel voor de wereld. Ik mag dan wel om aandacht vragen; het is goed te bedenken dat - terwijl ik denk waargenomen te worden, de veronderstelde waarnemers slechts stukjes van zichzelf zien. Ik kan dan treuren over het wegvallen van de illusie van publieke belangstelling, zelfs als die toch ook niet veel meer was dan een of andere vorm van sociale controle .
Heden en toekomst moeten hun ja’s en nee’s nog prijsgeven en dus zal herinnering in veel gevallen de voordehandliggende weg blijken te zijn. De herinnering aan het kind dat we waren. Ambitieuze occultisten beperken hun belangstelling niet tot de levensfasen van één incarnatie; zij zoeken toegang tot Akasha ‘Een plaats tussen tijd en ruimte, die vele namen heeft. In de Bijbel wordt het “de eeuwigheid”genoemd, anderen noemen het “het collectieve onderbewustzijn”, “De Wereldziel” , “Psi bank “ of… Het Akasha Archief of De Akasha Kronieken. Het begrip Akasha-archief komt uit het Oosterse en refereert aan een collectief geheugen, een opslagplaats, waar alle gedachten, emoties en gebeurtenissen van alle tijden op aarde tot op heden, worden opgeslagen. En die voor een ieder toegankelijk zijn’. (zie: Hydrangea Online).
‘Het geconcentreerde kijken van de Magiër ontwaart achter de Hogepriesteres de resultaten van de samenkomst van 1 en 2. De Magiër begrijpt nu waarom de creaties van zijn blinde optreden zo schreien. Zij waren ongewenst, ze kwamen voordat er ‘bewust’ voor was gekozen. Hij kijkt naar zichzelf en ziet een vreemde waar je eigenlijk maar beter helemaal niets mee te maken kunt hebben.’ Welke kunstenaar kan zich tevredenheid permitteren met zijn laatste kunstje. Het beste moet altijd nog komen.
Ik hoor de lezer al roepen: ‘Hoe kom je er bij dat mijn kinderen niet gewenst zouden zijn’.
Ik geloof mijn lezers. Ik geloof dat ouders vervuld zijn van liefde voor hun kinderen en ook dat er vurige kinderwensen bestaan. Maar waarom is al deze liefde dan niet wat kritischer over het soort wereld waaraan hun kinderen aangepast moeten worden? En waarom, als we dan zoveel van het kind houden, strekken we die liefde niet in de eerste plaats uit naar de kinderen die er al zijn? Nog steekhoudender misschien is de vraag: ‘Hebben we voor we aan het krijgen van kinderen toe waren onderzocht hoe het er met de eigen kinderlijke inhouden voorstaat? Kunnen wij ons nog een voorstelling maken van een ideale wereld voor kinderen? Hebben we de moed om de wereld aan te passen aan het kind, in plaats van het kind aan de wereld?
Het is niet aan mij te oordelen of te veroordelen. Ik stel alleen maar wat vragen; een bezigheid waar de
In zoverre het over vertraging gaat ontkomt de Magiër hier in 12 niet aan de conclusie dat er in zijn scheppingsdrift heel veel energie is vastgelegd waardoor er bijna nooit genoeg overblijft voor integratie en goed onderhoud. Er is hier nauwelijks meer sprake van keuze. meer. Onder de hier geschetste omstandigheden moeten we massaal weggooien wat met zoveel moeite geschapen werd. De verbeterde, geheel vernieuwde versie ligt alweer in de etalage.
Vertraging is versnelling. De onrust die onze morele blindheid creëert zijn nerveuze spanningen die afgewend worden op nog meer creatie; en zo onderhouden we een vicieuze cirkel die in TWAALF belichaamd wordt door het feit dat de EEN in 12 eigenlijk een 10 (het Rad) is. Een wiel dat steeds sneller draait, en waar de spanningen steeds hoger oplopen, wat goed is voor de pillenindustrie maar slecht, slecht voor je gezondheid. Vooral wanneer die pillen bewustzijnsvernauwend zijn en het vermogen tot reflectie en herinnering aantasten.
Ik heb tegen de buitenkant der dingen aangekeken, maar nu ik weet dat alle vormen die mij omringen vastgelegde energie (intelligentie) zijn kan ik heel voorzichtig op energetisch niveau contact proberen te maken met de inhoud van die vormen, als ware het resonanties van de archetypen. Dit vereist wel wat kalibratie van zenuwstelsel en zintuigen. Aandacht is in dit proces het sleutelwoord; aandacht voor de fijnste opwellingen in het eigen systeem dat een combinatie is van wereldse en hemelse-, van fysieke en mentale aspecten; dualiteiten die EENHEID vinden in het symbool..
De Gehangene beeldt de schizoïde natuur van de mens uit en dus kom ik er In deze fase achter wat een half- of dubbelgaar persoon ik eigenlijk ben. De kernvraag, ‘Wat het zal zijn: ‘Leven of Dood?, is nog niet onderzocht als zijnde een fundamentele ontwikkelingsstap in het groeiproces. Leven is niet genoeg; er komt een moment dat we bewust voor dat leven horen te kiezen. Hoe anders kunnen we verantwoordelijkheid nemen voor zowel de positieve als de negatieve zijde van dat leven? Deze voor het verstand onmogelijke keuze wordt ons uit handen genomen wanneer dode materie in fijnere waarneming springlevend blijkt te zijn.
Bij vrije keuze lopen we tegen een stevig taboe aan. Onder omstandigheden die we zelf als juist beschouwen mogen we van alles en nog wat doden, behalve onszelf. Volgens het zo binnen- zo buitenprincipe wordt de verboden agressie tegen het (lagere) zelf op allerlei manieren op de buitenwereld gericht.
Zij die tegen deze gedachten willen protesteren geef ik in overweging de krant nog eens open te slaan. Collaterale schade, en die lijkt alleen maar groter te worden, is maar een van de uitkomsten van een moraliteit die welzijn van moeder en kind geen hoge prioriteit heeft gegeven.
Zou er nu echt een intelligente keuze vooraf zijn gegaan aan zoiets fundamenteels als een totaal onbeheerste bevolkingsexplosie? Alsof we niet weten dat overbevolking in een rattenkolonie onherroepelijk tot kannibalisme leidt.
Beschouwen we al onze creaties als kinderen van onze geest dan kunnen voorbeelden - als mobiliteit, energieverbruik, bewapening c.q. regeringen en industrieën die daar achter zitten, heropvoedingskampen voor materieel of emotioneel verwaarloosde en ontspoorde jongeren e.d. - ons informeren over het soort werkelijkheid die onze totems en taboes hebben bewerkstelligd. Alle menselijke creatie bij elkaar opgeteld kost meer dan we weten willen en de wereld wordt spiritueel en emotioneel steeds armer, steeds kwetsbaarder.
Zuipen, slikken, snuiven, roken of anderszins naar binnen werken; de pijnstillende surrogaten voor de betere aanpak waar we naar snakken maar waar we nog niet aan toe denken te zijn, en dus achter slot en grendel opbergen in de afdeling ‘utopieën’. We moeten tenslotte wel realistisch blijven.
In de lagere, enkel-cijferige getallen werden onrechtvaardigheden, uitingen van zwakke geest, nog enigszins goedgepraat met verwijzing naar onbewustheid. Wist de Magiër veel! Maar in het hogere, dubbel-cijferige gaat die vlieger niet meer op; daar wordt juist al het onbewuste tot bewustzijn gebracht, en het is in 12 dat onze magische vriend ten volle geconfronteerd wordt met een dilemma waar je zo ongeveer een Boeddhistisch bewustzijn voor moet hebben om het op te kunnen lossen. Wat te doen als het je aard is te scheppen maar je scheppingen alsmaar uit de hand lopen en onderdeel worden van toenemende spanningen in en met die wereld? Erger; dat zelfs oprechte manifestaties van zorg en liefde, bedoeld om recht te zetten wat krom is, onderdeel kunnen worden van een onbegrijpelijke corruptie die wij onze beschaving noemen.
Ik ben ambitieus en ik val op. Ik beklim de ladder en word tenslotte president directeur. Vanaf dit punt is er alleen nog een weg naar beneden en het grootste deel van mijn tijd gaat zitten in het uitstellen van het onafwendbare.
Ik ben succesvol en ik heb een fortuin opgebouwd. Vrienden kan ik me niet meer veroorloven want die zijn toch waarschijnlijk alleen maar op mijn geld uit, of op mijn positie; en mijn vrouw en kinderen zitten te wachten op mijn dood zodat zij er door kunnen draaien wat ik met zoveel inspanningen hebt opgebouwd.
Ik heb een grote prijs gekregen voor mijn research in de immunologie waarvan de resultaten nog geen 10 jaar later worden aangewend om een hart te transplanteren tegen een kostprijs waarvoor 1200 kinderen van de hongerdood gered hadden kunnen worden, om over incidentjes als softenongeleerdheid nog maar te zwijgen. Dat is immers een heel ander probleem?
Waarom hoor ik de Vereniging tegen de kwakzalverij daar nooit over?
Het dilemma dat 12 stelt is dat zelfs al wil ik alleen maar juist handelen ik toch niet weet of dat handelen geen monsters voort zal brengen. Op het moment van creatie is toekomstige en onbedoelde schade onmeetbaar. Dat is niet alleen een probleem voor kwakzalvers.Trouwens, voor de zuiverheid van het argument; ook in de moderne fysica zijn wetenschap en pseudo-wetenschap niet goed uit elkaar te houden. Want was is wetenschap? Laat staan: ‘Wat is pseudo-wetenschap’?
Dat wat we niet kunnen meten bestaat niet! Maar wie gelooft dat nog?
We zijn zo goed in simulatie. Er moeten wegen zijn om effecten van menselijk ingrijpen beter in te schatten. Dat kost wat en daar heb je misschien ook de empathie van wat kwakzalvers bij nodig, maar afgezet tegen de kosten van de groei stelt dat niet veel voor, en in zoverre de kwakzalver een vermomming is van de Fool mogen we juist van hem leren dat er hogere waarden bestaan dan kredietwaardigheid, onbeperkte mobiliteit, arrivisme, dominantie en verzin het maar.
Stress komt ergens vandaan, en je hoeft geen kwakzalver te zijn om dat op te merken en er oorzaken bij te zoeken. Voor sommigen is ziekte of gezondheid inhoudelijk genoeg, voor anderen zijn dit slechts vormen waarvan een bepaald soort oorzakelijkheid de inhoud is. Onderzoeken we oorzakelijkheid als een bewegingskracht dan begeven we ons op het terrein van het geven van ‘betekenis’, een functie die al of niet terecht, net als bewustzijn, geclaimd wordt als een eigenschap waarmee de mens zich onderscheidt van alle andere scheppingsvormen.
