Deeltje komt niet zonder antideeltje.

Ik en jij. Ik en mijn geweten! Dit is goed, dit is fout. Al gauw ontdekten we de macht van het ‘verdeel en heers’, en denkend aan de Duivel zie ik dat als strijd tussen individualiteit en collectiviteit, tussen ‘idee’ en ‘werkelijkheid’. Een innerlijke strijd die een meervoudige persoonlijkheid veronderstelt. Het leek wel of elk idee (hoe logisch of onlogisch ook) een onafhankelijke bestaand legertje moest zijn dat het tegen elk ander idee met een zelfde wankele status moest opnemen. Sinds deze verrijking van de menselijkheid is de krijg, naast seks, ongetwijfeld een van de belangwekkendste bezigheid geworden De sjamaan werd krijgsheer, zijn staf een wapen dat dood en verdoemenis deed neerdalen op het ‘onschuldige’ volk.
Maar wie tegen de duivel vecht moet tot het uiterste gaan, en dat deden we dan ook. In deze rusteloze, puberale fase van onze soort, die nog steeds voortduurt, doen we in elk geval inzicht op over de macht van idee en van woorden die dat idee vorm geven. Demonisering van het afwijkende, het kansarme of het minder valide is een prachtinstrument voor het in stand houden van eigen superioriteit en onderdrukking. Elke oorlog wordt al of niet bewust toch ook gevoerd om dat andersdenkende uit te roeien en aldus de uiteindelijke heilstaat - zoals IK die zie - te vestigen. Dat ik niet de eerste ben die ziet hoe ideeën wapens zijn geworden vind ik terug in de zwaardenkaarten die het element lucht representeren. En lucht staat voor de mentale ruimte, waar we beoordelen, oordelen en scheiden door onderscheid te maken.

Tegenover het verdeel en heersprincipe zie ik het verzamel en bevrijdingsprincipe. Als ik alle delen van mijn persoonlijkheid kan laten samenwerken moet er wel iets ontstaan dat als tegenwicht evenwaardig is aan de verderfelijke invloed van het dualisme.
Ooit vielen we van de eenheid in de dualiteit. Integratie van het doodsbewustzijn vraagt aan alle engeltjes en bengeltjes om een val terug in de Eenheid.

De exploitatie van angst is een vrijwel onbewust onderdeel geworden van mens en samenleving. En als we denken dat oorlogen in de regel toch vooral economisch gemotiveerd zijn dan toont dat alleen maar aan dat God, of hebben we het over de Duivel?, nu zijn macht heeft opgeslagen in olieaandelen of in de bankkluis. De sleutels van die kluis troffen we aan bij de Hierophant. Niet vergeten moet worden dat economie voor de gemiddelde aandeelhouder een script is dat over overleving gaat. Mijn persoonlijke overleving.
De Vijf herinnert me eraan dat mijn ideeën, en daar horen ook angsten en agressies bij, een doel dienen die niet los staat van spiritualiteit. Alles vergaat, maar niet die spirituele kern, dat ding dat we ziel noemen, ook al weer zo een black matter fenomeen..
Vijf is een halve 10, een halve cirkel. Om de cirkel rond te krijgen moeten aan de hand van de positie van de deeltjes de positie van de antideeltjes bepaald worden In de spiegel kijken kan onderdeel uitmaken van de gang naar zelfkennis, kennis van de hele mens.
Spiritualiteit gaat over innerlijke eenheid. Hereniging met voorheen gevreesde en vervolgens onderdrukte goden en godinnen (lees: ideeën) kan de hoeveel omwegen die we denken nodig te hebben beperken, want in samenwerking met gematigdheid (15 + 14 = 29 = 11) zetten we toch koers naar de gevoelvolle en sprookjesachtige binnenkant van ons verhaal. Als alles zonder weerstand wordt toegelaten is er niets meer dat ons kan kwetsen. Dat is wat paradox nu eenmaal zo wil. Overgave komt bij ‘verstandige’ mensen aan als de geur van defaitisme en lafheid, maar dat verwijst alleen maar naar aanwezigheid van angst die nog niet losgelaten kan worden. ‘Alles’ is bovendien een holistisch begrip en daar bleken we sowieso problemen mee te hebben. Grote Geest was al lang verknipt tot een onafzienbare iconengalerij waar God, Allah en Jahweh maar topjes van de ijsberg zijn. En dan zwijg ik maar over Hermes, Mercurius en Aphrodite, of over Odin, Thor, Freya en al die anderen, allemaal representatief voor de fallische en yonische goden en godinnen, die in de potentie van Duivel of Deva weer kunnen fuseren. Want de scheider is ook de vereniger.
Het gaat hier om zeer ingrijpende processen. Diabolos betekent ‘rustverstoorder’. Weet waar je aan begint.

Oude Goden blijken bij de woordvoerders van nieuwe godsdiensten nog al eens afgoden te zijn, dan wel duivels. Nieuwe plaatsen van eredienst werden gebouwd op de met de grond gelijk gemaakte resten van de heilige plekken van de overwonnen goden; en onder het altaar van veel van deze tempels, kathedralen of kerken vind je de beeltenis van zwam, penis of van andere representaties van de extatische-, fallische god.
De heilige plek tussen de bomen met uitzicht op het firmament, verbinding makend tussen bewustzijn en bovenbewustzijn - waar bij volle maan trommels, fluiten, paddestoelen en orgieën mensen opzweepten tot overgave aan het naamloze en onnoembare mysterie van versmelting en fusie. Massahysterie (een begrip dat toch weer naar de baarmoederlijke afkomst van al deze goden en riten verwijst) moet zo lijkt het tot persoonlijke inhoud gemaakt worden. Als echter het verschil tussen ‘individuatie’ en ‘individualisering’ niet duidelijk is, dan wordt de uitkomst van die overgave onzeker.
Hoe ook, beleving werd vervangen door de bediening van het woord. Gewijde taal; propaganda dus! De paddestoel die door de primitief als godenvoedsel werd ervaren moest plaats maken voor de heilige hostie; de caduceus werd opgevolgd door kromstaf, wijwaterkwast, kruis, boog en raket, het sprookje moest wijken voor exegese. En de duivel kletst zich op zijn behaarde dijen en lacht zich een slag in de rondte. Hij was het die ons een woord gaf voor de indrukwekkende degeneratie van de mens als een natuurlijk wezen. Dat woord is: ‘vooruitgang’, eigenlijk het tegenovergestelde van originaliteit (afgeleid van de bron). Want hoe origineel moet je wel niet zijn om weg te lopen van die bron als we onze dorst willen lessen? Vooruitgang van wat?

In bepaalde delen van de wereld leven we langer, onderdrukken we pijn en depressie met steeds meer effectiviteit en kunnen we de aardkloot bereizen zonder angst over de rand te vallen. De prijs voor deze successen kunnen we opvragen bij demografen, immuunspecialisten en fileschadedeskundigen. De holist krijgt vooral pijn in zijn buik van alle vooruitgangsretoriek

Parallel aan de ‘vooruitgang’ in onze fabrieken en ‘sweatshops’ kwam de boetedoening in zwang. Want angst en boetedoening horen bij elkaar. Door mijn schuld sta ik elke dag in de file en word ik op de huid gezeten door de fiscus en andere formulierproducenten.
Manna, Manitu en Amanita; de sporenregen, het hemelse zaad dat manna in een nacht deed opschieten werd buiten de wet gesteld (gedemoniseerd), maar zij die het daarvan op hun zenuwen kregen of anderszins stress ondervonden kunnen zich nog altijd bedwelmen aan alcohol, benzodiazepines en allerlei gesynthetiseerde opiaten. Synthetisering kan gewoonlijk probleemloos op legalisering rekenen want ‘economische groei’ is onvermijdelijk wanneer er geen rem is op bevolkingstoename bestaat, en de eis om te groeien die de toename stelt alsmaar toeneemt.. Natuur is al lang niet meer in staat in deze toename te voorzien en dus moeten die laatste resten relatief gezonde natuur geofferd worden aan de vervuiling en vergiftiging van een chemie die veel te ingewikkeld is om ook maar enigszins te kunnen voorspellen wat ze teweeg kan brengen ‘Silent Spring’ van Rachel Carson gaf daar een beangstigend beeld van maar de zorgen van persoonlijke overleving blijken steeds weer sterker te zijn dan de wil de eigen soort te beschermen tegen de waanzin die ik in het vooruitgangsgeloof moeilijk over het hoofd kan zien. Over geloof in het algemeen kan opgemerkt worden dat de aandoening ‘geloof met zekerheid te verwarren’ het resultaat is van duivelse verleidingen. Wishful thinking dekt wat dat betreft heel wat waanzin af.

Binden en verbinden. Verdeel en Heers!
De scheiding van natuur en cultuur. De scheiding van lichaam en geest.
Zo kennen we de Duivel. Maar kennen we hem ook als verlosser en ontbinder?
Seks behoort tot het domein van de natuur en werd dus door het spirituele genie als inferieur afgedaan. Echter, kinderen baren, hoe meer hoe beter, mocht op bijval rekenen van kerk en staat (denk maar aan kinderbijslag en andere gezinsgerichte, ondersteunende maatregelen). Zij die regeren tellen de zieltjes nauwkeurig. Bij overbevolking ontstaat verzwakking door conflict, zodat onderdrukking en uitbuiting een fluitje van een cent werd. Kerkorganisaties maar ook wereldse machten zien tenslotte uit naar een gezonde toekomst. Het mensdom, opgezet tegen zichzelf, viel in onheiligheid (verdeeldheid) en volgens de wet van projectie werd de (holistische) natuur onheilig, een poel van duivelse verleiding. Alles wat tot persoonlijke verlichting kon leiden, inclusief de groene taal, was des duivels en hoorde thuis op de brandstapel. Net zo lang tot we elke notie van de heiligheid van onze relatie met de natuur en dus met het eigen lichaam kwijt waren.
De negatieve Duivel werd zinnebeeld van het collectieve in de mens, van alle ongemakken die we aan de aardse hel toeschrijven, maar die in feite het resultaat is van gebrek aan solidariteit die stand houdt tegen de manipulaties van hen die zich boven ons gesteld wanen of van lieden die beweren dat ze het licht hebben gezien.Uiteindelijk ligt de macht in handen van de consument. Willen we de collectieve ondergang voorkomen dan zullen we samen sterk moeten staan.
Evolutie is een positieve beweging en het heeft geen zin sentimenteel om te gaan met onze uitglijders. Het goede betekent helemaal niets als we de dynamiek van ‘het boze’ niet hebben leren kennen en van een persoonlijke betekenis hebben voorzien.
Succesjes daarin zijn de stapjes waarin de collectief gemodelleerde mens licht brengt in zijn duisternis.

Ik ben geneigd te geloven dat de ontheiliging van de natuur de mens in een neerwaartse spiraal van vervreemding bracht waar angst voor- en agressie tegen de eigen (on)natuurlijkheid neurose en psychose zonder end in het zadel hebben geholpen. Dat vooruitgang te noemen vergt een acrobatische geest. De ecologische gevolgen van onze scheve relatie met de natuur laten weinig twijfel bestaan aan de misplaatstheid van de ingenomenheid met onze zogenaamde vooruitgang.
Voor de derde wereld is deze eenzijdigheid geen nieuws, maar in het ‘voorspoedige’ Westen hebben we geen boodschap aan de gevoelens van een stelletje ‘losers’. ‘Losers’ die wellicht nog wat primitieve trekjes vertonen en dus de mogelijkheid van contact met de bron symboliseren.

Als de orgastische kwaliteiten van onze oergod zich koest moet houden heeft dat vooral tot gevolg dat, wanneer we even niet opletten, deze kwaliteiten geperverteerd en met verdubbelde energie bij ons terugkeren. Omdat het de Rede was die God uit ons plaatje probeerde te verwijderen, is het juist bij de vertegenwoordigers van wat er nog aan rede is overgebleven dat het meer dynamische deel van het goddelijke (het scheppende) weer zichtbaar wordt. Moderne natuurstudie stuit op een gedragspatroon van energie die lineariteit en causaliteit te buiten gaan. Het is hier dat de oude occulte benadering, mythologie en de zogenaamde Heilige (groene) Boeken contact kunnen maken met de meerdimensionale- en chaotische ontwikkelingen in de nieuwste wetenschap. Fuzzy logic is wat dat betreft een veelzeggende aanduiding. Associatie moet gecombineerd worden met analyse. Dat gebeurde altijd al maar in de illusie van het reductionisme zagen we wel meer over het hoofd dan alleen maar de vermeende onverenigbaarheid van epistemologie en ontologie. We zagen onze ware, menselijke natuur over het hoofd. Een natuur die ons in staat stelt om in elk deeltje, in elk subdeeltje voor mijn part, het geheel te leren kennen. Noem het modern animisme.
Na Breuer vond Freud in hypnose zijn theorie van het onbewuste bevestigd. Albert Hofmann beleefde zijn eerste trip toen hij ‘toevallig’ op L.S.D. stuitte. Einstein nam de viool ter hand toen hij zich steeds meer verwarde in de implicaties van zijn eigen ‘relatieve’ genie. Reich herontdekte de magie van het bio-energetische lichaam. Moderne sjamanen als Watts, Huxley, Castaneda. Roszak. Pirsig, Capra en vele anderen begonnen zich de betekenis van deze revolutie te realiseren en kwamen elk op eigen wijze dichter bij de vereniging van tot dan aan toe onverzoenlijke tegenstellingen. Het grote thema dat tevoorschijn kwam heette nog niet eens ‘universele veldtheorie’. Het luisterde naar de simpele naam: ‘Bewustzijn’
Wie destijds met rode oortjes Ferguson’s ‘De Aquarische Samenzwering las geloofde al snel dat hogere staten van bewustzijn zo uit de muur getrokken konden worden. De Duivel echter is een listig heerschap. We zijn zo verdoofd door eigen propaganda en idem dito levensstijl, onze zintuigen zijn zo verzwakt - dat ook de mededelingen van deze goedgebekte broeders en zusters voor de meesten onder ons niet meer dan theoretische betekenis hebben. Maar de geest is uit de fles en de wereld zoals we die kenden bestaat niet meer. Het ietsisme begint het over te nemen van de al te nauwe (fundamentalistische) definities van de fysieke en metafysieke wereld.
We leven echter nog steeds in een tijdperk waarin we ons van alles en nog wat laten wijsmaken; waar propaganda, waar het woord de dienst uitmaakt. En het woord schept wat het wil zodat de elektrische lepelopheffer het onze gedegenereerde spieren wat makkelijker maakt en fitness centers, afslanksalons- en klinieken ons de ironische achterkant van dit soort magie toont.

De Meester van 14 die in 15 bezig is de innerlijke zintuigen te openen, en nu de grenzen van de cultuur die hij geschapen heeft aanschouwt, grenzen waaraan hij moet ontsnappen! De goden zijn gevormd naar het woord dat hij ze heeft toegekend. De vraag is of deze Magiër zijn spraakgebrek kan achterhalen waardoor eens de ontembaar, vruchtbare ‘Godin’ in een ‘Heilige Maagd’ veranderde, ‘vrouwelijke ontwikkeling’ in ‘hekserij’, en waar de ‘fallische god’ de gedaante van een fluitspelende priester aannam.
Een beetje Magiër weet dat het hier om de ontwikkeling van de rede- ofwel die van het ego gaat. Zonder het onderscheidende denken zou de mens zich nooit afgescheiden hebben kunnen voelen. Ego was een van de eerste constructies van het denkvermogen, zoals heel veel zinnen en mededelingen beginnen met het woordje ‘ik’. Vaak genoeg in elk geval om aan verslaving te denken, een thema dat in elk boek over de werken van Lucifer een hoofdrol hoort te spelen.

Als het getal EEN samenvalt met het vermogen IK te zeggen dan kan dit IK niet eenzijdig als negatief beoordeeld worden. Ik zoek de balans tussen een IK als onsterfelijk ankerpunt in een volstrekt chaotische context en een IK dat zichzelf ziet als een voorbijgaande representatie van een universele mysterie, innerlijk en uiterlijk. Een mysterie dat naar een orde verwijst die we zolang we niet beter weten ‘bovennatuurlijk’ noemen.
Hoe meng ik water met vuur? Hoe meng ik het statische met het dynamische? Vragen die net zo boeiend zijn voor fysici als voor psychologen en occultisten. De concentratie erop brengt me dicht bij de rituelen van de alchemie. 15 is niet alleen een opstapeling van ENEN maar ook van DRIEËN. Voor het mengen van ideeën of stoffen die elkaar afstoten is een derde hulpstof onmisbaar. Een emulgator, een medium, zout bijvoorbeeld dat water en vet met elkaar verbindt en samen houdt.
‘Liefde’ en ‘oordeelvrij schouwen’ zijn emulgators voor hen die dualisme willen verbinden met een holistisch, orgastische belevingswereld. Liefde is dan het zout der aarde. Dat de keuze hiervoor door velen als een pact met de eigen schaduw wordt ervaren, dan wel met asociale, onheilige, ketterse of weinig logische eigenschappen, al naar gelang de context, spiegelt de wanorde tussen de tegenstellingen. Zo mooi en toch zo zondig!

‘Wie weet die zwijgt’. Op een goed moment wordt het essentieel geen energie meer te verspillen aan andermans opvattingen over wat wel of niet demonisch genoemd moet worden. Hier is echt het eigen geweten aan zet, hoe gedemoniseerd de uitkomsten daarvan ook gevonden moge worden.
Mijn opvattingen over totem en taboe aangaande leven en dood bijvoorbeeld weken nogal af van de heersende opvattingen, waarvoor mijn opvoeders weinig begrip toonden. De arrogantie, een afwijkende mening te koesteren, werd gezien als een weg naar hel en verdoemenis. Omdat ik echter verwacht dat vrijwel al mijn vrienden de hemel geweigerd zal worden denk ik me wel op mijn gemakt te zullen voelen in de meer tropische streken van de onderwereld.
Naakt sta ik in een wereld van begoocheling, en zelfs meer misschien nog dan de inhoud van mijn geweten, is mijn zintuiglijkheid een kanaal naar dat gevoel dat ik liefde noemde.

Te zwijgen over innerlijke openbaring is een bijna onmogelijke eis aan het gezellig kletsende volkje op de bank bij de pomp onder een eikenboom. Daar kent het IK geen discretie en verliezen we kracht aan ijdelheid en lust elkaar te overtroeven. Een sterk verhaal lokt automagisch een nog sterker verhaal uit.
King en zijn moordenaar. Allebei hadden ze een droom. Waar woorden niet weerlegd of overtroffen kunnen worden zoekt angst voor nederlaag (de diepere gronden) andere middelen om elkaar het zwijgen op te leggen.
Waar de Duivel uit de doos komt staan we er alleen voor. Eenzame liefde!
De overdreven manifestatie van ego komt met de intuïtie dat er aan ego iets kleeft dat maar beter opgegeven kan worden. Deze lastige erfzonde doet zich gelden bij elke nieuwe verslaving die mij wat vergetelheid gunt.
Onderdruk ik dat ego en vereenzelvig ik me met de omgeving dan dien ik Satan, een duistere drager van Licht. Benadruk ik de egokracht dan vereenzaam ik en loop ik bovendien het risico mijn duivel meer- in plaats van minder ruimte te geven.Het valt niet te ontlopen. Verslaving aan eenzaamheid of minderwaardigheid is ook verslaving.
Het is moeilijk te voorspellen welke keuze hier gemaakt zal worden. Wil ik een verantwoordelijk schepper zijn dan kan niemand dan ik zelf de maatstaf zijn voor wat wel en wat niet als schepping getolereerd kan worden. Ik denk dat ik af moet van alle synthetische geneesmiddelen maar ga wel naar de dokter voor een antibioticakuurtje wanneer mijn kaak ontstoken is.
De duivel kan niet ontweken worden. Een dilemma wordt dan ook al gauw duivels genoemd.

Om het lam Gods voort te brengen kunnen we niet om de bok heen. De gehoornde, een maansymbool, verwijzende naar de vrouwelijke oorsprong van Heer Satan, moet door het hemelse vuur (16) heen om de onbewustheid, de duistere kant van onze scheppingsnatuur te verlichten. Kerk en rede hebben ons goede diensten bewezen. Wij kunnen ons thans vereenzelvigen met een realiteit die de oerstaat, ofwel het natuurlijke, te boven of te buiten gaat, zoals elke vorm van metafysica dat doet. Dat waar je geen woorden voor hebt kun je niet voorleggen aan het eigen persoonlijke geweten. De ongedefinieerde fantasie, de stroom van onbewustheid waarin mijn leven meestroomt zoekt richting. Water is er niet om te vervuilen maar is er voor de bevloeiing van akkers en het drenken van mens en dier. Noem water een energiebron en de loop van de rivier verandert. Maak van vrije seks tantra, van besluiteloosheid meditatie, van afhankelijkheid zelfloosheid, en van satan een god of van god een satan - en voor je het weet heb je een schare volgelingen achter je aanlopen wier opgeluchte erkentelijkheid via een goed administratief systeem in klinkende munt kan worden omgezet. Manipulatie is zonder twijfel een succesvol wapen in de strijd om de zieltjes.
Het woord is een vibratie, is een getal, een mantra waarmee we onze realiteiten aan de man brengen en waarmee we ook, als de rattenvanger van Hamelen, de hoop der mensheid kunnen verleiden, en in het verderf storten.
De boom. Is mij verteld, is niet heilig. Ik kan hem omhakken als hij de aanleg dwarsboomt van snelweg of startbaan. Ik kan met het kadaver nadien een vuurtje bouwen of papier produceren voor de stapels afval waarmee ondernemers mijn brievenbus verkrachten.
Dat de boom tot mij spreekt, mijn gevoelens kent, mij beschermt en onderwijst, is in de ogen van materialist of realist nonsens. En toch weet iedere ‘would be’ mysticus , mescalineslikker en natuurliefhebber dat bomen welzeker spreken. Die fallische reus staat daar speciaal om mij een lekker gevoel te geven. Dat staat niet in mijn biologieboek, maar kijk maar hoeveel min erin gekerfd en onder bedreven is; hoeveel mensen hun zorgen er even onder konden vergeten, en hoeveel vitaliteit en geestelijke helderheid ze biedt, ook al gedragen we ons nog zo vijandig met onze malle en misplaatste economische- en militaire prioriteiten. Alsof er ook maar iets in deze wereld belangrijker zou zijn dan de borst die ons troost en voedt.
Als we zien hoe we met bossen c.q. boomgoden omgaan rijst de gedachte vanzelf dat wij bang zijn geworden voor een lekker, tintelend, ontspannen en gezond, ja zelfs een extatisch gevoel.
Noemen we die boom een lager wezen dan kunnen we er mee doen en laten wat we willen, net als met inboorlingen die we in ongeremde behoefte aan expansie dan maar even uit de weg ruimden.
Willen we die boom kennen, er mee communiceren; dan kan het weer een levend symbool zijn van ons eigen zenuwstelsel, de innerlijke levensboom die reikt van geboorte naar dood, van kruin- naar basischakra. Natuurgoden en godinnen staan voor het soort overgangen die afrekenen met te beperkte beelden van mens, spiritualiteit en materie.
Openbaringservaringen zijn de expressies van het nachtbewustzijn, het resultaat van kijken in de Geest.

Als synchroniciteit of andere aha-erlebnissen zich opdringen aan het bewustzijn van een mens dan staat die persoon hoogst waarschijnlijk voor veranderingen in bewustzijn die leiden tot veranderingen in alle levenssferen. Een toestand die teveel op crisis lijkt om een mens die van een kalm en vredig bestaan houdt op zijn gemak te kunnen stellen; ook al beloven die veranderingen aanmerkelijke geestelijke groei. Verandering en angst zijn vertrouwde, oude maatjes van elkaar.
Willen we het zenuwstelsel tot rust brengen zodat het zich kan ontvouwen tot wat het is, een replica van het Goddelijke (ofwel van universele energie), dan dienen de losse eindjes zo aangesloten te worden dat ze zich constant kunnen voeden aan dat innerlijke beeld van het goddelijke en van het onbegrensde. Toename in de gevoeligheid van die zenuweindjes loopt parallel aan de ontwikkeling van de innerlijke zintuigen. Ik kan tevreden vaststellen dat overheden nog geen manier hebben gevonden belasting te heffen op de schatten die ons in het innerlijke koninkrijk ten deel vallen.

Vijf zoekt grenzen te doorbreken.
IK is goed. De duivel is de ANDER.
Ik en de ander kunnen alleen bestaan binnen een spanningsveld dat reikt van bewustheid naar onbewustheid. Niet iedereen is zich op dezelfde manier bewust van Ik en de Ander. Van je eigen gevoel zul je je eerder bewust zijn dan van het gevoel van de ANDER. En mede dank zij ego associeert bewustzijn dan ook vooral met het IK. De ANDER moet dan maar het onbewuste representeren. Eigen volk eerst!
Maar toch, dat andere, dat NIET-IK is veel groter dan welk afgescheiden IKJE dan ook.
De kracht die de grens verkent tussen het licht van het bewuste en de duisternis van het onbewuste is er een van aantrekking en afstoting, ofwel van verlangen en vereniging. En waar verlangen is is de Duivel.
Dat wat ik meen te kennen is de inhoud van het IK-, dan wel het dagbewustzijn.
Ik sta tussen een heel klein, persoonlijk-, tamelijk luidruchtig IKJE dat zich soms onbegrensd waant en een kosmisch IK dat zich als een ster, als een speldenpunt in de sterrenhemel verschuilt. Wil het kleine IK net zo groot zijn als dat nachtelijke lichtpuntje dan is vereniging van die twee een manier om dat vooral elkaar te krijgen. De Ster zal dan in de persoonlijke binnenwereld gestalte moeten krijgen.Dat er zeer velen rondlopen die dit niet voor elkaar krijgen heeft een markt geschapen voor sterren van allerlei aard waarnaar gekeken wordt zoals we naar godengalerijen kijken.

Sterrenbewustzijn is op wat geïsoleerde extases en nachtmerries na onbewust, en hoezeer dat onbewuste ook doorwerkt in mijn dagelijkse handel en wandel, de relatie die ik er mee heb is zo tegenstrijdig met het beeld van rationaliteit dat ik niet weet wat ik er mee aan moet. Vijf is het getal van verandering. Elk stukje bewustzijn dat blootgesteld wordt aan de tektonische krachten van de onderwereld galvaniseert dat stukje en vervolgens het geheel. Het is hier dat we de werking van metamorfose in volle actie kunnen ondergaan. Van onderwereldgodin naar onderwereldgod, van Hermes naar een algemeen wantrouwen tegen ‘de duyvel, de weereld en het vleesch, die door een eet-ghespan verknocht ons gezamentlick zoecken te overvallen. (W.N.T.)’
In verhalen van een tot Maagd gebombardeerde Persephone of Alma Mater, maar ook van Kali, Hecate en vele anderen - tot de overtreffende trap van een onbevlekte moeder, - tot de rockband die zich she-devil noemt, lees ik dat ‘dit archetype van verschijningen en verdwijningen (de schijngestalten van de Maan) van al het barre en boze, ‘verknocht’ onderdeel is van welke opvatting ik dan ook maar mogen aanhangen over het leven, de mens en zijn cultuur. Echter, als de macht en pracht van het onbewuste zich zo makkelijk verbindt met alles wat ik maar op de boog van het profane naar het sacrale kan bedenken, dan kan ik me de onderliggende onzekerheid van een mens goed voorstellen. Diabolos betekent rustverstoorder. Onderschat de macht van het vrouwelijke nooit.
Hoe ook, zonder onzekerheid geen dualisme, geen bewustzijn, geen verschijnsel dat wij aanspreken met het woord ‘Mens’.
Wat is goed? Wat is fout? Simpel toch. God is goed. De Duivel is fout, ondanks het feit dat Lucifer de lichtdrager is.
Ik vermoed dat nadenken over de zondigheid van alle - maar vooral ook de eigen - natuur, een vruchtbaar en meditatief uitgangspunt biedt voor een aantal onvermijdelijke relativeringen. Tussen Yin en Yang bestaan er teveel verzachtende omstandigheden om ze hier te kunnen noemen.
Wie in staat is in het onbewuste de bron te herkennen van eigen bewustzijn is in staat de verbinding tussen - dan wel de overgang van de ene naar de andere toestand in kaart te brengen, zoals de ontwerpers van Tarotkaarten (maar ook van alle andere orakels) dat hebben geprobeerd. Dat die systemen nu juist aan de Duivel werden toegeschreven is op zich al een aanmoediging tot verder onderzoek, vind ik. In alle goden en godinnen aspecten te zien van de EENHEID die ik zoek sluit aan bij het innerlijk onderzoek naar de EENHEID van al mijn subpersoonlijkheden.