Eigenlijk is de richting in grote mate bepaald door de omstandigheid dat we al vanaf het eerste uur in ons bestaan begonnen zijn met een demonstratie van iets dat je persoonlijkheid zou kunnen noemen. Persoonlijkheid is een soort vluchtsimulator. Daarin leren we manoeuvreren en sturen. Als persoonlijkheid in alle richtingen is verkend en geaktiveerd; als een organisme een bepaalde mate van complexiteit heeft bereikt ontstaan er nieuwe mogelijkheden. Evolutie blijft op alle gebieden van het bestaan mutaties genereren. De mutatie van persoonlijkheid kan haast niet anders dan de sprong zijn naar individualiteit.
Persône was oorspronkelijk het masker dat in het antieke theater het gezicht van de acteur verborg. Ook woorden als rol, karakter en persoon komen als betekenis in aanmerking.
Persoonlijkheid is vaak een idealisering van inhouden die met aanleg of talent te maken hebben. Grote kunstenaars of wetenschappers hebben niet altijd door dat het beste wat ze voortgebracht hebben ingevingen waren. Niet het masker spreekt, maar wat zich daarachter verborgen houdt. In meer traditionele tarotboeken wordt de bron van deze ingevingen in God gelokaliseerd.
Daar heb ik niets op tegen, zolang maar duidelijk is dat God hier geen man met een baard is die in de hemel woont. Ik blijf er bij God te definiëren als een vermoeden van wat de eigen hogere mogelijkheden zijn, de zogenaamde sluimerende vermogens ofwel de bron van alle dingen die in dit verhaal het projectiepunt werd genoemd.
Net als lichaam en traditie is persoonlijkheid een voertuig voor geïncarneerde geest.
Persoonlijkheid biedt de mogelijkheid het ik als iets heel persoonlijks te ervaren en een houding aan te nemen. De ene keer ben ik diplomaat, de andere keer in tranen. Ik kan boos zijn of in de armen van mijn geliefde. Allemaal rolletje. Dat ik niet in de gaten heb dat het rolletjes zijn die ik speel is eigenlijk heel eigenaardig. Onbewustheid echter is vaak een bescherming tegen inhouden die nog een maatje te groot zijn.
Omdat ik werkelijk denk dat ik ben wat ik mezelf en mijn medemensen voorspeel kom ik in grote verlegenheid als ik die rollen niet meer kan of wil spelen. Wat blijft er over van mijn zijn zonder de verschillende uitbeeldingen die ik daar aan gaf?
Identificatie met auto, traditie, ras, godsdienst, of met nog weer een ander aspect van de ruimte waarin geïncarneerd wordt; al deze vluchtheuvels zullen uiteindelijk geslecht moeten worden. Geen van deze dingen zijn wat ik ben.
Als deze kaart opkomt vraag ik me af wie hier dan wel de teugels in handen moge hebben.
Wat de menner zoekt in 7 is richting (direction). Omdat alle archetypen het verhaal vertellen over hoe ik zelf in elkaar zit bekijk ik 7, en daar herken ik de hand van de Magiër, als de innerlijke directeur die steeds weer de richting aangeeft, die bepaalt of ik zal spreken of zwijgen, of ik links of rechts afsla.
Ontwikkel ik het eigen innerlijk oog of val ik in jouw mooie blauwe ogen? Achter elke handeling, achter elke rimpeling in gedrag zit een beslissing waarvan Zeven ons uitnodigt te proberen er achter te komen wat het nu precies is in onszelf is dat al die beslissingen neemt en waarom.
Wij mensen zijn doeners; als we in onze geweldige daadkracht echte kwaliteit willen brengen is het niet voldoende alleen maar te kijken of we nog op koers liggen; nagegaan moet worden of de voortgang in harmonie blijft met de uitgangspunten die aan de beslissing ten grondslag lagen.
Onze ontwikkeling lijkt stadia van sturen, besturen en tenslotte zelfbestuur door te maken.
Schrijvende over richting en doel, komt al vlug het woord ‘bedoeling' in beeld.
In een documentaire over Peru hoorde ik een stokoude Indiaanse vrouw zeggen; ‘Everything in life has a purpose'.
Dat wat we voor het blinde lot aanzien kan zo keihard toeslaan dat betekenis of bedoeling onvoorstelbaarheden worden. Ik durf te denken dat niet het lot blind is maar wij zelf.
We zien zo weinig van het geheel dat er al heel lang verlangd wordt naar een betere bril of oog. Dat oog is ons derde oog gaan heten.
De symboliek van het oog is zo omvattend dat ik hier niet ontkom aan de plicht te proberen de belangrijkste componenten met elkaar in een begrijpelijk verband te brengen.
Dat ik dat nog niet kon aanpakken in hoofdstuk Drie hangt samen met de innerlijkheid van dit derde oog. De weg naar binnen krijgt niet eerder dan in Vier de precisie die nodig is positie en vervolgens andere eigenschappen van innerlijke inhouden vast te stellen.
In Jenkins: “De terugkeer van de Inca. Een spiritueel avontuur', vond ik op pagina 272 een beschrijving van het zevende oog. Een voor de vier elementen, een voor de twee ogen en het traditionele derde oog. Hier wordt het innerlijk oog uitgebreid tot het gehele astrale lichaam waarin de 7 chacra's de dynamische knooppunten zijn.
Zeven is 4+3. Met dank aan Vier weet ik met zekerheid wat de ‘richting' is van mijn ontwikkeling: het inwendige punt van oorsprong.
Het oog wordt in de eerste plaats geassocieerd met licht. Licht wordt geassocieerd met de Zon en de Zon is een zinnebeeld van bewustzijn en is het natuurlijke centrum van het stelsel dat we bewonen.
Zonder zon, zonder zicht of inzicht zouden wij geen kennis of bewustzijn hebben van de fysieke wereld. In de mythologie worden de twee ogen in verband gebracht met het zonnebewustzijn en het maanbewustzijn. Bij de meeste mensen vinden we dit makkelijk terug in de ogen, waarvan er een als het ware de wereld in kijkt, en de ander naar binnen. Ik zou ook kunnen zeggen dat het ene oog geschikt is voor direct licht; het andere is gevoelig voor gereflecteerd licht. Lezen van papier is comfortabeler voor ons gezichtsvermogen dan lezen van een computerscherm.
De wens mijn twee verschillende manieren van waarnemen tot eenheid te brengen ligt in het verlengde van de noodzaak chaos en orde, dan wel spanning en ontspanning te verenigen. Het is niet zo makkelijk me een voorstelling te maken wat er gebeurt wanneer deze twee manieren van waarnemen uitmonden in één waarneming.
Dat verklaart waarom het ook voor helderzienden moeilijk is te beschrijven hoe dat heldere zien nu precies werkt. Nog moeilijker wordt het wanneer helder zien zich niets meer aantrekt van tijd en ruimte, en voorschouw wordt van gebeurtenissen die in de toekomst aan de andere kant van de wereld plaats gaan vinden.
Symbool van de vereniging van de tegendelen is Horus, het eeuwige (tijdloze) kind.
Horus wist dank zij zijn moeder Isis, die voor magische krachten en voor de ontwikkeling van de moraal stond, het denken van zijn tijd (de Zon) te overtuigen van zijn rechten, waardoor Horus in staat werd gesteld te triomferen over de chaos (Seth).
In de ontwikkeling van het woord oog, vinden we zijpaden naar ‘holte' maar ook ‘manifest'. Nog interessanter via het Engelse eye komt in klank het ‘ík' weer om de hoek kijken, en als dan in de etymologie van ‘oog' het woord ‘bron' genoemd wordt hebben we weer aardig wat materiaal om voorstellingen te maken van de symbolische uitwijdingen die we kunnen baseren op het oog. Ik kan maar een beperkt aantal lijnen volgen en laat welbewust veel open voor de lezer. Misschien kun je jezelf manifesteren door uit je hol te kruipen en het Ik te bekijken als bron van heel veel richtingen die uiteindelijk verwijzen naar waar ze oorspronkelijk vandaan komen. Mens ken Uzelf!
Niet hoe het is maar hoe ik het zie, is bepalend voor de manier waarop ik reageer. Het belang van het waarnemingsvermogen van een voerman wordt hier centraal gesteld, zoals de menner op de kaart in de driehoek die hij maakt met de twee sfinxen ook het middelpunt is.
Zeven staat nog maar op een been. De relatief logische conclusies van mijn denken over veelheid en chaos moeten in de getallen vanaf 10, en met name in 12 en 21, tot bewuste ervaring gemaakt worden.
Hoe nauw de relatie is tussen 7 en 12 blijkt uit het volgende: Zoals 4+3 7 maakt, zo maakt 4x3 12.
Dat deze relatie ook verwijst naar die tussen de klassieke planeten en de vaste tekenen van de zodiak illustreert dat kennis van het ene orakel kennis is van alle orakels.
Dat 4 het eerste getal is dat deelbaar is door iets anders dan zichzelf, zoals 3 het eerste getal is dat on deelbaar is door iets anders dan zichzelf, zegt wellicht iets over de primaire betekenis van de hier bereikte veronderstellingen. Vandaar die veronderstelde perfectie. En laten we wel zijn; een beetje optimisme kan geen kwaad in een wereld waar we zo worden geplaagd door de gevolgen van onze keuzes.
Het teken ‘7' doet denken aan een haak. De navelstreng is een koord dat zich hier ontwikkeld heeft tot een vislijn. In Engeland zeggen ze: ‘What is the catch'?
Catch betekent van alles en nog wat. Ik kies hier voor ‘het addertje onder het gras'. In Zeven hebben we de Zondag bereikt. Op die dag kunnen we het geheel van onze scheppende kwaliteiten overzien. Het ging in Zeven om richting en doel. Sinds alle keuzes gemaakt zijn vanuit de erfzonde die onwetendheid wordt genoemd kunnen we op zo een Zondag overvallen worden door twijfel, mismoedigheid of zelfs wanhoop. Ik tenminste heb van die momenten dat het lijkt of alles wat ik ooit gedaan heb in mijn leven volkomen verkeerd was.
Ik zei al, een beetje optimisme kan geen kwaad. Zoals we erbarmen kunnen hebben met anderen is het zinvol ons vermogen tot mededogen vooral ook op onszelf te oefenen.
Het getal 7 kreeg bijzondere wijding, aangezien de koning op de zevende volle maan na de kortste dag stierf. De koning representeert onze verbinding met onze hogere onbewuste vermogens. Om vooral ook ruimte te geven aan de groei van deze verbinding moet die koning met regelmaat geofferd worden. Loslaten is een angstaanjagende bezigheid, dat is niet anders in Zeven. Alles dat ooit gegrepen is moet ook weer losgelaten worden. That's the catch!
Op de vraag over de stuurbaarheid van mijn aandoeningen geeft Zeven niet het antwoord waar ik naar zoek. De stuurman moet het doen zonder leidsel. Impulsen die in gedrag uitmonden komen van een bewustzijnslaag waar we geen toegang toe hebben. Zoals we rollen spelen om vorm te geven aan de behoefte iets of iemand te zijn en daarin opgemerkt te worden, zo verzint het meer toegankelijke deel van bewustzijn motief, doel en bedoeling van onze uitingen. Het is onzin om dit proces leugenachtig te noemen. Er zit immers geen opzet tot leugen in. Maar met waarheid heeft het ook weinig van doen.
Ook hier moet symboliek de patstelling doorbreken.
In het waarom doe ik dit, waarom ontwikkel ik dat, zit het begin van duiding. Partnerkeuze en een daaropvolgende samenleving die slecht uitpakt kan als ervaring in veel stukjes geknipt worden. Als elk stukje onderzocht wordt komen de inzichten vanzelf. Een partner die nooit thuis is kan geassocieerd worden met de Zegewagen of met de verloren zoon. De vraag ontwikkelt zich in: Waarom moest ik mij verbinden met iemand die het leven eigenlijk te zwaar vind en liever in de duisternis van het niet-zijn zou willen verdwijnen?
Er van uitgaande dat we de eigen schaduw projecteren in de partner beginnen we afhankelijk van de antwoorden die opkomen een begin van inzicht te krijgen in motieven en richtingen.
Koerswijzigingen in de eigen ontwikkeling ontlenen hun zinrijkheid aan het ontstaan van dit soort inzicht.
De combinatie van management en wijsheid geeft aan dat de wijze van handelen (5) door onbewuste inhouden (2) wordt aangestuurd. Het luisteren naar de hele kleine stemmetjes in onszelf wordt intuïtie genoemd.
Crisis onderweg treft ons in de regel omdat we geen gevolg hebben gegeven aan ons vage voorweten. Intuïtie mag een minder ferme greep lijken te bieden dan een paar teugels in de hand; geven we aan dit schimmige vermogen meer aandacht dan zal blijken dat intuïtie de ingang is tot het soort wijsheid dat met de Ouden ten onder is gegaan en dat verbonden was met de Maan en dus met matriarchaat.
Joachim Bunders
