Oordeel of standpunt associeert met partijdigheid, dan wel onpartijdigheid.

Jij hebt gelijk, de ander ongelijk. In gedachten houdend dat die ander deel uitmaakt van mijn innerlijkheid kan ik hier fantasieën koesteren over een innerlijke strijd die zich voornamelijk in het onbewuste afspeelt. Ik kan mij nog wel voorstellen dat ik afhankelijk ben van allerlei omstandigheden die het doen voorkomen dat ik dan eens het ene, dan weer het andere vind. En dat er dus weinig consistentie is te vinden in mijn oordeel. Als ik mezelf als een dynamisch wezen beschouw dan mag ik geloven dat die dynamiek wellicht voortkomt uit een innerlijke strijd, een dynamiek zo heftig dat ik al gauw denk aan een gelijkwaardigheid van Nul en CHAOS. Stilte en duisternis zijn geen franje voor spiritueel genieën maar onmisbare aanwezigheden bij het identificeren van de oorsprong van de Nul zoals ik dat geprobeerd heb te doen in de eerste hoofdstukken van mijn verhaal. Ik ben de Nul en zal mijn Nul-Natuur moeten inzetten om inzicht te krijgen in mijn oorspronkelijkheid en in de potenties van mijn aanleg. Eerbied en dankbaarheid voor Grote Geest mag in 20 vertaald worden in eerbied voor de natuur, voor alle natuur, waarbij bedacht kan worden dat cultuur toch vooral ook toe- of aangepaste natuur is.

Ik denk aan de tweevoudigheid van alles wat we menen te weten of waar we het bestaan van hebben aangenomen alsof we het over licht en schaduw hebben of over verhevenheden en verdiepingen. Tegenover mijn vallen in getallen staat de zweefkracht die concentratie op getallen dan wel archetypen met zich meebrengt. Boven mezelf uitstijgen, is de meerwaarde waar ik in de samenkomst van de zogenaamde tegenstellingen steeds meer op ben gaan rekenen. Niet alleen als sensatie, maar als een intieme herinnering aan oudere werelden.

Ik kan vallen en ik kan opstaan., Ik kan leven en ik kan sterven. Alleen maar het positief geachte deel te erkennen en mij af te sluiten voor het negatief geachte deel heeft tot gevolg dat ik weinig of niets leer van mijn ervaringen. Pilletjes tegen angst en pijn vallen symptomen aan; maar laten de oorzaak onverlet; doen ons in veel gevallen zelfs vergeten dat het lijden om verandering vraagt, maar ook om inzicht in de samenhang tussen lijden, leren en genezen. Dat dat lijden heviger wordt naarmate we weigeren die samenhang te erkennen mag duidelijk zijn.

De ‘via dolorosa’ of de ‘via negativa’ associeert hier met de eerder genoemde omweg. Via zus of via zo, maar met de onderliggende wetenschap dat de duisternis van lijden en vervreemding ondanks uitzichtloosheid de kortste weg is naar inzicht in ‘ik’, ‘zelf’, ‘ziel’ en ‘bewustzijn’, want dat zijn de beloften die steeds weer uit de duisternis oprijzen. Begrippen als, ‘Zwarte Madonna’ en ‘Zwarte Zon lijken vooral dienstig te zijn in de voorstellingen die ik maak over het wereldwijd voorkomen van waaghalzen die er steeds weer op uit moeten om de eigen angsten en schaduwen in de ogen te zien. Ik vergelijk die angsten met wolken neutrino’s, en gebruik ik daarbij Wikipedia, dan lees ik: ‘Doordat het neutrino zo weinig wisselwerking vertoont met materie, gaat het bijna ongehinderd door gewone materie heen’.

Hebben we het hier over ‘helder zien?’ Dat zou zo maar kunnen. Een aardige opsteker voor de materialist die ik toch steeds weer blijk te zijn!

‘Doorlaatbaarheid’ als een voorwaarde voor het beleven en begrijpen van de interactie tussen licht en duisternis. Met de neutrino’s in gedachten bedenk ik dat we daar weinig keus in hebben; net zo min als ik de Zon kan weerhouden van zijn gewoonte om op een bepaald moment van de dag op te komen of onder te gaan. Dat wat ik niet meet of weet behoort wellicht tot de raadselen waarin het ene ik zoveel groter lijkt te kunnen zijn dan een ander ik. De Nul die ook voor het zwarte gat stond nodigt uit de denkbeelden te laten voor wat ze zijn maar manieren te vinden de doorlaatbaarheid te doen toenemen. De manier om die doorlaatbaarheid te verruimen is te vinden in het stoppen van het innerlijk commentaar op de stoet van beelden waardoor we van moment op moment worden bezocht. Alles onder te willen brengen in een indeling die slechts goed en fout kent als norm voor onze fantasieën en ons handelen, biedt onacceptabele beperking en vernauwing. Stel je voor dat er in onze musea en in het openbare leven slechts twee smaken zichtbaar worden gemaakt. Wie kan, of liever wie wil, zich zo een zwart-witte wereld voorstellen? 

Ik niet!

En dus zoek ik  de omweg, zoek ik de kleuren en geuren die in eindeloze variatie de schoonheid en betekenis van het geschapene eer bewijzen, maar vooral ook zoek ik de horden die de beleving van het palet beperken.

De mate waarin ik in staat bent mijn projecties terug te trekken en de duisternis ‘in mijzelf’ te zoeken, bepaalt de eventuele ontwikkeling van mijn eigen noodzakelijk geachte verlichting. Van mijn LSD ervaringen herinner ik me vooral de aanvankelijke schemering; en de verdieping vervolgens in mijn kleurbeleving. Schoonheid wordt zo overweldigend dat opgepast moet worden er niet in te blijven hangen. De eerste eis van het leven is toch mee te gaan in het Panta Rhei van doorstroming en ontwikkeling. Overgave aan de openbaringsstroom staat wat mij betreft gelijk aan een vermindering van het zwart-wit denken in onze dualistische set-up. Meetbaarheid op zich levert geen bewijs voor het bestaan van wat dan ook, net zomin als onmeetbaarheid de onbestaanbaarheid van wat ook aantoont. Sterker, de uitspraak dat iets niet meetbaar is, is een meting in zichzelf.

Oordeelloosheid in het bewustzijn van de ervaring van voortdurende openbaring is zo een onmeetbare meetbaarheid.

Een uitsluitend negatief oordeel over een gegevenheid snijdt de student af van de positieve ervaringen die dat ding als symbool vertegenwoordigt. Elk deeltje kent tenslotte zijn tegendeeltje.

Het gaat er niet om iemand of jezelf op zijn nummer te zetten, maar wel om er altijd op uit te zijn kant en tegenkant op te merken die samen de cirkel vormen, en ook samen de meerwaarde produceren die we in onze naar transcendentie reikende verlangens nodig hebben om de training in het ervaren van Eenheid op gang te houden.

Iemand die de Dood niet wil zien zal ook niet snel opmerken dat het een doods leven is waar hij werkelijk bang voor is. Angst voor een leven zonder droom, zonder exploratie van het doodbewustzijn – vergelijkt niet onaardig met ‘bedorven voedsel’, of met bedorven overlevingsbronnen in het algemeen.

Iemand die te bang is voor Oordeel komt nooit toe aan een wat vollediger zelfanalyse. Kun je in een gegeven symbool niets dan positiefs ontdekken dan ontneem je jezelf de mogelijkheid ideeën over de Zwarte Zon, en de Zwarte Maan (of Madonna) te ontwikkelen, en speelt de creatieve strijd tussen mannelijke en vrouwelijke eigenschappen zich af buiten het bewustzijn van de kandidaat magiër die daar vervolgens geen invloed meer op uit kan oefenen. Dat het positioneren van 2 op de eerste plaats, en EEN op de tweede een draai aan je leven geeft die alleen nog maar vergeleken kan worden met de zaligheid van de liefde en het wonder van intimiteit. Nooit meer alleen! Altijd samen met iets dat zich van binnen roert en altijd al gericht was op een scheppingsverhaal dat zich nog maar voor een heel klein deel heeft geopenbaard. Op gevaar af dat ik mezelf overmatig herhaal dient hier toch nog maar eens gezegd te worden dat de duisternis de baarmoeder is van alle bekende en onbekende sterren. Angsten kunnen benut worden als we maar ophouden bang te zijn voor angst. Trouwens, hoe zouden we moeten weten wat moed is als angst ons niet uitdaagde die moed te mobiliseren?

Ik ben overigens van mening dat de moed die nodig is om in incarnatie te gaan een grote pluim zet op de hoed van alle ruimtereizigers waarmee ik mijn bestaan deel. ‘Respect man’!

Mijn mantra bij het aangaan van menselijk contact kan niet anders zijn dan: ‘Jij eerst, ik tweedst’, niet om braaf te zijn maar om flexibeler te worden in de omgang met ego, en met Oordeel!

Voor hen die durven leven en sterven valt hier een koninkrijk te winnen.

Het niet weten zoals we ons dat voorstellen in een beschouwing van NUL verwijst naar van alles en nog wat, maar dus ook naar de vele contacten die er geweest zijn tussen orakel en mensen die juist niet op zoek zijn naar de NUL. Zij willen antwoord op hun vraag, ook als ze eigenlijk niet weten wat de vraag precies is.

Tussen de bedrijven door ben ik een kaartlezer, en de verwachtingen waarmee ik benaderd word zijn vaak ver verwijderd van het haalbare. Ook al zou ik helderziend zijn dan wil dat nog niet zeggen dat ik het onbewuste aan touwtjes heb. Ik moet dan uitleggen dat iedereen het heldere zien als potentieel in zich meedraagt en dat het een kwestie is van verstilling en aandacht om ruimte te geven aan de nog onbewuste talenten.

In veel gevallen is het juist ook de honger naar het wonder (het bovenmenselijke) die onderdeel uitmaakt van de gewoonlijk onbekende redenen van zoekers om mijn toko te bezoeken.

We voelen ons leeg, en beroofd van identiteit. We missen iets!

In plaats van in te gaan op de hocus-pocuskant van het orakelwereldje bied ik liever iets aan dat minder te maken heeft met geloof en emotie, en meer met ervaring en geweten. Ik wil kennelijk bruggen bouwen.

Ook al vind ik mooie beelden en woorden die mij een gevoel van tevredenheid zouden moeten geven, weet ik toch diep van binnen dat de mate waarin ik ben ontwaakt bepaalt in welke mate ik mijn droom terug vind in mijn dagelijkse realiteit. Ik zoek de verbinding tussen stilte en waakzaamheid. Een slaperig, halfbewust bestaan is mij op langere duur niet gegund. 

Ik stelde zo-even voor in EEN TWEE te zien, en in TWEE EEN.

! associeert met het mannelijke

2 associeert met het vrouwelijke.

Als ik er van uit ga dat dualiteit in diepste wezen voortkomt uit de spanning tussen God en Godin, tussen rede en gevoel, ben ik denk ik al een stuk dichter bij iets dat wellicht met ‘verlichting’ heeft te maken.

1 is de spreker.

2 is de luisteraar.

De noodzaak om de zintuigen te ontwikkelen, om een gewetensvolle relatie aan te gaan met de aardse sfeer, staat de aanname toe dat wij in die sfeer zijn geïncarneerd om er iets van te maken, misschien wel om eenheid te bereiken met het waargenomene. De omzetting van het profane naar het sacrale maakt wezenlijk deel uit van onze zegetocht richting het zelf, richting ‘de ziel’. Het is de weggeworpen steen die we nu nodig hebben als hoeksteen voor onze bouwsels. Omdat wij praktisch alles wat natuur is op de tweede plaats hebben gezet ter bescherming van menselijke, vaak heel korte termijn belangen, zal de omzetting van het profane in het sacrale nog op zeer beperkte schaal plaats vinden. Met name in duurzaamheidskringen wordt aangedrongen op biodiversiteit. De overleving van soorten wordt steeds belangrijker gevonden omdat de praktijk aantoont dat met de toename van kennis van variatie steeds meer bouwstenen worden ontdekt die hedendaagse problemen kunnen helpen oplossen. Dat deze oplossingen gewoonlijk nieuwe problemen creëren lijkt me een geschikt onderwerp voor een liefdevolle meditatie.

Ik denk dat zolang we het dualisme blijven voeden we nog niet gereed zijn om de eis vooral onszelf te ontwikkelen, als ware dat zelf ‘een hongerend derde wereld kind, in te willigen.

Begon de wetenschap met bestudering van de natuur, zo zal die toenemende kennis uitgangspunt worden in een urgente en massale behoefte de eigen aanleg of de eigen natuur onder ogen te zien.

Oordeel!

De vraag wat belangrijker is, bevrediging van allerlei persoonlijke begeerten of overleving van de soort, en dan bedoel ik de menselijke soort, begint langzaam door te dringen, hopelijk niet te langzaam. IJsberen, olifanten en neushoorns, maar ook het koraal en regenwouden die uitsterven. Dat is niet een verhaal dat zich buiten de mens om afspeelt. Keihard oordeel vindt terecht dat de mens in al deze gevallen een massamoordenaar is.

Voor de holist is de aarde een levend organisme. De schade die we dit organisme hebben toegebracht is niet meer te overzien. We zitten op een doodlopende weg, weten we, maar klampen ons vast aan kleinzielige escapismen, en aldus dreigen wij onszelf op te blazen in een griezelige toepassing van obesitas.

Een andere woekeraar in het tuintje van zijn en welzijn is kanker.

Genoemde zwellingen wijzen in dezelfde richting. Met minder meer doen, dat is en blijft een van onze grootste uitdagingen! Net als de wetenschap dat voorkomen veel goedkoper is dan genezen.

Ik leef in een krimpgebied en mijn waardering voor krimp neemt dagelijks toe.     

Toenemende rust en stilte zijn manifestaties van afnemende angst voor het duistere gat waar we doorheen moeten om bij het licht te komen. Een wandeling door de stad leert dat stresskippen niet alleen voorkomen in daartoe ingerichte concentratiekampen.

Als het kritische vermogen ten grondslag ligt aan filosofie of psychologie die paden aanleggen naar de vele aannames die wij kennis noemen dan ontstaat er vanzelf een verlangen of zelfs noodzaak om het kritische vermogen bewuster te ontwikkelen. Vooral in tijden van crisis waarin we ervaren veel minder controle te hebben over de uitkomsten van onze overtuigingen en handelswijzen dan we dachten kan het orakel dienen als de omweg die uiteindelijk de kortste bleek te zijn. Omdat 20 over het orakel gaat mag Oordeel niet zwijgen wanneer we er onze vragen aan voorleggen. Dat zal ook de reden zijn dat het oordeel van het orakel zo gehuld is in onbegrijpelijkheden. Ik kan de I Ching openen en vragen waar ik de komende 24 uur op moet letten. Het antwoord kan dan bijvoorbeeld zijn:

‘Als je in het midden wandelt en de vorst bericht, zal hij volgen. Bevorderlijk is het, gebruikt te worden bij het verleggen van de hoofdstad’.

Symboliek versluiert maar kan dus ook ontsluieren. Ik kan vragen om uitleg maar dan loop ik het risico dat ik niet de eigen spontane associaties aanspreek, maar die van een ander, en dat draagt geenszins bij tot de zelfkennis waartoe het orakel oproept.

Als voor mij de stad het huis is van de bourgeoisie dan moet ik mij wel verdiepen in de rol die de opkomst van de bourgeoisie heeft gehad op de creatie van de moderne mens en haar ethische doelstellingen. Iemand anders zal wellicht bij het woord ‘bourgeoisie’ in de eerste plaats denken aan een verhoogde staat van stress, of een verruimde keuze aan culturele expressies. Ik heb een boek open liggen (Mccloskey) waar een relatie wordt gelegd tussen kapitalisme en burgerlijke deugden. De stap van goddelijke- naar eigen (burgerlijke) verantwoordelijkheden (en omgekeerd) is gezet en heeft wat mij betreft het gezicht van de wereld voorgoed veranderd.

Elk antwoord is goed maar de context (lokaliteit en keuze van het juiste tijdstip) bepaalt of mijn antwoord helder genoeg is om de verlichtende energiestoot te genereren die de loop der gebeurtenissen in mijzelf, in individu, maar ook in de samenleving, een nieuw medium kan geven. Als ik kijk naar de ontwikkeling van informatiedragers in IT dan moet ik wel op de gedachte komen dat we in een informatie-explosie terecht zijn gekomen waarbij ik me afvraag of we wellicht het Tijdperk van het Grenzeloze hebben bereikt. Als ik luister naar het gevaarlijke gebabbel van de neoliberale miljardairs, is het goed mij te herinneren dat ideologieën ongelooflijk veel narigheid hebben gebracht, en dat nog steeds doen.  

Het kunnen omgaan met het orakel vergt mentale ontwikkeling. Dat lijkt simpel zat, maar luisterend naar de gemiddelde politicus moet ik concluderen dat mentale helderheid een schaars goed is. Ook het geraaskal van theologen, wetenschappers, journalisten en mezelf doen mij reikhalzend uitkijken naar onderwijssystemen die in staat zijn om zeg maar het goede en slechte denken (en de gevolgen daarvan) van elkaar te onderscheiden. Lezers die zich ergeren aan mijn arrogante verwerping van het denkvermogen zoals die zich dagelijks manifesteert mogen wat mij betreft antwoord geven op de vraag of de chaos in vele delen van onze wereld niet een rechtstreeks gevolg is van veel te veel verschillende levensbeschouwingen die elkaar niet verdragen. Associatief denken is een eigenschap van menselijk functioneren, zodat iedereen die denkt deelneemt aan het innerlijke avontuur die het geven van persoonlijke betekenis nu eenmaal is, hetgeen raakt aan de kern van alle symbolische omzwervingen. In zijn abstractheid, ontdaan van kapstokken waar nieuwe dwaasheden aan opgehangen kunnen worden, kan de vraagsteller stapje voor stapje zijn idioom zuiveren van woordspelletjes en ideologieën die dus al te vaak eerder verdelen dan verenigen.

Een astroloog die beweert dat een bepaalde horoscoop een 7jarige periode van verwarring op de kaart zet gaat wellicht zijn boekje te buiten. De mentale ruimte is een stroomgebied met een delta, met moerassen, met overstromingen en bij onderdompeling met een doop in de kwaliteit mezelf te overstijgen. Er bestaat niets dat voor goed afrekent met spirituele honger. Oneindigheid gaat tenslotte ook op voor honger. Ik kan mij geen hemel voorstellen zonder een gezonde appetijt. Woorden kunnen de ervaring niet vervangen maar ze zijn wel in staat een bijdrage te leveren aan het OORDEEL dat we hebben over die ervaringen. De idee die ik heb over mijn gevoelswereld is een voorstelling die aan voortdurende verandering onderhevig is. Maar de waterige wereld van 2 is ook de spiegel van tot nu toe onbewuste en niet zelden conflictueuze inhouden die groei en transformatie frustreerden. Woorden creëren kwalificaties die te vaak eerder beperken dan nieuwe ruimte scheppen, en dan kun je wachten op nieuwe rampen en overstromingen, of op het tegendeel daarvan. Hemel en hel hebben we echt in eigen hand. Oordeel is tenslotte ook maar een mening, en meningen veranderen van dag tot dag.

Bovengenoemde astroloog stuurt naar mijn smaak teveel. Zeven alleen maar op te voeren als een tijdseenheid en niet als een verwijzing naar talloze andere mogelijkheden die - positief en negatief - verbonden kunnen worden met de evolutionaire kwaliteit van het orakel (en van de ziel) doet de student meer kwaad dan goed. Zeven kan voor perfectie staan maar ook voor weerstand.

Verantwoordelijkheid nemen voor de suggestiviteit die in Oordeel besloten ligt is niet optioneel maar een eis van menselijke evolutie. Het gevoel te eniger tijd afgerekend te worden op alle keuzes die we maken is als stok achter de deur zo slecht nog niet. Ik zou niet graag leven in een wereld waar keuzevrijheid op één lijn gesteld wordt met anarchie, en waar martelkamers worden ingericht om mij op het rechte pad te houden.

Een bezoekster kwam mij afrekenen op mijn uitspraak dat het lot haar gunstig gezind zou zijn. Ze kwam met een handvol bewijzen dat ik het bij het verkeerde einde had en dat van haar liefde schandelijk misbruik was gemaakt. Dat ik ook had gezegd dat de dingen die we willen niet noodzakelijk goed voor ons zijn, was ze vergeten, en het kostte wat heen en weer gepraat alvorens ze inzag hoe vaak ze al verwachtingen had gekoesterd zonder rekening te houden met nota bene haar eigen voorgevoelens en doodgezwegen kritiek.

Het wegen van woorden en ideeën omdat het zulke fatale scheppingsmechanismen zijn is de procedurele aanloop voor een juist Oordeel.

De dwaling van de rechterlijke macht berust op blindheid. Zij beoordelen het negatieve en brengen het daarmee in de realiteit. Een misdadiger dient aangemoedigd te worden zijn criminele, vindingrijke en avontuurlijke eigenschappen aan te wenden voor opbouwende en uitdagende doelen. Dieven vang je het beste met dieven.

Woekeren wordt niet als een deugd gezien behalve wanneer het over talent gaat.

Het moet mogelijk zijn dat criminele talent duidelijk te maken dat zij zich weliswaar negatief heeft onderscheiden maar dat de achterkant van deze negativiteit positieve deugden bevat waar de maatschappij niet zonder kan. Straffen horen trainingen te zijn om de individualiteit zo uit te bouwen dat ze ingezet kan worden op posten waar de eigenschappen van de crimineel tot hun recht komen. En wat is een crimineel? Amerika is dank zij een invasie aan ongeregeld tuig de grootste en de sterkste geworden van alle naties.

Om te overleven hebben we alle aanwezige talent hard nodig. Er moet zoveel rechtgezet worden, zoveel beschermd; er komt een tijd dat we openlijk wensen meer van dat talent in huis te hebben. Het vergt moed en vindingrijkheid om de grenzen van onze bekende ‘werkelijkheid’ te exploreren. Maar het misdadige talent wil in de diepere lagen van zijn wezen niets liever dan ingezet te worden als buffer tussen het geregelde en het ongeregelde. Ik ken een ‘hells angel’ die als ik hem zo aanhoor een rivaal zonder met zijn ogen te knipperen uitschakelt maar hevig geëmotioneerd raakt wanneer er iets vervelends gebeurt met zijn hond, of met oma. Het onderscheiden van de oorzaken van geweld zou voor wat evenwichtigheid kunnen zorgen in een wereld die Europa ontdeed van een hoop crimineel tuig gedurende de koloniale veroveringen en de verspreiding van westerse waarden. Als onze wereld te klein, te gespecialiseerd of te ontwikkeld is geworden voor de traditionele lozing van ongewenst tuig - terwijl zelfs heel kleine landen of terroristische organisaties in virtualiteit en werkelijkheid groot kunnen groeien en levensgevaarlijke massawapenen kunnen stelen, ontwikkelen en Bij gebruik gebruiken. inzetten - , dan krijgen we te maken met een nieuwe Nul Fase en hebben we angstbehandeling nodig die in het geregelde burgerdom of in de politieke arena nauwelijks te vinden is.

Als echter de bestaande structuren geen toekomst meer bieden en risicovolle vernieuwingen ons uit de problemen moeten halen dan gaat er iets op zwart. Dan bevinden we ons in de (gewenste) duisternis waarin nieuw licht zich kan manifesteren en aanschouwd kan worden.

Helaas wordt het volkssentiment aangesproken op voorstellingen van een grotere ruimte als zou die de natuurlijke verblijfplaats zijn van een boze genius die uit is op de vernietiging van de menselijke soort. Starwars en laserkanonnen zijn de opvolgers van slinger, pijl en boog; om over het risico over de rand van de wereld te kieperen - wanneer je te ver wegvoer van de kust - nog maar re zwijgen. Het verruimen van mijn horizon gaat gepaard – overeenkomstig de inhoud van hoofdstuk 12 - met de verschijning van demonische beelden. Schizofreen en crimineel delen in een bewustzijnstoestand die in sporttermen gesproken de jongens scheidt van de mannen.

Bewustzijnsverruiming is geen spelletje voor angsthazen.

Overtuigde militaristen, dragers van een variatie op het criminele talent, kunnen ook probleemloos ingezet worden voor het bereiken van ruimtelijke posities van waaruit de humanitaire en ecologische positie van onze wereld gespiegeld kan worden. De tijd voor een sprong van deze planeet zegt mijn 0 in mijn 20 is bereikt. Als de stoom niet kan ontsnappen explodeert de ketel. Ideeën van Gerard O'Neill om ruimtekolonies te bouwen kunnen bij uitvoering de agressieve tendensen op onze overbevolkte planeet verminderen en een uitweg bieden aan een levensgevaarlijke race voor toegang tot steeds schaarser wordende grondstoffen die essentieel zijn in het hedendaagse proces van leven en overleven.

We hebben de 20^ste eeuw achter ons gelaten, een tijd van afrekening, met als hoogtepunt het eerste rapport van de Club van Rome. Toen al had er ingegrepen moeten worden maar we waren nog te verdeeld en te druk met de creatie van duisternis die ons in 21 een nieuw licht moet laten zien.

Als wij niet universeler leren denken zullen de positieve eigenschappen van 21niet benut worden en kunnen we ons maar beter voorbereiden op het einde, want dat is wat 21 in de Tarot ook is, een eindstation, de terminale uitkomst van eeuwenlang wangedrag. Een conflict met de natuur die we niet winnen kunnen. Het is tijd voor de vrouwelijke eigenschappen om op te staan en integratie te zoeken met de mannelijke eigenschappen, en dat is wat 21 is, de versmelting van de tegendelen in één beeld!

Op naar 21 dus maar, de laatste uitdaging binnen de zelfgestelde opdracht mijn licht te laten schijnen op de paden die de 10 sferen in de levensboom met elkaar verbinden.

Crowley noemde het 21^ste Arcanum ‘het Universum’. Als wij het universum zijn dan is er niets dat ons weerhoudt het innerlijke spiegelbeeld daarvan te exploreren en ons tot woning te maken. Een fijn ezelsbruggetje naar de betekenis van Oordeel ziet er bij mij zo uit: ‘In 5 vond ik een hele grote mond. In 20 vind ik het oor dat naar het lawaai van 5 luistert. We kennen allemaal de frustratie van bijeenkomsten waar iedereen praat en niemand luistert. Als 20 daar iets aan kan doen, als jij en ik daar iets aan kunnen doen, dan zetten we een reuzenstap in de kunst van het versmelten en in de verwerkelijking van EENHEID.

Mezelf opsluiten in een simpel vriend- vijand model heeft als strategie de internationale politiek geen goed gedaan en zal uiteindelijk ook niet goed zijn voor mij.

 

Joachim Bunders

Vervolg Vallen in getallen 21 De Wereld