Wat de duurzaamheidsagenda betreft. Zonne-energie kun je alleen oogsten wanneer de Zon schijnt; windenergie alleen wanneer het waait. Zwaartekracht is er in onze sfeer altijd. Zwaartekracht is wellicht de manier waarmee de aanwezigheid van (heel veel) donkere materie en energie die parallel loopt aan de oneindigheid van het onbewuste beleefbaar (meetbaar) kan worden gemaakt. Ik zet mijn geld in op het nog niet aangetoonde bestaan van een (hypothetisch) subdeeltje dat graviton heet. 

Onder het kristal zit een ordening van atomen die met de deeltjes waaruit ze bestaan voorwerp zijn van deeltjesfysisch onderzoek. Het ontbreken van een quantummechanische beschrijving van de zwaartekracht is in onze dagen mogelijk de zwaarste intellectuele uitdaging die we ons kunnen voorstellen, maar het maken van voorstellingen is ons wel toevertrouwd. Fantasie staat aan de wieg van de fysica. Dezelfde fantasie die ook inhoud geeft aan de 22 sleutels die we Grote Arcana noemen. Ik noem ze hier sleutels omdat mijn fantasieën over 0 en 22, en alles wat daar tussen zit, toegang tot werelden opent die volgens het gezonde verstand niet kunnen bestaan, maar wel de potentiële zin zijn van alles dat behoort tot de wereld die we denken te kennen en die we daarom onze werkelijkheid noemen. De vraag hoe we aan onze ideeën van een solide, betrouwbare, maakbare en voorspelbare werkelijkheid zijn gekomen valt, hoe interessant ook, in het niet bij een andere vraag die Robbert Dijkgraaf in zijn tv-college opriep. Wat is een magisch heelal zonder magie? Een theoloog zou zeggen, ‘wat is een schepping zonder schepper?’

Als alles een illusie is dan ook de aannames en uitkomsten van quantum- of snaartheorieën.

Wie die vrijheid heeft veroverd, en niet meer geïmponeerd raakt door ervaring en bewijs, kan zijn unieke, bevrijdende bijdrage leveren aan het scheppingsproces, aan het zelf, aan de familie, de buren, de vrienden, en de vijanden.

Het kind is zo een wezen. Alles wat in zijn voorstellingsvermogen opkomt is waar. Bewijs en ervaring betekenen niets voor hem. Morgen bestaat niet, tenzij je morgen jarig bent en cadeautjes verwacht. Maar als morgen niet bestaat dan bestaat gisteren ook niet. Deze concentratie in het hier en nu maakt zieners van onze kinderen. En als we ophouden die vreemde fantasieën af te wijzen als te problematisch dan kan - wat ik het overlevingstalent noem - weer wat toenemen, hetgeen geen overbodige luxe is.

We zijn vergeten dat er onder ons doen en laten een ordening heeft plaats gevonden die gebaseerd is op oordeel. Ja en nee. Goed en fout. Progressief en regressief, statisch en dynamisch, enz.

De neiging om die heel persoonlijk ordening tot leidraad of dogma te maken moet doorzien worden om de eigen normen te kunnen wegen op de schaal die ook wel geassocieerd wordt met de graal waar het bloed van de verlosser in werd opgevangen, en die ervaren kan worden als een hoorn des overvloeds.

Net als in chaos tekent zich in de geestelijke verwarring van zichtbare- en onzichtbare moraliteit een lijden af die de vraag oproept: ‘Waarom moet mij dat nu juist overkomen?’

Die vraag toont aan dat het tijd wordt om de eigen standpunten onder de loep te nemen en herinneringen aan gebeurtenissen die mij ooit deden besluiten iets in te delen als goed dan wel kwaad in het actuele bewustzijn terug te halen. Want wat vandaag goed is kan morgen heel kwalijk blijken te zijn, of omgekeerd, en zonder verbinding met al die posities die vaak al in de kindertijd worden ingenomen kan het unieke ofwel het ware en het eigene niet ontsloten worden. Een mens denkt heel wat te kennen, maar zichzelf kent hij niet.

Zowel in de voorgrond als in de achtergrond zie ik op kaart 20 een man, een vrouw en een kind. We worden in dit eerste getal dat met een 2 begint uitgenodigd dualiteit als een inhoud van EENHEID te zien. EENHEID wordt niet herkend zonder ervaring van ‘veelheid’, een mantra die opgaat voor alle tegenstellingen. De drie energieën in de achtergrond bieden een onvolmaakt spiegelbeeld van die in de voorgrond. De veronderstelde waarheid is van individu naar individu gevoelig voor interpretatie , en elke interpretatie is, net als mening of opinie, de ingang tot werelden van duizelingwekkende variatie. Die veelheid kan ons diep ongelukkig maken maar ook uitzinnig van levenslust. Wie elk perspectief weet te waarderen als een representatie van dat wonderlijke, menselijke vermogen om zich veelzijdigheid eigen te maken, heeft flinke stappen gezet op weg naar de vrijheid. In de ogen van de omgeving verander je als het ware in een genie, een clown, een danser of een zanger. De caleidoscoop van briljante schoonheid brengt geluk zoals alleen een kind die ervaart.

De reden waarom de betekenis van ‘Oordeel’ voor mij zo onbereikbaar leek had zich verscholen achter mijn letterlijkheid. Een man is een man, een vrouw is een vrouw, een kind is een kind, en daarmee moest ik het maar doen.

Lang nadat ik me vooral voor een persoonlijke- en geheel eigen betekenis van woorden en ideeën trachtte te openen, begon ik te begrijpen dat mijn definities veelal vooroordelen en dus dooddoeners waren. Het onderscheid tussen ‘een vrouw’ en ‘vrouwelijke eigenschappen werd in de kringen waarin mijn opvoeding haar beslag kreeg niet gemaakt. Het was voldoende wanneer ik een vierkant kon onderscheiden van een cirkel en de door het collectief geaccepteerde namen voor die verschillende toestanden overnam.

Dat het graf op de kaart een metafoor is voor de begrafenis van natuurlijke intelligentie werd ik me vooral ook bewust toen ik dat wonderbaarlijke boekje ‘Hallo meneer God… met Anna’ van Fynn las. In de ontmoeting met dit uitgestoten en onbedorven kind stelde het wereldbeeld of de filosofische diepgang van Fynn niet veel voor. De kleine Anna leidde de grote Fynn in in haar wereld van betekenissen, en demonstreerde hoe met vragen om te gaan over leven en dood, over het goddelijke en het menselijke.

'Van alles de prijs weten en van niets de waarde', is een onderdeel van de gevaarlijke waan waarin we leven. Het materialisme heeft een behoorlijk geïsoleerde kijk op de zaken bevordert waarin je ideeën over 'universele dominantie' aantreft die ik best vergelijkbaar vind met de uitspraken van transhumanisten die niet tevreden zijn met de mens zoals die is. Het betere dat zij zoeken wordt door hen niet gezien als de vijand van het goede, en het goede komt voort uit het transcenderen van tegenstellingen. De superrobot, de schijn van oneindige superioriteit van kunstmatige intelligentie; het zijn concepten die vijandig zijn ten opzichte van het spirituele, kwetsbare wezen dat de mens is.   

Het herkennen van goed en kwaad, van vrouwelijke en mannelijke eigenschappen en het verlangen om deze eigenschappen met elkaar te verbinden leidt tot de creatie van het Kind, symbool van onze toekomst.

De inspiratie van 20 zit hem wellicht vooral ook in de stilte van de Nul. We zijn zo gewend aan innerlijk en uiterlijk lawaai dat stilte eerder gemeden wordt dan gezocht. Er is veel aandacht nodig om de bronnen van lawaai te leren onderscheiden. Pijn, net als plezier, kan een buldering zijn waar een opstijgende Airbus nog een puntje aan kan draaien. En dan het onafgebroken, vaak innerlijk commentaar: ‘Wat een lul, wat een onbenul, wat een slet, wat een flikker, wat een aansteller, wat een kille, koude kikker, en ga zo maar door…’

Het ‘stop the world; I want to get off’, kan heel goed betrekking hebben op die negatieve lus die ons steeds dieper onderdompelt in de neerwaartse richting van depressie en zelfverachting.

Het is goed hier om vast te houden aan de vergelijking van de Nul met de drager van onze toekomst, het kind, zoals ik me die in hoofdstuk 12 voorstelde, ook al noemde ik dat kind toen nog de sjamaan. Ik denk dat de sjamaan zich bewust is van het feit dat zijn of haar stiel in wezen spel is.., en zo ziet het er ook uit. In plaats van een goed geoutilleerde ‘intensive care’ afdeling werkt de sjamaan met stenen, plantendelen waaronder tabak en cannabis, trommeltjes, gezang en een dansje, al of niet op de mateloze maat van salvia. Denken aan de Nul doet me denken aan Marsman’s trefzekere:

Denkend aan Holland

Soms heb ik heimwee

naar dat land, en zijn zee.

maar als ik denk aan de menschen

wordt het verlangen gesmoord.

ik heb in hun zielen

geen spoor van weerklank gehoord

van de ontzaglijke ruimte

waarin zij leven;

noch dat zij zweemden

naar het accoord,

dat dag en nacht

langs hun kust wordt gehoord,

of naar de macht van hun beemden;

slechts hun ziel is met duister behangen

gelijk hun hemel.

gloed en verlangen,

hartstocht en onbevangen geloof

zijn in bedompte gebeden

langzaam maar zeker

gedoofd.

Marsman ziet hier iets over het hoofd. Wie zoekt naar weerklank van de ontzaglijke ruimte hoeft maar in een paar kinderogen te kijken om de kosmische aard van menselijk oorsprong in volle schoonheid te zien glanzen. Dat, net als de fontanel, die heldere blik gesloten wordt mag alle deelnemers in het opvoedingsproces aan het denken zetten.

Echter, in een wereld van constante verandering en toenemende complexiteit kan een oog dat gesloten is ook weer geopend worden.

Toename van kennis gaat in het algemeen over toename van complexiteit. De lege ruimte die in meditatie gezocht wordt leidt tot vermindering van complexiteit. Een bron van groot, innerlijk  rumoer is de mentale en lichamelijke spanning die zich ophoopt wanneer we de explosieve toename van kennis niet meer bij kunnen houden.

Al eerder drong zich de vraag op of de mededeling, ‘je bent een nul’, niet eigenlijk als een compliment opgevat moet worden?

Dit soort omdraaiingen leiden tot boeiende afwegingen. De dief die tijdens mijn vakantie mijn onverzekerde inboedel plundert; is dat alleen maar een boef, of zit er ook iets nobels in zijn karakter? Mij soberheid op te leggen door mij te ontdoen van 'een 'teveel', of van bepaalde obsessies, kan nooit alleen maar negatief zijn. De soberheid die me uiteindelijk door eigen bandeloosheid opgelegd wordt kan een zegen zijn wanneer ik de ruimte die ontstaat beoordeel vanuit mijn vermoeden dat afnemende complexiteit toename van ‘hier en nu bewustzijn’ kan produceren. Ergens zag ik de dief ook geduid als iemand die iets wat ik bezit veel harder nodig heeft dan ik.

Het niet meer bij kunnen houden van al of niet gewenste veranderingen leidt op vele niveaus van overleving tot ongewenst gedrag. Maatschappelijke achterstand en uitsluiting zijn, neem ik aan, aanjagers van allerlei vormen van protest en criminaliteit. Massa's kinderen in rijke landen die in armoede opgroeien. Economieën die nauwelijks meer in staat zijn de complexiteit de baas te blijven aan de ene kant; aan de andere kant een groeiend legertje van multimiljardairs die als een knagende worm de fundamenten aantasten van die economieën, en daarmee het democratische model. De dualist kan de noodzaak van een goed functionerende overheid onderschrijven, en tegelijkertijd van alles verzinnen om belasting te ontduiken. Brievenbus-bv's laten de bereidheid zien van nationale economieën om gesanctioneerde misdadigheid van wereldwijd opererende- en zeer machtige ondernemingen in stand te houden en zo mogelijk zelfs te bevorderen. Het komt mij voor dat het onderscheid tussen regeringen en misdadige organisaties voor velen onder ons niet meer gezien wordt.         

De 10 kilometers en de versmade, veel kortere weg die 11 biedt, bereiden samen de paradigmaverandering voor, een volgende lus in de spiraal van onze evolutie.

Een nieuwe renaissance is op handen. Om een stap voorwaarts te doen moet de regressie eerst een kritische omvang aannemen. Doorlaatbaarheid is het sleutelwoord. Het licht van een nieuwe ronde in bewustzijnsuitbreiding vernietigt de student wanneer niet het hele zenuwstelsel, niet elke lichaamscel daarop is voorbereid, niet voldoende geleidend is.

De deeltjesfysica symboliseert de snel toenemende belangstelling voor de bouwstenen van ons bestaan. De Hogepriesteres geeft leiding aan dit proces en heeft zich geassocieerd met de Nul om de noodzakelijke doorlaatbaarheid onderdeel te kunnen laten zijn van de gewichtige overgang naar een nieuwe wereld; als altijd een geestgeschapen wereld.

Wedergeboorte brengt tot op de dag van vandaag onze doden niet terug. Het stellen van vragen bij het ontijdig verlies van een geliefde opent een zwart gat en brengt pijnlijke onwetendheid aan het licht. Strevende naar een zekere mate van innerlijke vrede stellen we vragen waar volgens onze indoctrinaties geen antwoorden te verwachten zijn. Edoch, het leven, de natuur is sterker dan de leer. Waar het brein het af laat weten moet het hart inspringen, en aldus meten we de relatie met hen die er niet meer zijn met ons gevoel, zoals bidden en mediteren ook gestuurd worden door gevoel en compassie. In eerdere notities heb ik geprobeerd de verwantschap tussen fantasie en werkelijkheid, maar vooral ook de gelijkwaardigheid van die twee, voor mijzelf te verduidelijken. Het woord ‘fantasie’ te vervangen door het woord ‘voorstellingsvermogen’ leek iets meer sturing toe  te staan, ongeveer zoals ‘geleidefantasieën’ dat ook doen.

‘Waarom zegt men “de wekker gaat af” terwijl hij eigenlijk aan gaat?’, is een van die vele absurditeiten waarvoor je met groot succes te rade kunt gaan bij Wikipedia.

Een vraag hoeft geen grote eschatologische implicaties te hebben om toch duidelijk te maken dat we op oneindig veel vragen nog niet het begin van een antwoord hebben. We kunnen gissen maar zeker weten doen we het niet. Afhankelijk van persoonlijk oordeel maken we onze keuzes.

Meestal is snel duidelijk wanneer het zoeken naar een antwoord een ijdel tijdverdrijf is. In die gevallen rest ons weinig anders te doen dan ons te concentreren op de gestelde vraag, en die op soortgelijke manier te behandelen als een orakel.

Zo zou je kunnen bedenken dat het plaatsen van een Nul achter een Twee weinig toevoegt, tenzij mijn oorspronkelijke interpretatie van de Nul zo gek nog niet was.

Ik zou daar nu een interessante toevoeging aan kunnen hangen. ‘Als je niets weet of niets ziet is er nog altijd de mogelijkheid om de verbeelding in te schakelen. Een mogelijkheid zo grandioos dat ik er ongeveer een niet gepland, apocrief Hoofdstuk voor nodig denk te hebben om daar zicht op te krijgen.

Reductie van waakbewustzijn is als een sluimering waarin dromen zichtbaar worden, zoals afbeeldingen en kleuren waarvoor ik een donkere kamer, dan wel een camera obscura, nodig heb om beelden opgenomen te krijgen in mijn fotoarchief, mijn visuele geheugen, ofwel mijn verbinding met Akasha. De verduistering van het ene schept ruimte in het andere. Met de ontwikkeling van 'the Cloud' mogen we vanuit het symbolische denken nieuwe ontwikkelingen verwachten in onze relatie met 'het collectieve geheugen. Empathie en daaruit voortvloeiende solidariteit zijn nu de lichtjes aan onze horizon.

Morgen is voor vandaag een leeg begrip. Een leeg album dat gevuld kan worden met de plaatjes van gisteren.

‘Ik haat haar(hem)! Maar kijkende naar mijn foto’s zie ik dat ik haar (hem) gisteren nog zo lief had’.

Menig huwelijk zou gered kunnen worden wanneer de belangstelling en dankbaarheid voor al het goede dat ons gegeven is wat zou toenemen, en we de eigen, innerlijke leegte een wat positievere inhoud toekenden. Zoals de zaken er nu voor staan, verlaten we het bal voordat de muziek begonnen is. Maar in gezelschap van de Fool moeten we met welke consequentie dan ook rekening houden. Zelfs weglopen voor de feiten kan in 20 een zinvolle optie zijn want de zingever, dat ben ik, dat ben jij.

20 is het getal van het orakel en het orakel beslaat het hele spectrum van welke oorsprong dan ook. De Hogepriesteres is de hoedster van de innerlijke wereld die ons als spiegelbeeld van de zogenaamde werkelijkheid dient. Als we onszelf niet kunnen zien als de bron van die spiegelbeelden dan zullen we een zwart gat - en niet grote geest - als beginpunt van het ontstaan van een heelal beschouwen.

Spiegels draaien het beeld om in de zwartheid van een vreemd soort wijsheid. Het omgekeerde zwarte gat bleek vooral ook een hoorn des overvloeds te zijn.

Bij gebrek aan lucht moet de oerknal geluidloos zijn geweest. Stilte, leegte en duisternis zijn de kraamkamer voor al onze meningen, de oplossing voor alle meningsverschillen, want nul of niets is voor iedereen hetzelfde, de enige zekerheid. Aan het eind van die tunnel wacht ons een belevingswereld waarin loslaten, overgave en sereniteit vanzelfsprekendheden zijn; voor jou en voor mij. Het is die EENHEID waar al die verschillende bewustzijnsstaten zich voor zoeken te openen, ook al is daar nog geen bewustzijn van.

Stellingname (oordeel) ligt hier voor mij ter beoordeling. Ga ik uit van de volte of van de leegte? En maakt dat überhaupt iets uit? Een atheïst ‘moet toch minstens een beeld hebben van God om te kunnen zeggen dat die niet bestaat. Met andere woorden, wie de paradox schuwt heeft in 20 niets te zoeken; heeft in de Tarot niets te zoeken.

20 is het getal van het orakel in volle actie. Astrologen, kaartduiders, kippen-ingewanden- en koffiediklezers dienen er zich van bewust te zijn dat een symbool altijd een eenheid is die de paradox in haar waarde laat. Vol Ledig! Wordt aan die eis niet voldaan dan liggen manipulatie en zelfbedrog op de loer.

Kiezen we voor getallen die onze vooroordelen en aannames te eenzijdig positief of te negatief bevestigen dan ontsporen we wellicht in energieën waarover we geen baas zijn. Het ik op een troon te plaatsen is even schadelijk als een ik dat beschouwd wordt als voorportaal van de hel. Beter kunnen we, uitgaande van onwetendheid, ons de lessen van Gematigdheid aantrekken en kiezen voor een positie die de afstanden tussen de tegenstellingen herleid tot innerlijke ruimte, tot leegte of stilte, een uitnodiging aan alle meditatief ingestelde onderzoekers van de binnen- en de buitenwereld.

Wie aanneemt dat TWEE over ik en een ander ik gaat, is al goed op weg om die ander als een innerlijke inhoud te zien, waar kritiek op het andere ik altijd zelfkritiek blijkt te zijn, en aldus, vind ik, extatisch inzicht biedt in de speurtocht naar zelfkennis.