In hoofdstuk 5 leek het er sterk op dat ja en nee zeggen de manier was om de eigen aangenomen persoonlijkheid te leren kennen.

Ik heb een vriend die vindt dat ik me in mijn schrijverij niets moet aantrekken van wat anderen daarover te zeggen hebben, maar die op zijn teentjes is getrapt als ik zijn kritiek aan dit uitgangspunt onderwerp. Want als het waar is dat we het bewust of onbewust altijd over onszelf hebben leren we van de kritiek die we op het andere of de ander hebben de duistere krochten in de eigen binnenwereld te verlichten. Juist in tegenspraak vind ik nieuwe manieren om de magische en logische componenten met elkaar te vergelijken en mijzelf los te maken van allerlei geconditioneerde ideeën en reacties die ik daarover heb. De uitkomst van innerlijke mentale arbeid op dit gebied is eigenlijk heel simpel. De aanname dat het logisch is om dat wat bestaat magisch te noemen en de uitkomsten van parapsychologisch onderzoek en andere occulte genoegens te beschouwen als hogere logica plaveit de Koninklijke Weg naar verruimd bewustzijn.        

Herleving van de oude (sjamanistische) cultuur maakt onderdeel uit van mijn dromen, maar dan wel in samenwerking met het bewust gemaakte, onderscheidende vermogen. Noem het de herkenning en integratie van een magisch en een logisch voorstellingsvermogen. Zonder ontwikkeling van de rede moesten oude culturen telkens weer verdrinken in de angsten die we in het niemandsland van geloof, bijgeloof en ongeloof, en in ongetemde scheppingskracht tegenkomen. De ontwikkeling van de rede was een evolutionaire stap naar een wereld die van haar experimenten met splijting en fusie geleerd heeft dat het fusie is die recht doet aan het feit dat elke afgescheiden mensenziel de eenheid zoekt, maar dit niet anders dan op heel persoonlijke wijze kan bereiken. Voor de een is dat 1 + 19, voor de ander 2 X 10, de verschillen tussen die twee zijn enorm; in de formele uitkomsten echter is er helemaal geen verschil. Pogingen de veelheid op te heffen is geen oplossing voor het probleem  Missionarissen en kolonialistische politiek die de gevonden werkelijkheid aan wilden passen aan de eigen culturele vooroordelen en mythen hebben de weg naar eenheidsbeleving voor ontelbare zielen, maar ook voor zichzelf, dwars gezeten. De rijkdom van onze werkelijkheid bestaat uit de vele wegen die naar het persoonlijke transformatiepunt leiden. Voor elk mens een eigen weg, is de droom van elke individualist. Ondermijn je die veelheid dan verarmt de wereld in de enige ervaring die er werkelijk toe doet. Het mag er op lijken dat het kolonialisme niet slecht geboerd heeft. In werkelijkheid hebben de veroveraars en daarmee de veroverden zich opgesloten in een collectief graf waar een met liefde uitgesproken OORDEEL voor nodig is om het weer een beetje open te krijgen.

Er zijn ontelbare individuen die nog steeds wachten op de wederkomst van een Messias. Ik neem aan dat die wederkomst zich alleen in het individu kan voltrekken, of liever, dat deze wederkomst het resultaat is van individuatie zoals Carl Jung dat voor ogen had.. Superego leidde ons van dag tot dag door de sprinkhanenplagen van onze bange interpretaties en gedachten in de woestijnen van onze hoogste nood. Bij elke stap wordt het ons zwaarder te moede, incarneerden we een beetje meer, tot onze kroon aan toe. Volgens de bijbel moet de zwerftocht der joden vanaf het punt waar Mozes voor het eerst zijn instructies ontving 10 jaar in beslag hebben genomen, terwijl de punten van vertrek en aankomst niet meer dan 11 dagmarsen van elkaar verwijderd waren. 11 wordt in de kabbala genoteerd als een 20  die ging over het luisteren naar de innerlijke stemmen, ofwel de openstelling van een andere dimensie. Wie daar niet naar luistert en zich laat indoctrineren door ‘het idee van één waarheid voor iedereen’ riskeert, dat weet elke rechtgeaarde Jehova, blaren op de voeten, en laat het gezochte geluk liggen voor weer een volgende generatie die er ook niets mee kan vanwege de deformaties in een opvoedingsklimaat dat door en door geïdeologiseerd is en heel ver van de sociale, psychologische en emotionele werkelijkheid afstaat.

40 = 13 = Dood. Onze reizen door het doodbewustzijn, onze memento mori’s in huistempeltje of in gesprekken met geliefde overledenen, zijn een verkenning van de onbekende psyche waar wij ons rijk dan wel arm kunnen rekenen. Sommigen hebben genoeg aan de magie van alledag, anderen verwachten toch tenminste iets dat lijkt op de glitter en bombarie van een vaardige illusionist. De ziel te zien als iets dat ding of wezen toebehoort en de geest als iets waar alles wat we kennen uit bestaat, is een onderscheid dat ik misschien wel in elk hoofdstuk opnieuw onder de aandacht had moeten brengen Het is in de geest (Grote Geest) dat we de eenheid met zo een onduidelijk concept als de ziel kunnen herstellen. In dit soort noties gaat het om heel nauwkeurige definities. Elk van mijn woorden weegt. Elk woord telt.

Al het onbewuste moet eens bewust worden en bij elke stap op dit pad ervaren we iets dat we Renaissance zouden kunnen noemen. Zou ik een profeet zijn dan zou de noodzaak van dit proces getekend kunnen worden in de analogie van verzonken continenten die ooit weer boven water zullen moeten komen. ‘Hi Atlantis, there you are!’

Er is altijd genoeg om volmaakt gelukkig te zijn. Wat is dat voor een uitspraak die mij blijft fascineren.... Vul het zelf maar in.

Alle leugens moeten eens weer boven water komen, en dat doen ze ook. Leugens komen voort uit veel verschillende bronnen. Een van de meest voordehandliggende is dat werkelijkheid, dat datgene wat waar is, niet geaccepteerd kan worden. Misschien zijn we in de scheiding van waarheid en fantasie  te ver gegaan, of niet ver genoeg. Het nieuws in de media is overwegend geen goed nieuws. Dat er dan veel mensen rondlopen die denken dat het goede , wat de mens betreft, helemaal niet bestaat, is niet eens zo vergezocht. Ik ken jonge mensen die beweren te verlangen naar het einde van de menselijke soort.  Hoe zijn ze op de gedachte gekomen dat de mens een pest is die zichzelf en alles wat hij tegen komt bevuilt.

20 = 11 = een opstapeling van wat je magische momenten zou kunnen noemen, en in Oordeel (ofwel nummer 20) zorgt de Nul er wel voor dat er geen eind aan die opstapeling komt. Het is alles of niets. Ik kies voor de vrijheid elk moment magische inhoud toe te schrijven aan mijn materiële en mentale werkelijkheid. Het bestaan zelf van wat dan ook zet mij aan de transcendente natuur van alles en nog wat als een gegeven te accepteren. Als er dan al een God moet bestaan laat hem/haar dan omnipotent zijn, een doordringing  van yin in yang op alle niveaus van waarnemen en voorstellingsvermogen. Mijn innerlijke meester, de enige die ik dienen wil, die ik dienen moet, zegt: ‘Laat het gebeuren. Geef je over’. Verwondering en bewondering zijn op hun plaats als het inzicht ontstaat dat elk moment van mijn bestaan een wonder is.

20 is een overstelpende gebeurtenis. Het is de grote inspiratie, de overschaduwing van ego door superego, het moment van inzicht. Alle grote, mystieke dichtwerken, alle parelen van de geest komen daaruit voort.

20 is de tunnel die het bewuste verbindt met het onbewuste. We zochten een weg. En nu hebben we die weg.

(2 x 10 = 20). Het op mij in laten werken van het Rad deed bij mij de veronderstelling groeien dat het Koninkrijk altijd daar was waar ik het niet zocht, hetgeen mij er toe zette te stoppen met zoeken en me te bekwamen in het simpele ondergaan van wat maar binnen wilde komen.

Twintig is een statisch getal. Alle ontdekkingen die wij doen hebben het statische karakter van de eeuwigheid. Al lijkt context een onrustige eigenschap, de wetten van Grote Geest blijven overeind in alle vermeende onveranderlijkheid. De vernauwing tot intellectuele schema’s maakte dat ik de wetten niet meer kon voelen, laat staan dat ik ze in acht kon nemen. De 10 geboden kon ik nog slechts zien als morele voorschriften waarbij ik ze in mijn eigen innerlijke ontwikkeling niet meer herkende. Ik hield als het ware op in de spiegel te kijken.

De 22 Grote Arcana zijn uit het zelfde materiaal opgebouwd als de 10 getallen die God aan Mozes gaf. Zij vertellen hoe de 22 wegen tussen de 10 sephirot lopen, maar ook hoe Grote Geest zich openbaart, hetgeen impliceert dat 20 kennis bevat van het diepere onbewuste, zowel als van het bovenbewustzijn. 10 maakt het onzichtbare zichtbaar, het ongekende kenbaar. Wij kunnen de wet niet zien, laat staan begrijpen als we niet hebben geleerd hoe symbolen met symbolen te verbinden. The Tree of Life biedt daar een briljant schema voor.

Energie, en dus het leven zelf, is de meerwaarde wanneer verschillende zaken met elkaar verbonden worden. Energie blijkt de meerwaarde te zijn die maakt dat het lichaam meer is dan de som der delen. We denken het zonder die energie niet te kunnen stellen. Als dat zo is; waarom leren we onze kinderen dan niet dat het maken van verbindingen net zo extatisch, en net zo doelmatig kan zijn als de schoonste poëzie die de mensheid door alle eeuwen heen heeft voortgebracht.

Grotere inspiraties kunnen verwerkt worden in de mentale ruimte waarin een netwerk van symbolische verbindingen de matrix vormen die de hoge binnenkomende energie kan aanpassen aan de kwaliteit van het individuele- en vervolgens het collectieve bewustzijn.

Dit toont de blindheid aan van kolonisten die de onderwerping van de lokale mythologie, aangevoerd door missie en zending, tot hun taak rekenden. Deze daad deed niet onder voor de vernietiging van de regenwouden waarbij ook de wilde voorouders van onze gekweekte rassen verdwijnen zodat er straks geen wild materiaal meer is waarmee we onze cultuurproducten kunnen kruizen, waardoor de toekomstige voedselvoorziening en geneeskunde worden bedreigd.

Onze mentale training of de innerlijke fusie van werkelijkheid kan met vrucht geleid worden vanuit de beoordeling van betekenissen die we toeschrijven aan symbolen. Wij kunnen ons niet ontwikkelen - of robuuste samenlevingen creëren - zonder een persoonlijke, mythologische vergelijkingsruimte. Dit mythologische referentiekader is gediend met een zo groot mogelijke verscheidenheid. De een kan zich van alles voorstellen bij Isis, een ander vindt gelijkwaardige eigenschappen in Jezus. Iedereen weet het beter. Jezelf en de ander die eigenwijsheid te gunnen is een grote stap op het holistische pad.

Isis die haar magische krachten gebruikte om de aanspraken van haar zoon op de troon kracht bij te zetten; en met succes!

Jezus die er alles voor over had de kinderen van zijn vader te verlossen en zo hun aanspraken op de hemelse troon te herstellen.

Tussen plus en min, tussen de neutrale volledigheid van de 0, de Dwaas,  en de betekeniszoekende veelheid van 2, de Hogepriesteres, is er geen sluier meer om ons te beschermen. En daar ligt het wonder van 20. We zien, als we het lef hebben, de innerlijke beelden in hun werking. We zien dat ziekte, gezondheid, rijkdom, armoede enz. allemaal uitwerkingen zijn van het eigen voorstellingsvermogen, producten zijn van innerlijke en uiterlijke suggestie. Wij wanen ons dit of dat. Door het innerlijk beeld te versterken met de kracht van noodzaak of concentratie, geef ik gevolg aan de eis van 20, het onbewuste bewust te maken en zodoende het beeld van de realiteit te veranderen. We zijn als een baarmoeder waarin we kunnen laten groeien wat we maar willen.

Als wij echter geen interpretatie hebben van eigen afkomst en bestemming, ofwel van het plan dat aan universum en aan het eigen bestaan ten grondslag ligt kunnen wij ons geen Oordeel vormen over de wenselijkheid of onwenselijkheid van deze of gene realisatie, en zijn wij de oneindige Fool die alsmaar valt en zich bezeren moet aan beelden die we ons beter niet hadden kunnen snijden. In 20 zit veel verleden die we duiden met de kennis van nu, hetgeen een tamelijk krom Oordeel kan opleveren. Kolonialisme, markten die zich zonder overheidsbemoeienis regelen, de zegeningen van ongeremde schaalvergroting, de vernietiging van oude waarden door massale inzet van mechanisering en automatisering. Wat als we al die dingen nog eens over zouden mogen doen?

Terugkijkende op hetgeen ons tijdperk vorm heeft gegeven en wie er nu werkelijk geprofiteerd hebben van al deze singulariteiten vinden we in de hoofdstukken van de geschiedenis van het kapitalisme en in de kronieken van versgebakken miljonairs en miljardairs die Deirdre N. Mcclosky ratten noemt. 

Als ik de term 'plan' gebruik zal ik mogelijk menig gevestigd denker tegen de haren in strijken. In de strijd tussen evolutionisten en creationisten hebben de creationisten, zo lijkt het, het onderspit gedolven. In mijn eigen aannames van een door en door intelligent heelal is er geen plaats meer voor het denken in dit soort tegenstellingen. Dat het plan zich jin een voortdurende staat van ontwikkeling bevind lijkt me net zo waarschijnlijk als mijn vermoeden dat een louter materialistische benadering in filosofie en wetenschap tot niet veel meer leidt dan tot het einde van de groei, zoals Richard Heiberg dat zag.

Ik denk dat de onderliggende problemen vragen om een herwaardering van ideologie, geweten en moraal.         

Dat onze realiteit berust op suggestie is gesneden koek voor hypnotiseurs en voor geneeskundigen die experimenteren met placebo’s.

In onze tijd wordt dit geestlichaam probleem nauwelijks onderzocht, maar dat geldt voor alles waar je het woord geestelijk of spiritueel voor kunt zetten. In occultisme en magie, onbesmet door de wanen (aannames) die Descartes ons heeft nagelaten, en in tegenstelling tot wat mijn moeder aan wijsheid bezat, vullen praatjes wel degelijk de gaatjes. Sterker, de beïnvloeding van geest op lichaam is misschien wel het belangrijkste uitgangspunt van de occultist, die nooit ziekte of symptoom centraal stelt maar altijd het ongedeelde individu. Het gaat om een samenhang die we ‘holisme’ noemen, en die net als de tovenaarsleerling de innerlijke opdracht mee heeft gekregen evenwicht te scheppen tussen aarde, water, lucht en vuur.

In tegenstelling tot een typisch, moderne wetenschapper leeft de occultist in vrede met het levensbewustzijn, zowel als met het doodbewustzijn, waarmee het bereik van de occultist groter is en dus een beter overzicht biedt van al die samenhangen die zich in het associatieve denken spontaan aanbieden. Moderne wetenschappers zijn in feite niet anders dan moderne occultisten; gewetensvolle haarklovers op zoek naar kennis of verlichting.

Het onderscheid zit vooral in de noodlottige afwijzing van Grote Geest, of meer eigentijds, in die van de alles doordringende morphische velden van Sheldrake. Je kunt ook zeggen dat de moderne wetenschapper in een ander stadium occultist werd genoemd,  die niet meer in contact staat met zijn oorsprong. Het Ur van Urteil (oer) maakt geen deel meer uit van de vergelijkingen, ofwel, het oudste deel van ons collectief geheugen is diep in de wereldzee van het onbewuste weggezakt.

Oordelen betekent oorspronkelijk uitdelen, zoals ‘judgement’ verwant is aan het woord ‘wet’. from iūs ‎(“law”) + (dicus).

“Dicus” komt van 'dijk' waarover ik heb gemijmerd toen ik werkte aan de idee dat een dijk nooit hoger is dan het laagste punt.

Als je uitdeelt of herverdeeld breek je het geheel op in stukken. Dat we in deze handeling een oordeel over onszelf vellen ofwel een uitspraak doen over de eigen mentale ruimte, en vervolgens in aanraking komen met de wet, dan wel een kosmische orde die zich steeds weer moet aanpassen aan onze nukken en kuren, is een inzicht dat pas kan ontstaan in 20, als je ‘goed met de brokken zit’. In de Joodse traditie kent men het gebruik bij huwelijken een glas aan stukken te smijten. De droom van de EENHEID kan niet anders tot ervaring worden gebracht dan vanuit de uitgeworpen fragmenten, een voortdurend spel van combineren en recombineren. Holisme is gebouwd op de veronderstelling dat alles uit dezelfde bron afkomstig is. En laat er dan a.u.b. een 'alles' zijn, ook al is dat slechts een beeld in mijn innerlijk.

Leugen en waarheid zijn twee kanten van een zaak. En de lezer mag een beter passend woord - die zijn zaak typeert - zelf invullen. Een passend model voor wat past en wat niet past, voor wat we doen en voor wat we nalaten ken ik niet, en dus laat ik me inspireren door (dicus), mijn dijkhuis  

Opsluiting in een concentratie op 4 biedt meditatieve mogelijkheden die niet of nauwelijks benut worden.

Mozes smeet zijn wetten (of scheppingswoorden) aan stukken bij het zien van de dans om het gouden kalf. In 20 gaat de deling niet over een specifieke tegenstelling, maar over alle tegenstellingen, in mijn context vooral die over geest en beest.

Dat wat verworpen wordt schept een tegenstelling met dat wat aangenomen wordt.

Beelden worden iconen. Iconen wedijveren met afgodsbeelden en macht past zich aan aan alle keuzes die we daarin maken. Via een vernuftig systeem van jurisprudentie wordt telkens weer het wetteloze tot wet verklaard en het wettige tot taboe.

De onbewuste aard van 20 is opgebouwd uit 10 + 10. We hebben 10 vingers en daarmee openen we, denkende aan 20, het beeld van de handen waarmee we geven en van de handen waarmee we nemen. 5 is het getal van dominantie en macht, eerst als reactie op een overweldigende omgeving en daarna als een expressie van een steeds realistischer mix van de vier elementen. Een oog in een hand staat zowel voor helderziendheid als voor het boze) oog dat ons constant in de gaten houdt. De symboliek is te uitgebreid om te passen in mijn notendop, maar dat er om een oordeel gevraagd wordt wanneer we de manipulatie van macht tot ons door laten dringen staat voor mij als een paal boven water. De vervlechting van onderwereld en bovenwereld kost ons veel meer dan het ziende deel in mijzelf kan verdagen.

Corrupte leiders  horen veel sneller geïdentificeerd en geïsoleerd worden. In mijn persoonlijke configuratie van die dop opent de integratie van de Vier ons innerlijk oog en maakt zodoende de verbinding tussen het bewuste en onbewuste mogelijk. Voortgang in deze ontwikkeling kent uit zichzelf geen morele basis en misbruik van toename van het psychische bereik ligt dan ook voor de hand.

In 20 wordt de balans tussen de twee tienen gezocht. De 10 in het decimale stelsel is de som van 1, 2 , 3 en 4, en geeft antwoord op de vraag hoe we aan onze ideeën komen die de studie van het onbewuste verfijnen. De 4 in deze som biedt een acceptabele overgang van de generaliserende basisgetallen naar de meer specifieke (persoonsgebonden) getallen die wisten te ontsnappen aan de gevangenis van 4, en die me doen denken aan een graf voor de levende doden, ofwel 'de bewuste mens'.

Jod, Aas of Tien gaan over alles wat we weten, maar ook over alles wat we niet weten, want een mens die zichzelf zoekt te kennen moet ook alle potenties, al zijn ze nog zo exotisch, leren kennen. Dat de linkerhand niet weet wat de rechterhand doet verwijst ernaar dat we God’s woord, ofwel de (groene) taal der goden, beter moeten leren verstaan.

Eerder stoeide ik met de irrationaliteit van huilen en lachen als een stroom die me in staat stelt het samenkomen van het mentale en het emotionele in het gespiegelde beeld waar te nemen en te volgen. In de navolging van Christus zie ik niet alleen meer een offer, een implosieve Big Bang, maar ik ben nu ook waarnemer geworden van deze samenkomst, en de meerwaarde daarvan is de versterking van het doodbewustzijn als tegenkant van het levensbewustzijn. Herinneringen, dromen en gedachten vermengen zich en worden een rode draad die de mythische overgang van analyse naar vereenzelviging zichtbaar maakt.

Zij die de dood van een geliefde te boven zien te komen worden ervaringsdeskundigen in de dynamiek van het zoeken naar de manier waarop het onbewuste gevonden kan worden in het bewuste, ofwel hoe het innerlijke oog zich geleidelijk opent, ongeveer zoals het graf op kaart 20 geopend wordt. Het onmeetbare is ervaarbaar geworden.