De joden waren volgens heilig verklaarde bronnen - boven alle kritiek uitrijzende teksten – ‘het uitverkoren volk’ en hadden als eerste opdracht, ‘geen Jod aan de wet te veranderen’. In joodse halsstarrigheid (orthodoxie) - en in de onbeweeglijkheid van de patststelling  in hun geopolitieke werkelijkheid - zien we wellicht de neerslag van de vergissing symbolische taal te verwarren met de taal van onze geschiedenisboekjes. God’s zetel boven onszelf te plaatsen in plaats van ‘in eigen natuur’ en aanleg is een slecht idee. Wil ik deel blijven uitmaken van de opwaartse, evolutionaire stroom dan zal ik toch echt moeten doorbreken naar dat ooit uitgebannen inzicht dat binnen en buiten, als expressies van Grote Geest in evenwicht moet worden gebracht, en dat als het mensdom dan al een opdracht in het geheel der dingen heeft het verruiming van bewustzijn is, zodat we inspiratie kunnen benutten en in dienst stellen van ons vermogen te geloven, te hopen en lief te hebben en vervolgens daden te stellen bij onze vaak hoogdravende interpretaties van metafysische boodschappen die wat betekenis betreft voortdurend aangepast zouden moeten worden aan de relevantie van onze hier en nu ervaringen. We dragen persoonlijke verantwoordelijkheid voor de mythologieën die we hebben toegelaten of juist afgewezen. En als ‘minotaurus’ ons niet veel meer zegt dan, voor het behoud van onze integriteit, noemen we hem toch gewoon ‘stier’.

Het misverstand dat in de bijbel met het uitverkoren volk alleen maar een etnische- of  godsdienstige groep werd bedoeld heeft ertoe geleid dat in de 10 wetten die als constitutie dienden voor de joodse samenhang te eenzijdig  morele kwaliteiten werden gezocht en gevonden. De stralende openbaring wordt daar echter tekort gedaan. Etymologie helpt me in de uitbreiding van intuïtie.

Jood, Juda of het ‘jod-hee-vav-hee’ wijzen op samenhangen die in de historische opvatting niet worden geteld. De 12 stammen die naar een animistische oorsprong verwijzen zijn niet slechts de 12 stammen maar zijn samen (1+2=3) zoon van god, ofwel een kind van grote geest. Er is in de mozaïsche traditie tekstueel veel gepast en gemeten om de godin op afstand te zetten en te houden. Niet voor niets is jodendom zo nauw geassocieerd met het patriarchaat. Meten echter is dank zij Ma’at godinnenwerk.

In symbolische termen lees ik dat zij die geen kennis nemen van de innerlijke mogelijkheden van de 10 wetten, en niet weten hoe kwantiteit te verbinden met kwaliteit, ofwel het getal met het woord, geen toegang hebben tot de TIEN die als symbool vooral ook staat voor het totaal van alle volken en de EENHEID die daar zal ontstaan. De wet gaat over eenheid en niet over verstrooiing zoals die in ‘self-fulfilling prophecies’  gestalte heeft gekregen. Een jood kent geen hemel of hel buiten zichzelf. Hij moet wachten op het einde der tijden, en dat kan in een oneindig heelal wel even duren. Voor zijn transcendentie is hij aangewezen op eindeloos elkaar tegensprekende exegesen die geen van alle ingericht zijn om jou of mij te verleiden iets van onze ‘jod’ in te leveren, gegoten als ze zijn in betonnen, overtuigingen.

Wat, alle volken EEN?

Verstrooider dan het wandelende volk kun je het haast niet bedenken.

Echter, wat je buiten niet vindt ga je van binnen zoeken en dus nam het innerlijke koninkrijk van de jood de vorm aan van een staat binnen de staat en overal waar hij zich vestigde moest het onderscheid tussen de aan grond en rassen gebonden landen en de metafysische innerlijke staat (van bewustzijn) wel opvallen.   

Alle verkrachters van de wet - zij die het niet zo nauw namen met de jod, en dat zijn wat mij betreft alle godsdienstigen en sektariërs, inclusief humanisten, atheïsten en joden - hebben gewetensproblemen, vandaar de noodzaak voor zoiets als een erfzonde, een gat in de markt waarin Christendom met grote gretigheid gesprongen is. Niet ik, maar Adam en Eva zijn de boeven. Een erfenis die niet zo makkelijk geweigerd kan worden. Dat ik het hier heb over een graf dat hoognodig geopend dient te worden, is niet te ver gezocht.

Hoe meer ik speel met gedachten aan Oordeel hoe meer de idee van een ‘wake up call’ in mijn gedachten komt. Zo een roep zou betrekking kunnen hebben op internationaal recht, mensenrechten, de rechten van het kind; allemaal leugens als we niet bereid zijn deze waarden op onszelf en op het collectief toe te passen. Grote internationale bijeenkomsten worden ontsierd door de aanwezigheid van omhooggevallen schurken die naar het oordeel van de gewone man in de gevangenis horen te zitten. In ons consumptiepatroon heulen we maar al te vaak met gewetenloze praktijken waarin grootmachten als Sandoz en Shell het kapitalisme zijn lelijke smoel hebben gegeven. En wij hebben het geslikt!

 In de steeds net niet geheel gelukte genocide op het zich noemende Joodse Volk zien we de spanning die ontstaat wanneer menselijke wetten niet meer herleid kunnen worden tot de oerwetten (de oergetallen).

Wij mogen veronderstellen dat met het Beloofde Volk die zielen worden bedoeld die accepteren dat het niet om woord of getal gaat, maar om de vereniging van die twee. De tegenstellingen, ‘Waar en Onwaar, Vorm en inhoud, God en Godin, Geest en Lichaam’;  kunnen mijn ideeën aangaande dualisme verhelderen en als startblokken dienen voor eindeloze omzwervingen in een wereld van symbolen waar ieder zijn eigen keuzes moet maken, en waar vrijheid de norm is.

Waarheid kan associëren met zekerheid, met logos, met de Zon; maar ook met liegen, onwetendheid en ideologie. Om het nog vrijer te maken kunnen al deze positief of negatief geachte inhouden onderling verwisseld worden. De bloem is iets anders dan de mens, denken we. Maar de bloem in mijn perkje leert me toch wel hoe ik de innerlijke knop tot bloei kan brengen; steeds weer van binnen uit naar buiten. Ik vermoed iets, breng dat iets in de wereld en wacht af wat de gevolgen zijn; of de oogst goed is of slecht, of mijn product wel of niet wordt afgenomen. Bekijk ik het door de bril van een holistische horticulturalist dan duikt ook de gedachte aan biodiversiteit op, een loflied op VEELHEID  Dat is weer eens wat anders dan dat alsmaar trekken aan het ideaal van de EENHEID. Wie de moeite neemt die twee als elkaar’s spiegelbeeld te zien versterkt zijn (haar) positie aan de hand van verbazingwekkende meerwaarden die steeds weer ontstaan in het spel van associaties en vaak tamelijk ongebruikelijke verbindingen.

Het is nu ook duidelijk waarom niet alleen joden maar ook occultisten, zigeuners of indianen zo vervolgd werden. Gemeenschappen die opvielen door afwijkende eigenschappen, door een afwijkende staat van bewustzijn als gevolg van de selectie van een bepaalde set van mythen en de daarbij behorende symbolen. Een staat die afwijkt van elke andere staat en waar de verschillen worden begrepen als gevaarlijk en dus vijandig, zoals de boer niet vreet wat hij niet kent. Wie goed oplet ziet hier de strijd tussen opvattingen die niet zelden duizenden jaren geleden een functie hadden in de overlevingsstrijd.

Het verbod op varkensvlees vindt bij een normaal denkend mens zijn einde in de uitvinding van de koelkast. Het taboe op incest komt enigszins in de lucht te hangen in een tijd dat voorbehoedsmiddelen voor een prikkie te krijgen zijn.

Je kunt over je eigen keuzes mooie ethische verhalen vertellen; met de werkelijkheid van het hier en nu hebben ze maar al te vaak weinig te maken. De verschillen te overbruggen en landen dichter bijeen te brengen door in elke afzonderlijke cultuur vast te stellen welke archetypen een rol hebben gespeeld bij de vorming van staat of cultuur. Dan zal blijken dat communisme veel meer op neoliberalisme lijkt dan op het eerste gezicht werd aangenomen, of dat hindoeïsme en christendom gemeenschappelijke bronnen hebben die een stuk essentiëler zijn dan de verschillen. Onderricht in symboliek acht ik net zo instrumenteel in het bereiken van wat meer consensus als de morele behoefte die ik eerder zag ontstaan aangaande de ontwikkeling van het derde oog. Wat meer kritiek op de reflex om al hetgeen we niet begrijpen paranormaal te noemen is geen overbodige luxe. In ieder geval beter dan een uit-sluitend materialisme dat alleen maar om kan gaan met ‘tastbaarheden’ en 'klinkende munt'.

Niet het ding, maar de betekenis die we er aan toeschrijven is van belang. Symboliek gaat over het toekennen van betekenis. De paradigma die op het punt staan te veranderen zijn een afspiegeling van het onontkoombare verlangen EENHEID te ervaren. Symboliek is er voor om aan dit soort abstracte verlangens inhoud te geven.

De tijd dat we andersdenkenden op de brandstapel plaats deden nemen of blootstelden aan abjecte martelpraktijken hebben we - wereldwijd gezien - helaas nog lang niet achter ons gelaten. Infantiele opvattingen over leiderschap, nationale soevereiniteit of over de rechten die we onszelf hebben toegekend in de exploitatie van natuur- en bodemschatten zouden alle mensen van goede wil moeten aanzetten blinde scheppingskracht om te zetten in ziende scheppingskracht. ‘Verslaving’, ‘Exploitatie’, ‘Bezit’ of ‘Onderwerping’ zijn ongetwijfeld sleutelwoorden in de beoordeling van onze morele positie. Deze eigenschappen te waarderen in het perspectief van hun tegenstellingen (in hun spiegelbeelden) is een bezigheid die ik niet anders dan magisch kan noemen. Het maakt de lijst met antoniemen minstens zo interessant als die met synoniemen. Op de weg van Onderwerping’ naar ‘Overgave’ valt heel wat te bespiegelen. De 2 in de 20 zou je de oerspiegel of de moeder van alle spiegels kunnen noemen. In radartechnologie komen we het begrip spiegelantenne tegen. We zoeken de spiegel maar zijn tegelijkertijd onderdeel van een schepping die het menselijke maar ook het onmenselijke spiegelt zodat wij erop kunnen reflecteren. Reflectie is een weg naar contemplatie en meditatie, en tenslotte naar transformatie. Hier valt geen bewijs voor te vinden anders dan de innerlijke overtuiging die openbaring zo overtuigend, ja zelfs dwingend maakt. Toen ik mijn twijfel uitte betreffende het bezit van een persoonlijke wil moest ik denken aan die zeldzame gelegenheden waarin ik ineens, zonder directe aanleiding, in een bewustzijnstoestand terecht kwam waar moeiteloze verandering van gewoontes mogelijk bleek. Dat niet mijn wil maar de Uwe geschiede, maakt deel uit van het ‘Onze Vader’. De mogelijkheid dat er een wil is buiten mezelf die mij aanstuurt is net zo uitdagend als de vraag, ‘Waar komen mijn gedachten vandaan?’ De wil, volgens mijn woordenboek, is het vermogen van de mens om van een gedachte over te gaan naar een handeling, of naar de onthouding daarvan.

Persoonlijke wil deelt wellicht eigenschappen met helderziendheid. Eigenschappen die we vooral ook delen met het intelligente heelal maar die nog tot bewustzijn moeten worden gebracht. Ik zeg dagelijks mijn ‘Onze Vader’, waarin mijn uitgesproken verlangen de weg bereidt voor de wil van een niets dat alles heeft voortgebracht. ‘Het verlangen’ en ‘de wil’ tot eenheid brengen creëert een nieuwe scheppingsgolf waarvoor we denk ik het woord ‘paradigmaverandering’ bedacht hebben.

De wil, volgens mijn woordenboek, is het vermogen van de mens om van een gedachte over te gaan naar een handeling. En dat is waar ik vind dat we van genade mogen spreken! Een stroom die al mijn vormen vasthoudt en verandert.

Hoe onze wetten er uit zouden zien wanneer we al die claims op het bezit van persoonlijke intelligentie, charme, bewustzijn enz. zouden opgeven is een vraag die ik nauwelijks durf te stellen. Alleen al een oppervlakkige gedachte aan dit soort onteigening doet mijn hoofd gonzen als een bijenkolonie.

‘Als het goed is beschermt de wet ons tegen wederrechtelijke toe-eigening van elkaars bezittingen. Maar wat als er nergens in de evolutie wetten bestaan die mijn en dijn netjes regelen en waar égeheel volgens holistische traditie slechts sprake kan zijn van relatie en wederzijdse afhankelijkheid? Moeten wij het bestaan van wetten willen claimen die niet uit onze natuur zijn voortgekomen? We praten veel over de noodzaak om samen te werken maar als het op ‘doen’ aankomt proberen we toch steeds weer elkaar te overtroeven waarbij vergeten wordt dat mijn voordeel in zo een context een andermans nadeel moet zijn’. Daar waar wel wordt samengewerkt zien we profijt die geleid heeft tot het gezegde: ‘Eendracht maakt macht’. Dit schrijvende realiseer ik me dat samenwerking net zo min opgelegd kan worden als democratie. Kapitalisme en socialisme moeten tenslotte falen omdat ze, net als veel andere ideologieën, bewegingen zijn die door elites gestuurd aan het volk worden opgelegd, een top-down benadering.

Het praktische advies hier is waarschijnlijk. ‘verander de wereld begin bij jezelf’. Ik hoef alleen maar te proberen wat beter met mijzelf en mijn directe buren samen te werken. Een nieuwe coöperatie hier, een andere carpool daar. De dreiging van een wereldwijde ecologische instorting wijst de weg. Persoonlijk een windmolen neerzetten is begrotelijk, maar samen met de bewoners van de straat of de wijk waar ik woon een project opzetten die  Moeder Aarde en onszelf helpt, is als uitdaging te overzien. Noodzaak laat ons wanneer de crisis rijpt geen ruimte of tijd meer voor uitstel. 20 is nog maar één positie verwijderd van het einde, ofwel van mijn gang door de Grote Arcana.

Ook in een pragmatische, geseculariseerde samenleving als de onze weten wij dat wij op een beduidende wijze wetten overtreden. Maar zelfs als ik denk niets op mijn kerfstok te hebben voel ik me toch gespannen wanneer er een politieman bij mij voor de deur staat. De rechtsstaat die hij vertegenwoordigt is niet mijn rechtsstaat. Via oom of tante agent word ik er aan herinnerd dat het een elite was en is die mij de wet voorschreef en voorschrijft. Net als andersoortige, maar toch ook wel propagandistische opvoeders proberen zij iets van mij te maken dat ik niet ben. De wet weerspiegelt ideeën die zij die heersen belangrijk vinden. In hoeverre daar het eigen- of groepsbelang voorop heeft gestaan mag elke lezer voor zichzelf uitmaken. Don Quichot die de strijd aanbindt met een windmolen, de kafkaëske confrontatie van individu met bureaucratie of Huxley’s Big Brother hadden ons wakker kunnen schudden. Echter, de gretigheid waarmee burgers hun privacy weggeven in het ‘social media’ tijdperk is opvallend en doet me denken aan de praktijk van hackers die mailbommen sturen om een netwerk plat te leggen. Je zou de autoriteiten zoveel informatie kunnen geven dat, al zouden overheden iedereen inhuren die kan lezen of voor luistervink kan spelen, de overheidsmachine toch helemaal in de prak draait. Uiteraard is dit geen oproep tot anarchie. Ik kan echter niet verhelen dat er zo nu en dan onparlementaire gedachten bij mij opkomen. Soms is het onrecht zo groot dat ik God en alle andere autoriteiten vervloek. Ik denk dat er lezers zijn die daar wel enig begrip voor op kunnen brengen.

Wakker worden is denk ik een belangrijke aanwijzing in het begrijpen van Oordeel. We moeten wakker worden om te kunnen zien hoe we voorgelogen, gemanipuleerd en gekleineerd worden, en hoe (en waarom) we dat hebben toegestaan. Zo maar een voorbeeld: 'De vraag of er zoveel criminaliteit bestaat omdat er zoveel wetten zijn is de moeite van het stellen waard.

Wakker worden voor het feit dat het eigen geweten voorrang heeft op welke wet van buitenaf opgelegd dan ook . Dat je daarmee heel kwetsbaar wordt voor aanvallen van het wetsgetrouwe establishment is een feit. Sla de geschiedenis van ketters, klokkenluiders en zelfstandige denkers er maar op na.

Achter 20 doemt het beeld op van de dichter of de profeet. De profeet weet dat hij steeds weer moet uitroeien wat hem als mens zo goed als heilig is. Zijn denken, zijn weten, zijn hoop en geloof. Steeds weer moet de aanpassing gemaakt worden naar iets waar verlies en winst elkaar in evenwicht moeten zien te houden. Is hij daar niet toe in staat dan zal hij behandeld worden als de klassieke ketter, of als de gek die we direct al in Nul zagen verschijnen..

Collaboreren komt niet alleen voor in tijden van bezetting door een vreemde mogendheid. Er is in iedere generatie een beduidende meerderheid die bereid is zijn ziel aan de duivel te verkopen. Een beetje water bij de wijn lijkt in een poldermodel een vereiste, zonder compromis geen sociaal contract. De aanpassing neemt hier echter de verkeerde afslag. Niet de ander of de meerderheid, maar ikzelf moet de maatstaf zijn voor moreel handelen.

Uiteindelijk worden ketters nogal eens heilig verklaard. Maar dan moet je al wel een flink tijdje onder de zoden liggen. Eind goed al goed, maar je kunt het ook mosterd na de maaltijd noemen.

Profeten zien niet zelden hun lot, lang voor de omgeving die voltrekt. De profeet laat zich rijgen in een historisch kralensnoer, de namen memoriserend van helden en voordenkers die bewezen hebben dat persoonlijke moed een veel mooier verhaal oplevert dan het aan schuifelen achter een naamloze massa!

De inprenting van dit historische goed legt een beschermende mantra om de geboorte van de toekomst, en verbindt ons aldus met ons nabestaan. De moed om voor typisch individuele waarden op te komen is niet altijd in voldoende mate aanwezig. Wat die je dan?

Dan zeg je wellicht: 'Door mijn schuld, door mijn allergrootste schuld!' We hebben het tenslotte over oordeel; over eindeloos veranderende meningen. 

Als wetenschap  zo een successtory is komt dat ongetwijfeld door de toewijding aan steeds veranderende theorievorming. Zo versnelt de quantummechanica de ontwikkeling van informatiesystemen en het Internet de globalisering. Menselijke verbeeldingskracht wordt een theoretisch kader waarin de zogenaamde realiteit gedwongen wordt zich aan te passen. Het meest recente en meest spectaculaire voorbeeld zou het neoliberalisme zijn. DE veronderstelling dat de markt over gelaten kan worden aan zichzelf heeft flink bijgedragen aan onzekerheid, crisis en een meer dan wanordelijke afbraak van beproefde structuren en sociale ordening. We spreken van een bankencrisis of een vertrouwenscrisis, maar dat zijn gevolgen, en zeker geen oorzaken. In de diepte van al onze verhalen en verklaringen ligt nog altijd een diepgewortelde dualiteit.

Lichaam en geest. Logica en intuïtie. Mannelijk en vrouwelijk.

De oplossing van fout geachte gevolgen vinden we in een herbezinning op de tegenstelling tussen spiritualiteit en wetenschap of  godsdienst en ideologie. Spiritualiteit is het geamputeerde deel dat ons soms ondraaglijk lijden bezorgt. Allemaal vermengd met schuld, want in het diepste van mijn zijn weet ik dat de uitspraak, 'Ik ben een mens en niets menselijks is mij vreemd, een slap excuus is.

Zolang we niet doorhebben wat de scheppingskracht is van ons denken en hoe moeilijk die is te scheiden van mythische concepten, sprookjes voor mijn part, zullen we feiten creëren die we later zullen betreuren. Het verdwijnen van de winkel op de hoek, de aanname dat iedereen een auto en een pasje heeft zodat dienstverlening ontdaan kan worden van menselijke inmenging, de toenemende onveiligheid die de als paddestoelen groeiende cyber-structuren aan ons opdringen en waar we te kritiekloos in meegaan. De toenemende werkeloosheid die steeds verdergaande automatisering en mechanisering met zich meebrengt; alle lichten lijken op rood te staan, maar we denderen vrolijk door. En dan zwijg ik nog maar over de ecologische wanorde.

Helaas hebben praktisch ingestelde geleerden over het algemeen geen boodschap aan sprookjes, en blijven zich inzetten voor een wetenschap en een technologie die wat er dan nog aan EENHEID bestond in de kortste keer naar de filistijnen helpt. Het gaat er al lang niet meer om of een individuele wetenschapper al of niet moreel bezig is, het is het hele stelsel van natuurlijke en menselijke waarden die zonder een gemeenschappelijk metapunt, noem dat voor mijn part spiritualiteit - vooral niet te verwarren met godsdienst - splijtzwammen voortbrengtt. Omdat we onze splijtende activiteiten vooruitgang noemen vinden critici grote obstakels op hun weg wanneer ze het heilloze, korte termijn denken ter discussie stellen. Voordat je het weet word je weggepromoveerd, hetgeen wellicht toch makkelijker is te dragen dan de korte metten die vroeger op ketters werden toegepast. De kans om gevierendeeld te worden is wat kleiner geworden zodat we wellicht toch een glimpje vooruitgang meemaken. Ziende hoe we omgaan met klokkenluiders en andere zich uitsprekende geesten moeten we echter toch nog wel rekening houden met een lange weg die gegaan moet worden. De stelling, wij zijn democratisch en dus niet corrupt slaat echt helemaal nergens op. En het is corruptie waar ieder voor zich schoon schip zal moeten maken. Dat we in die pogingen Oordeel aanwenden om op koers te komen en te blijven lijkt me zo gek nog niet.

Ik wil niet twijfelen aan de onzelfzuchtige aard van de individuele onderzoeker, paus of wetenschapper, maar onzelfzuchtigheid is niet perse het zelfde als de inzet van gezond verstand. In een vorige versie van dit verhaal stelde ik dat, ‘Profeten die niet geliquideerd worden per definitie een beetje verdacht zijn. Maar ik wist niet of die gedachte nog paste in een eindversie van dit boek dat niet bedoeld is cynisch te zijn.

20 is een informatief getal. De Godheid die zich spiegelt in het magische water, of in het orakel. is van een springlevend onbewuste dat wij in gehangen (omgekeerde) staat steeds weer voor dood of hallucinatie hebben aangezien. Als je zegt: ‘Ik hang dit of dat aan’, dan is dat wetenschappelijk gezien een zwaktebod. Maar het is ook waarheid want de beelden waarin we geloven bepalen wel degelijk ervaarbare werkelijkheden waardoor onderliggende illusies eigenlijk veel meer aandacht verdienen. Maar dat werd al op tal van plaatsen in mijn leven en dood verhalen belicht.   

Het zijn de gespiegelde inspiraties, fata morgana’s en struikelblokken gelijk, die net als logos en eros op alle niveaus van ons bestaan de richting van onze evolutie bepalen, en in die zin ware toekomstvisies zijn die in de diepte van ons voorstellingsvermogen onze schreden uitmeten. Als de tijden moeilijk zijn dient dat vermogen aangewend te worden om de ware natuur van de zwarigheden te begrijpen en op te lossen, zoals in 17 een eind gemaakt werd aan de schizoïde lus waarin onze aanpassing ons gevangen nam en die ons blinddoekte voor onze criminele behoefte slavernij te verduren van onze lopende band- efficiency. Welvaart en niet te vergeten vooruitgang kent zijn prijs. De markt kent geen andere eis dan te groeien, tot in het oneindige. Dat noemen we, ‘waardenvrijheid’. Je kunt het ook kanker noemen. In pathologische zin lijken markt, universiteit en individu verdraaid veel op elkaar. In het door mij geweigerde cynisme zit ook de weigering om afstand te doen van geloof, hoop en liefde. Geest kan niet sterven, en zo is het ook met geloof, hoop en liefde. Aanhouders, wordt wel beweerd zullen de winnaars zijn.

Opmerkelijk in 20 is dat het integrerend schizoïde talent die hemel en aarde in één blik omvat door de Fool op zijn troon wordt teruggezet. Alleen de geïntegreerde schizofreen, alleen de profeet, kan echt van dienst zijn bij het oplossen van onze dualistische natuur, waar de tegenstellingen jaar in jaar uit onze beste bedoelingen ondermijnen met de listigheid van de slang die soms Ouroborus heet. Ouroborus is ook wel het kringloopbewustzijn genoemd. Het sluiten van cirkels of het borgen van de belangen van toekomstige generaties    is een zaak die de Nul in de 20 ofwel de Sjamaan aangaat. De geweldige ouderdom van het symbool van de slang die duizenden jaren teruggaat in de tijd roept de gedachte op dat studie van eenheid en tegenstellingen dualisme schept. In die gedachtegang wordt Het Tao (de eenheid) zichtbaar in de dualiteit van YinYang.   

Het schizoïde talent kan maar beter niet genegeerd worden of onderdrukt. Dat is een angstreactie die overslaat op de supersensitieve schizofreen, waarmee we hem in feite aanzetten tot moordzucht of suïcide. Wat we vermoedelijk nodig hebben zijn een soort inrichtingen of academies waar de ene gek de andere gek helpt zijn gekkigheid tot expressie te brengen. Veel kunstenaars en onderzoekers slagen er in om hun gekte te balanceren met expressie, maar dat lukt niet altijd want de scheidslijn tussen chaos en een of andere orde is flinterdun. Genialiteit is een aspect van de schizoïde aanleg waarmee best te leven valt als het maar wordt toegestaan zich te ontwikkelen. Ik waag me aan de veronderstelling dat als we doorgaan dit talent te vermorsen wij aansturen op excarnatie van zo niet de mensheid, dan toch in ieder geval van de menselijkheid, een regressie waar ik liever niet over nadenk.

Wij stellen het als mens niet zonder visie, schoonheid, transcendentie en natuurlijk ons dagelijks brood, maar wie de aanleg heeft dat brood als symbool.te zien van primaire lichamelijke en spirituele behoeften begrijpt ook dat het ‘onzevader’ of ‘paternoster’ een mantra is van betekenis voor oost en west, en voor alles wat daar tussen zit.

Gezien de onderschatting van de invloed van geest op lichaam en vice versa, is het niet verwonderlijk dat bestuur of macht heel makkelijk in handen valt van een gek. Maar de gekte van het electoraat die geen onderscheid kan maken tussen noodzakelijke assertiviteit en gevaarlijke, krankzinnige agressie is een probleem waar we nog geen oplossing voor hebben, en het risico dat democratieën op democratische manier gebruikt worden om de democratie om zeep te helpen is een historisch feit en reden voor grote zorg wat de toekomst betreft. Als we er niet in slagen het schizoïde talent te integreren dan zullen op den duur de beelden van ‘een laatste oordeel’ ons de das om doen. Hier mag de opmerking dat er meer gekken rondlopen buiten dan in de inrichting een idee geven over de omvang van het probleem. Veel gekken zijn meesters in het verbergen van hun gekte. Of moet ik zeggen dat een gek te midden van zoveel andere gekken niet altijd meer is te onderscheiden van een omgeving die niet met gekte wordt geassocieerd maar het - zeker in potentie - wel degelijk is.

De gedachte dat iedereen wel een auto heeft, een telefoon en een computer, is wijdverspreid. Zij die vanwege armoede of overtuiging niet aan die verwachting beantwoorden vormen een onderklasse die steeds minder toegang heeft tot al die lokale services die we vanwege de vooruitgang en onze aannames daarover uit onze dorpen en stadsdelen hebben zien verdwijnen.

Krimp is een eufemisme geworden voor een toestand van achteruitgang die zich in geest en lichaam aftekenen. Wie eigenlijk liever buiten woont maar zijn boterham verdient in de stad en daar ook gehuisvest is heeft de strijd opgegeven  En zeg nou zelf, is iemand die dag in dag uit een leven leeft dat niet bij hem of haar past niet hartstikke gek?

De groei van voedselbanken laat zien dat de inmiddels geglobaliseerde armoede een feit is.

Met het marginaliseren van hele beroepsgroepen is sociale cohesie een verdwijnend punt op onze horizon. Steeds meer individuen verwachten dat het leven voor de volgende generatie, voor hun kinderen, aanzienlijk moeilijker gaat worden en minder kansen zal bieden om het uiteindelijke treffen tussen onder- en bovenlaag te voorkomen. Gelukkig kunnen we nog steeds passen op de plaats maken en een andere koers proberen, waarbij heel wat ideologieën zullen sneuvelen. Ik zal er geen traan om laten.

Wie geen visie heeft op het schizoïde talent heeft geen visie op het criminele talent. En mijn stelling is dat we daarmee onze overleving in de waagschaal stellen.

Wat we bij schizofrenen zien is dat ze zich meer dan gebruikelijk identificeren met wat wel het christus-bewustzijn wordt genoemd, en dus ook met de idee van het mensenoffer. De verlosser die zijn leven geeft voor de redding van de mensheid. Net als in het kruis zie ik daar de vereniging tussen het mannelijke en het vrouwelijke. Het vrouwelijke geeft zich over aan het mannelijke en het mannelijke aan het vrouwelijke. De strijdbijl van God of Godin moet uiteindelijk een keer begraven worden, en als dat gebeurt, je dat het einde kunt noemen van een tijdperk of van een bewustzijnstoestand die ons als mensdom zo lang in een toestand van beangstigende schizofrenie en criminaliteit heeft gedompeld.

Rood is de kleur van het kruis op kaart 20, rood is ook de kleur van begeerte en conflict, aandoeningen die we niet alleen maar moeten verbergen maar moeten leren begrijpen als uiting van verweer tegen de gegeven (wan)orde. Ik reken mezelf tot de middelmatigen met een gebrekkige toegang tot zonnelogos of christusbewustzijn. Dat wat daar contact mee zou moeten kunnen maken is een nog onvoldoend ontwikkelde intuïtiviteit. Maar volgens ‘overleveringen van belang’ kunnen concentratie, meditatie, genade en dankbaarheid in onderlinge verwevenheid een realiteit voortbrengen waar het goed toeven is, voor mij, voor jou en voor alle andere middelmatigen. Een realiteit waar de mens zijn menselijkheid mag aanvaarden en uitvoerder wordt van een plan die een wat spiritueler vorm laat zien dan de producten van instituties die steeds meer zijn gaan kiezen voor kwantiteit boven kwaliteit, van macht boven kracht, en waar menselijke problemen van achter een bureau opgelost zouden moeten kunnen worden, of anders wel door verzending van automatisch gegeneerde antwoorden die helaas en gewoonlijk geen van allen ook maar iets uitstaande hebben met mijn vraag of probleem. Gebrek aan cohesie, inderdaad! En gebrek aan recht. Erger, het zijn overheden die de oorlogsindustrie niets in de weg leggen robotwapens en ander spooktuig te ontwikkelen, de industrie schaliegas- of olie in poolgebieden te winnen, gebrek aan toezicht in stand te houden op ontwikkelingen in geneeskunde en farmacie, maar ook in ‘cyberspace’, gebrek aan zelfreinigend vermogen of het dwarsbomen en intimideren van burgers die hun recht zoeken in hun strijd tegen overheden.

Ik heb geen overzicht van alle overheids- en witteboordencriminaliteit, maar ik neem aan dat heel wat lezers uit eigen ervaring mijn lijstje kunnen aanvullen. Hoe schizofreen moet je zijn om in buitenlanden te roepen om naleving van mensenrechten en daar in eigen land steeds weer de hand mee te lichten.

De gekte van een individu doet niet onder voor die van de wereld. Oplossingen zijn er niet, tenzij we uitgaan van een paradigmaverandering die al sinds bijbelse tijden wordt aangekondigd en in verlossingsverhalen die sporen met de aankondiging van ‘een nieuwe wereld en een nieuwe mens’. De term ‘nieuwetijdskinderen’ verwijst naar de zucht voor veranderingen die ons op een heilzamer spoor in onze evolutie moet zien te krijgen.

Voor het bewaren van evenwicht bedenk ik dat onze vertegenwoordigers - politiek, wetenschappelijk of industrieel - toch vooral ook een toestand reflecteren die het burgerdom in de meest brede zin van het woord is aan te rekenen, en dus een plaats verdient in elk zelfonderzoek. Corruptie of onkreukbaarheid is een keuze die elke burger onder ogen moet zien.

Laat mij niet te snel wijzen met mijn vingertje, en als ik wijs laat het dan naar mijzelf zijn. Oordeel gaat niet alleen over wat ik van de schepping vind. Ondanks groeiende weerzin moet ik toch vaststellen dat het projecteren van alles dat me ongewenst is me nog altijd veel te makkelijk afgaat.

Mijn optimisme wordt gevoed door de idee dat onze gewilligheid om te leven, en te sterven aan al onze zelfgemaakte kruizen, een gretigheid toont die alleen maar op puur intuïtieve wijze een plek gegeven kan worden in de eigen configuratie. Want waarom creëren en accepteren we zoveel ellende als het ook heel anders kan? Waarom hebben psychologie en sociologie zo weinig opgeleverd in de gezondmaking van samenlevingen?

Tot nu toe heb ik de bereidheid van het lagere te willen sterven voor het hogere als een gegeven aanvaard. Maar bij nadere beschouwing is vanuit de evolutie gezien de ontwikkeling van intuïtiviteit wellicht de essentie van groot-arcanum, nummer 20. Als je iets wilt ontwikkelen moet je kennis hebben van hetgeen je ontwikkelt, maar die kennis is er niet (of nog niet), en je weet ook niet wat er voor nodig is om dichter bij die uitbreiding van bewustzijn te komen. Dat is wat zich ontwikkelt. Het vinden van heel persoonlijke oplossingen die causaliteit, empirie of logica overstijgen.

En juist hier komt - wanneer verwarring en nood het hoogst zijn - het belang van intuïtiviteit naar voren. Intuare, in de dingen zien, verlicht dat innerlijke genadepad dat we spiritualiteit noemen. Intuïtie gaat over wonderbaarlijke ingevingen. De etymologiebank beschrijft intuïtie met de woorden: ‘Onmiddellijke, spontane kennis of begrip van iets zonder dat de rede betrokken was bij de verkrijging daarvan.
Vaak doen we maar wat. Zonder voorkennis te handelen alsof die kennis wel aanwezig is heeft menigeen gered van opsluiting in een te beperkt wereldbeeld. Je kunt het ook bidden noemen voor- of geloven in een bepaald soort oplossing. Irrationeel gedag heeft menigeen wonderbaarlijke redding geschonken in levensbedreigende situaties waar de adrenaline stroomt als een rivier.

Wie in een heel slechte relatie terechtkomt zal zich wellicht herinneren dat er al van den beginne voortekenen waren voor de breuk met de Geliefde, met alle spijt en ellende van nu.

De kleine stemmetjes die we niet horen…., omdat dit soort stemmetjes geassocieerd kunnen worden met die van een schizofreen? Ho, ho, we zijn immers niet gek!

Tja, bewijs dat maar eens.

Er is moed voor nodig de eigen onwetendheid en middelmatigheid te erkennen. Echter, pas dan kan er ruimte ontstaan voor wat ik het schizofrene talent noemde. Als we bereid zijn te leren van de doldwaze fantasieën en soms beschamende acties van de innerlijke gek, dan zal duidelijk worden dat de eigen onvolmaakte zelfbeelden toch echt de illusoire buitenruimte spiegelen waarin de schizoïde conditie zich heeft verschanst, en van waaruit altijd onderscheid gemaakt moet worden tussen dit en dat, tussen wel of niet gek. Vanuit de ervaring weten we dat ontwikkelingen in menselijk gedrag veel tijd kosten. En zo ziet het er naar uit dat het intuïtiviteit is  die ons boven tijd en ruimte moet uittillen. Irrationeel gedrag! Noem het kunst!

De hoge energie van 19 moet in 20 vastgehouden worden, en daar hebben we nog geen batterij of accu voor uitgevonden. Maar die zit er wel aan te komen. Mentale discipline helpt ons in opvolgende scheppingen de zonnekwaliteit steeds beter te spiegelen, zonder dat we de boel in de hens steken. 

‘Out of the box thinking’, was een vondst in management kringen waar men de neiging tot collectief denken zocht te doorbreken met ‘brainstorming’. Deze techniek wijkt niet ver af van lateraal- en symbolisch denken. Je zou deze oplossing kunnen vergelijken met wat ik dan maar de herkenning van het geniale in de chaos van de ‘Fool’ noem.

We kunnen de droom van een wereld die op schoonheid en liefde is gebouwd in ons laten groeien; hoe onwaarschijnlijk dat, kijkende naar de toestand in de wereld, ook moge klinken. De meest vitale en misschien ook wel de oudste mantra van het westen is het Onzevader dat al in de vierde eeuw voor Christus in Griekenland bekend was. ‘Uw wil geschiedde op aarde zoals in de hemel’, verwijst naar de eenheid van alle dingen; zo boven zo beneden. Dat beeld van een luisterrijke, hogere werkelijkheid (buiten en binnen) is als een magneet die deze droom naar onze wereld trekt. De Hogepriesteres, het intuïtieve, is bezig de ‘Fool’ voor haar karretje te spannen, want juist in een wereld die nog steeds, maar niet lang meer, te eenzijdig wordt gestuurd door mannelijke kwaliteiten zoekt het vrouwelijke haar plek en haar toekomst. In een vorige editie van deze tekst schreef ik: ‘Twee is bezig de Nul in zich op te nemen en opnieuw geboren te laten worden'. Onzekerheid is juist nu een hoofdrichting in de wetenschap en vervolgens in de ordening van de wereld. De uitdaging om iets anders in chaos te zien dan alleen maar Apocalyps is gesneden koek voor kunstenaars en profeten, maar uiteraard zoeken we verlossing voor iedereen. Ik kan immers onmogelijk bestendig en volmaakt bewustzijn ervaren zolang er nog één kind in de wereld is die lijdt onder de misdaden van oorlog, honger, ziekte en verwaarlozing. In de eenheid ben ik, ben jij, dat kind.

Het staat ons vrij om elke verbeelding uit te proberen en vervolgens te beseffen dat deze probeersels onvolmaakte kopieën zijn van de oorspronkelijke ideeën of archetypen.

In dit besef vinden we de integratie van fantasie, ervaring en wijsheid een aanrader voor ‘viagra’- of voor ‘cialis once a day’- gebruikers. Laat het stromen. Houd je niet vast aan gedane zaken, maar creëer innerlijke patronen die wellicht in de illusoire buitenwereld - zoals we die ervaren - niet kunnen bestaan. Het toestaan van vereniging is niet slechts van seksueel belang maar wekt op alle niveaus van bewustzijn nieuwe energiestromen en nieuwe intermenselijke mogelijkheden. Empathie hoort net als meet- en rekenkunde geoefend te worden.

We zijn vruchtbare wezens die nog veel, heel veel, niet tot expressie hebben gebracht. Daarvoor hoeven we ons niet te schamen, laat staan te veroordelen. De getallen gaan niet echt over mooi afgebakende stadia in een onveranderlijk model, ook al heb ik voor mijn gemoedsrust geprobeerd een structuur te ontdekken waar ik blindelings op terug zou kunnen vallen. Vijf is het getal van verandering. In 4 x 5 moet de permanente verandering als essentie van elk van de vier elementen in balans worden gebracht; steeds weer. Het vloeibaar maken van vaste stoffen bijvoorbeeld  heeft niet alleen betekenis voor moderne alchemisten. Vloeibare kristallen worden toepast als Liquid crystal displays in beeldschermen, horloges en dergelijke, en we hebben gezien hoe steeds verbeterende technieken bijdragen aan een orde waar mensen op ongekende wijze in voortdurend contact staan met elkaar, maar ook in toenemende mate met de steeds groeiende databases op het NET, dat ons als visjes uit ons element haalt. Iets waar ik me aan het einde van het vissentijdperk wel wat bij kan voorstellen. Elke verandering in een van de vier elementen vergt aanpassing in de drie andere elementen.

Als mijn mineralen collectie mij iets heeft geleerd dan is het wel de sprookjesachtige schoonheid van al die verschillende kristal structuren, en de gelijkenis die deze structuren hebben met beelden die tot het biologische, tot het levende behoren. In de literatuur wordt gesproken over het ontstaan en de groei van kristallen.

De veronderstelling dat de vier elementen - telkens wanneer die tot eenheid versmelten - een totaal andere wereld neerzetten lijkt me vanzelfsprekend.

De Magiër staat voor een grootse klus, de creatie van een nieuwe wereld, van een nieuwe mens!

Voor menig lezer zal de gedachte aan kristallen associaties oproepen met Atlantis, en de dramatische ondergang  van dit legendarische werelddeel. Het aardige van legenden is dat ze altijd over het hier en het nu gaan. Opkomst en ondergang zijn van alle tijden en in elk individu steekt een magiër. We leven in een door geest geschapen wereld. Als de nieuwe wereld niet bevalt mag de magiër zich dit aanrekenen. Echter, wie niets probeert is een student die niets leert! Dat laatste rijmt en zou dus waar moeten zijn.