Ook al beweegt een Ster in vaste banen toch is elke Ster een oorspronkelijk individu met een eigen wil en een eigen missie. Theorievorming aangaande een intelligent heelal maakt aansluiting mogelijk bij langvergeten animistische ideeen en praltijken.
Als middelpunt van zijn cirkel staat een ster in contact met het collectief onbewuste die we misschien nu ook wel donkere energie mogen noemen. Sterker, de gedachte dat je een individu moet zijn om je toegang tot inhouden van Akasha eigen te maken ligt hier voor de hand. Samen door één deur is geen optie voor hen die de ambitie hebben in een groter bewustzijn opgenomen te worden.

Stervorming bij Jung heet individuatie ofwel zelfverwezenlijking.
Wikipedia zegt: ‘De realisatie van het zelf is een proces dat gekenmerkt wordt door de vereniging van tegenstellingen in de mens, zoals goed en kwaad, licht en schaduw, binnen en buiten.

Aanihilatie is een proces waarbij deeltje en antideeltje vernietigd worden, waarbij veel energie vrijkomt, weten ze in Hiroshima.
Aandacht op het proces van vereniging is pure energie. De Ster moet zich meer aandacht eigen maken dan hij soms aankan. Om over langere tijd uit te blinken of om iedereen iets van jezelf mee te geven heb je veel energie nodig. Er zijn sterren die disciplines volgen die niet veel afwijken van die van topsporters. Maar ik heb nooit beweerd dat topsporters geen sterren (of helden) zijn.

Bovenstaande moet niet afleiden van de onmetelijke dimensies die moderne kosmologie ons voorschotelt. De geboorte van een planeet kan niet losgezien worden van de geboorte van een hele sterrencluster, met eigenschappen die raadselachtiger zijn dan kapitein Nemo’s meest fantastische fantasieën.

Mijn komst op aarde kan niet losgemaakt worden van, noem het, clustervorming. Ik weet niet wat toeval is of wat al was voorbereid in het ontstaan van dat allereerste, alleroudste oeratoom. Maar de wetenschap dat werkelijkheid alle wetenschap te boven gaat, geeft een mooi vervolg aan de constatering in 14 dat het vinden van de persoonlijke magie vooral ook gediend is met een steviger verbinding van werkelijkheid die ik, individueler kan het niet, ‘mijn lichaam’ noem.

Misschien zijn mijn tijdgenoten en ik wel een wolk waarin elk afzonderlijk IK zich kan verdichten, net zolang tot het allemaal stralende sterren zijn. Misschien is mijn lichaam een medium waardoor de krankzinnige schoonheid van het heelal aan mijn bewustzijn wordt onthuld.

Ik moet, zolang er in de kosmologie rekening wordt gehouden met het concept van een ‘uitdijend heelal’, de Ster wel associëren met een zich immer uitbreidend bewustzijn.

Gedachten aan uitbreiding brengen mij niet slechts bij projectontwikkeling maar eerst en vooral ook bij het uitdijend omniversum, mijn ware woning. De versnelling van die uitdijing zou een gevolg zijn van de aanwezigheid van ‘donkere energie’, nooit gezien, nooit gehoord en op geen enkele andere manier te meten.Dit idee toepassend op ons bewustzijn geeft de ongelovige hoop op een (ver)lichtere toekomst.

In de kosmologie spreekt men van de mathematische structuur van het heelal. Getallen en de manier waarop ze gemanipuleerd kunnen worden zijn echter niet alleen boeiend voor fysici. Ook kabbalisten en numerologen trainen hun hersenen om het getal als uitgangspunt te nemen voor steeds verdergaande veronderstellingen. De uitspraak ‘zo boven zo beneden’ is veel minder abstract dan wel wordt aangenomen.

Naar verluidt maken donkere energie en donkere materie samen 96% van het heelal uit. Als dat ook de verhouding is binnen mijn eigen constitutie dan mag ik aannemen dat geest een veel uitgebreider ding is dan we ons als aardbewonertjes kunnen voorstellen.
Nu heb ik al lang aangenomen dat het onbewuste veel groter (vol-lediger) is dan het bewuste. Met de veronderstelling dat er dimensies bestaan waar we geen weet van hebben kan die onbekende 96% uitgebreid worden tot iets dat veel op oneindigheid lijkt. Omdat het vooral de NUL en de dubbelnul van het lemniscaat zijn (de 8 van 17) die verwijzen naar de idee van oneindigheid, zien we de opkomst van sprookjesachtige teksten over nulpuntenergie toenemen..

Mijn eigen inspanningen om tenminste een soort van simulatie beschikbaar te hebben van de energie die toegeschreven wordt aan het astrale lichaam verleidde mij er toe een auracamera aan te schaffen. Wat mij opviel was dat de meerderheid van proefpersonen dacht werkelijk een plaatje voorgeschoteld te krijgen van hun aura, terwijl er slechts metingen worden gedaan in het bekende elektromagnetische spectrum. De aura, net als donkere energie, is voor de meesten onder ons onzichtbaar. Slechts een enkeling is helderziend genoeg om die onzichtbaarheid zichtbaar te krijgen. Wellicht is dat wat kosmologen nodig hebben om de donkere dimensies te verlichten, helderziendheid!

Mede doordat we meettechnieken zo ongelooflijk verbeterd hebben mag aangenomen worden dat we vergeten zijn het Eigen zenuwstelsel als het fijnste meetinstrument te beschouwen. Dat volgt de regel: ‘Alles wat we in de buitenwereld scheppen sterft in de binnenwereld’.

Wikipedia: De zelfkant is de "natuurlijke" rand van een lap geweven stof, daar waar de inslagdraden van richting veranderen.
Verandering van richting heeft wat kosmologen betreft te maken met zwaartekracht die energiestromen van hun rechte pad trekken. Zoals de zwaarte van bepaalde gevolgen van handelen ons op andere gedachten brengt.

Woordenboekenwijsheid zegt:
Concentratie is vereniging, samentrekking in één punt
Contemplatie is overdenking en bezinning
Meditatie is overpeinzing, bespiegeling.
Maak Uw keuze. Ik houd het bij aandacht.

Verschillende mensen hebben verschillende interpretaties wanneer het gaat over concentratie, contemplatie of meditatie. Deze vaagheid kan ook aangetroffen worden in begrippen als ‘bewustzijn’,‘geest’, ‘boeddhistische leegheid’,‘ziel’, ‘zelf’ en dergelijke.
Het zijn de verschillende interpretaties die maken dat we eindoze achtehoedegevechten zien ontstaan over bijvoorbeeld de betekenis van ‘zelf’ of zelfs het ‘ware zelf’. Liever dan deel te nemen aan deze woordendans probeer ik zonder al teveel respect voor traditie een ‘eigen’ koers uit te zetten.

Wie de Ster in de eigen aura zoekt als een boven de fysieke kruin zwevende ‘getuige’ zal bij volharding verandering van richting ondervinden; van middelpunt zoekend naar middelpunt vliedend, en omgekeerd.. Voegen we aandacht (energie) toe dan breiden we het bewustijn uit, bij afnemende aandacht krimpt het aandachtsveld, beperken we het bewustzijn.
Het einddoel van yoga is is complete mentale stilte ofwel uitschakeling van ‘dat ding in ons’ dat denkt; onophoudelijk denkt! Dit ding wordt regematig afgebeeld als een reptiel met gevorkte tong.

Mijn ongetrainde geest slingert van verstrooiing naar concentratie; heen en weer. Dit is goed, dat is verkeerd. Dit is waar dat is onwaar; eindeloze rijen van tegenstellingen die de contrastruimte creeren waarin ik mijn zogenaamde werkelijkheid begin te onderscheiden.

Ahet aan de yogi ligt vervangen we het ploeterende denken door de rust van een steeds diepere ademhaling.
De ademhaling als discipline schept verbinding tussen het ingaande en het uitgaande, het komende en het verwijnende, tussen het dynamische en het statische. De gedachte aan eenheid vernietigt eenheid. EENHEID is die andere dimensie waar woorden en concepten ophouden ons voortdurend te beperken. Inplaats van tijd en energieslurpende exercities in het begrijpen van ons intellect kunnen we ons beter bekommeren om gerichter aandacht voor voor de onderbouw, voor het lichaam dat net als de ademgaling, net als alle magie nog grotendeels onontdekt en ongemeten is.

Wie denkt dat bepaalde prestaties persoonlijke verdiensten zijn, en dus niet het resultaat van door de eeuwen heen gewrochte configuraties, zal in regressie de les van de Toren steeds weer opnieuw moeten leren. Dat wat we denken te zijn is slechts onderdeel van veel groter constellaties. Het onzienbare zien in de vorm van kunst gaat menig zogenaamde, gewone man boven de pet. Het is moeilijk de draai te maken van de eigen mentale herrie naar de eigen mentale stilte.

Een Ster die iets nadoet is helemaal geen ster. Het elkaar napraten, zonder dat zelfs maar in de gaten te hebben, is een lek die oceanen en stranden vervuilt. Een kunstenaar heeft de plicht origineel te zijn. Dat is een opgave maar Ik kan me pijnlijker bestraffingen voorstellen. Om zich te verzekeren van oorspronkelijkheid probeert de kunstenaar voortdurend het onbewuste voor zijn (haar) karrretje te spannen.

We mogen volgens het zesde chakra doordringen tot bewustzijn van het derde oog en de heldere waarnemingen die daar mogelijk zijn; in het zevende chakra valt het verschil tussen ziener en het geziene weg. Vereenzelviging kan in dit chakra tot wasdom komen; vereenzelviging van de binnenwereld met de buitenwereld, maar ook die van het lagere zelf met het hogere zelf.

De verknoping van 4 met 3 gaat over de herinnering aan de eenheid van materie en geest. Geen geest zonder materie, geen materie zonder geest. Randtheorieën over een intelligent heelal vinden steun in ZEVEN, het getal van de evolutie zelf. Vereenzelviging van ster met ster, planeet met planeet of planeet met ster noemen we botsingen, die overeenkomen met steeds weer dat dramatische einde van hele zonnestelsels, of zelfs universa. Het openen van het zevende chakra luidt het einde in van een staat van bewustzijn die nog niet beantwoordde aan de eisen van het project ‘Mensch’.

Ik kan niet nalaten er nogmaals op te wijzen dat ik met al die astrale schittering boven mijn hoofd moet oppassen niet te gaan zweven. Geruststelling vind ik in de gedachte dat Iedereen in zijn eigen grot leeft met een eigen Engel die de toegang bewaakt. Waterman gaat over communicatie en spoort mij aan contact te maken met die persoonlijke Engel. Bidden en het opzeggen van mantra’s bevorderen de bewustzijnsaanpassingen die het pad naar evolutionaire toekomst effenen.

!7 is 13 + 4, en geeft het onbewuste een gezicht en is daarmee de vormgever van het doods- of droombewustzijn. In dit hoofdstuk kan ik me uitgenodigd voelen het doodsbewustzijn zo nauwkeurig mogelijk te definieren. Maar ik wil doodsbewustzijn niet doden en dus volsta ik met de constatering dat: 13 het nacht- of doodsbewustzijn is; en 4 moet dan wel over de fysieke, de tastbare eigenschappen van dat bewustzijn gaan.

Vorm en beweging van hemelse objecten lijken in Grote mate bepaald te worden door de zwaartekracht.
Noch de klassieke-, noch de quantummechanica hebben bevredigende theorieen over de zwaartekracht geproduceerd. We zullen het moeten doen met veronderstellingen, en met experimenten.

De mogelijkheid dat ‘het collectief onbewuste’ en ‘de onzichtbare aard van donkere energie en donkere materie’ één en het zelfde zijn lijkt aannemelijk. Maar ook de Dood is een onzichtbare aanwezigheid die in mijn vergelijkingen een plek heeft gevonden. In die vergelijking is Dood (13) een staat van bewustzijn die de verbindingen tussen bewustzijn en onbewustzijn verheldert en niet zelden vooruitloopt op bestaande opvattingen over de zogenaamde werkelijkheid (4).

Onzichtbare aanwezigheid doet zich voor als leegte, en is dus verwant aan de Nul. Wellicht is het nog te vroeg om te speculeren over ‘Nulpunt Energie’. Feit is dat helderziendheid als topje van een ijsberg representatie biedt van alle onderwerpen die in parapsychologie en sprookje van belang zijn, en het komt mijn focus ten goede dat ik zo nu en dan benaderd wordt door ouders van kinderen die moeten leren omgaan met andere informatiestromen dan waar in opvoeding en onderwijs rekening mee wordt gehouden.

Wie inzicht in het zelf (het eigene) zoekt kan leren van het ruimteonderzoek. Elke nieuwe generatie ruimtetelescopen opent uitzicht op nieuwe uitgestrektheden van het heelal. Door verandering van focus, dan wel aandacht, kunnen we nieuwe diepte en hoogte vinden in de eigen binnenwereld. Aandacht voor het onmeetbare is de kortste weg naar het land van Oz.

Het gesternte waaronder ik ga kan goed of slecht lijken, het feit dat we ons lot verbinden met dat van sterren en universa geeft een beeld van de menselijke mogelijkheid ontvankelijk te zijn voor verhoging en verdieping van perceptie en voorstellingsvermogen. We don’t walk alone. Op het pad van Jules Verne tot en met Fred Hoyle, om over tachyon fantasten nog maar te zwijgen, zijn veel voorbeelden te vinden van fantasieën die werkelijkheid zijn geworden. Dank zij Wikipedia vond ik dit citaat, afkomstig van Jules Verne:

“Hinderpalen zijn er om overwonnen te worden," antwoordde Ferguson ernstig, "en wat de gevaren betreft, wie ter wereld kan gevaar ontvluchten? Er is altijd gevaar in het leven; het kan zeer gevaarlijk zijn, aan tafel te zitten of de hoed op het hoofd te zetten; je moet datgene, wat nog gebeuren moet, zien alsof het al gebeurd is, en wat er nu is moet je zien, alsof het nog gebeuren moet, want de toekomst is tegenwoordig erg dichtbij."

Wie bang is voor de ruimte zal ook de reis naar binnen niet gauw maken. Terecht, voor de innerlijke waarnemer is er geen verschil tussen boven en beneden ofwel binnen en buiten. De gevaren lopen hoog op in een ruimte die zuurstofgebonden als we zijn net zo goed vacuüm genoemd kan worden.

Binnen de astrologie is de communis opinio dat sterren invloed hebben op het lot van een mens. Maar dan zou omgekeerd een mens ook invloed uitoefenen op een kosmos die zo op het oog voornamelijk uit sterren bestaat? Uitgaande van waarnemingen die elke lezer kan verifiëren is het zo dat wij en de massa geneigd zijn sterren te adoreren. Al eerder heb ik zwaartekracht vergeleken met de menselijke emotie die we kennen als ‘liefde’. Deze trekkracht is als een aanraking die veel invloed heeft op beeld en zelfbeeld van tot sterdom verheven individuen.

‘Every man and every woman is a star’, noteerde Crowley in zijn ‘Book of the Law’.
De enorme ruimte waarmee we ons in dit hoofdstuk verbinden beschrijft Crowley als volgt:
‘Each one of us has thus an universe of his own, but it is the same universe for each one as soon as it includes all possible experience. This implies the extension of consciousness to include all other consciousness’.
De uitspraak dat ieder van ons een ster is wint direct aan betekenis als we kijken naar de wording en ondergang van sterren. De definitie van Wikipedia ziet er zo uit:

Een ster is een bolvormig hemellichaam, bestaande uit lichtgevend plasma. Bij de meeste sterren is de druk en temperatuur van de inwendige gasconcentratie zo hoog dat er kernfusiereacties plaatsvinden. Daarbij worden enorme hoeveelheden energie geproduceerd die door de ster worden uitgezonden in verschillende golflengten. De belangrijkste golflengte is waarschijnlijk de spectrale band van het zichtbare licht. Ook de eindstadia van sterren, de witte dwergen en neutronensterren, waarin de kernfusie tot een einde is gekomen, worden tot de sterren gerekend.

De bol kan heel goed een Nul zijn die zich in alle denkbare dimensies laat zien.De ambities hier zijn hoog, en je moet het ooit enigszins hoog in de bol hebben gehad om met het maken van dit soort beelden te beginnen Die bol gevuld te weten met lichtgevend plasma en daarvan te mogen uitdelen… Wie het zich kan voorstellen mag zich gelukkig prijzen.

Ik koester de veronderstelling dat dat de verbinding (fusie) van delen, maar vooral ook van tegendelen, een cruciale rol speelt in de uitbreidingsprocessen van bewustzijn. Zet 11 sterren - die in een voetbalwedstrijd allemaal de eigen glorie zoeken en dus niet samenwerken - bij elkaar en je hebt een scenario voor onheil. ‘Wat heet?’; je moet wat over hebben voor al die interessante contrasten.

Tegendelen worden steeds weer zichtbaar in de veelal frustrerende samenkomsten van allerlei verschillende wereldbeelden ofwel opinies waar stelselmatig gezocht wordt naar wat ons scheidt in plaats van wat ons bindt. Dat die opinies nogal eens samenvallen met het vermeende eigenbelang doet ons nauwelijks meer opkijken. Juist in sterrendom blijkt dat samenwerking het vaak aflegt tegen te winnen persoonlijke eer; de beste, de meest invloedrijke of de origineelste te zijn.
Professoren die de beste ideeën van hun studenten jatten, politici die met de meest geborneerde oneliners (en leugens) de oppositie aan de kant zoeken te zetten; de alomtegenwoordige carrièrerace waar niet de strelende hand maar de uitgestoken elleboog de communicatie, of het gebrek daaraan illumineert. Het komt allemaal voor.

Nu het eigenbelang in het neoliberalisme een bijna onaantastbare (ideologische) status heeft bereikt zullen er aanzienlijke krachten nodig zijn essentiële waarden die met solidariteit en naastenliefde te maken hebben op de kaart te houden. Die krachten worden op het moment dat ik dit schrijf vooral gegenereerd door crises die steeds’ moeilijker te bedwingen zijn.
Een ster blijkt een lichaam te zijn dat van oerknal naar oerknal bezig is alle stadia te doorlopen van genialiteit en stompzinnigheid, zodat wij de prijs leren kennen van kortzichtigheid.

Kaart 17, de Ster, verwijst in de astrologische context naar het beeld van de ‘Waterman’.
Waterman is in zekere zin de ‘freak’ in het spel, de ‘rebe’l onder de sterrenbeelden. Een echte ‘nerd’. Maar zin voor vrijheid kun je hem niet ontzeggen, en zijn kritiek op bestuurders die met regels en wetten die vrijheid zoeken te vernietigen is meedogenloos.

Waterman is het elfde beeld en elfjes behoren tot een omgeving waar een mens zijn zicht kan uitbreiden, maar waar hij ook kan mediteren op ‘zijn onsterfelijkheid’.

Voor een Waterman is het normaal om zich met de schaal en de oerkrachten van een heelal te identificeren; een heelal waarin sterren zich bovenmensekijke rollen toeeigenen, hetgeen er op neer komt dat sterren de rollen van echte mensen en indien mogelijk de authenticiteit van echte mensen horen te overtreffen. Mythologisering kan in deze context opgevat worden als de menselijke conditie waarin geluk nauw verbonden is met het verleggen van grenzen en het stellen van steeds bovenmenselijker doelen.
Toch spelen de meeste sukkels, mezelf inbegrepen, hun amateuristische rol overtuigender dan menig gelauwerd acteur. Script en autocue zijn zelden in staat echtheid toe te voegen aan de voorstelling.

Zoals er meer gekken rondlopen buiten de muren van een psychiatrische instelling dan erin, zo ook lopen er meer grootse acteurs naast het toneel dan erop. Iets mooier willen maken dan de natuur het heeft bedacht leidt niet automatisch tot verbetering.
Soaps, we lusten er wel soep van. Toch is het altijd weer een opluchting een mens tegen te komen die argeloos, zich zelf is. Net als die kindertjes die geboren zijn om de hemel te beërven.
Het hoger bewustzijn blijft trekken.

Uiteindelijk zoeken we misschien zelfs wel de rol van God te spelen, zoals God de rol van een mens moest spelen. Want wat een Super Star Jesus Christ was, dat weet inmiddels elke liefhebber van rock opera’s.
Waarom zouden we onszelf grenzen opleggen? Probeer die grenzen maar te verleggen, dan weet je gauw genoeg waarom.

Het spel met rollen en de vereenzelvigingen die er geoefend worden is bepaald geen statisch bedrijf. Dank zij precessie verschuift de aandacht geleidelijk van Vissen naar Waterman. Het Noorden, las ik, is altijd een symbool voor spirituele beïnvloeding. Ons spel zelf gaat veranderen. Wie zijn rol niet de adem van onsterfelijkheid of holisme mee kan geven zal in het Watermantijdperk slagen missen De volgzaamheid van Vissen tegenover het eigengereide individualisme van Waterman; deze sluipende veranderingen verschijnen als een aurora borealis aan onze horizon. .

17 vat heel wat samen van wat ik al eerder heb geprobeerd te beschrijven; zoveel dat Tarot, Medicijnwiel of Horoscoop onontbeerlijk lijken in het wereldbeeld dat elke geincarneerde ziel zich zoekt te maken. In al deze orakels wordt de verbinding met de bron gemaakt In het wiel worden de ‘vier windrichtingen’, ‘boven’, ‘beneden’ en ‘vanbinnen’ besdchreven. Zeven oriëntatie punten in de reconstructie van EENHEID.

17 is een acht en gaat dus een stapje verder dan we zelfs vanuit het orakel gezien voor mogelijk hielden. Omdat nieuwe verbindingen nieuwe meerwaarden scheppen moet de opvatting dat het orakel slechts bedoeld is om een beeld van de toekomst te krijgen bijgesteld te worden.
De 8 in 16 is een NUL die vastgeplakt zit aan een andere Nul. We kunnen die ene NUL geest noemen en de andere materie. Beide gaan ze over iets dat ontbreekt. Beide gaan over het verbinden van wat ooit is gescheiden. Holisme en tijdloosheid komen van heel hoog.uit de lucht vallen. De zelfde hoogte, de zelfde ‘Goddelijkheid’, die gezocht wordt in het kruinchakra, het magnetische Noorden

Het hoge Noorden van wijsheid en ouderdom, en het diepe Zuiden die over de initiatie gaat van de Ziener. Dat wijsheid in dienst staat van een groter doel is voer voor teleologen. Ik vind hier de uitdaging om mij processen van transformatie beter te kunnen voorstellen. Maar dat ik me eerst een zekere mate van wijsheid eigen moeten maken alvorens ik de boeken van het onbewuste mag openslaan, is een aanbeveling die ik niet straffeloos kan negeren. Het bovenste chakra en mijn neiging het hogerop te zoeken opent de diepte.

Stond het Vissentijdperk in het teken van ideologieën, goden en afgoden; Waterman zag daar nooit meer in dan voorbijgaande opinies. Waterman doet niet mee aan de verkleedpartijen van ijdele keizers.
Wat Waterman wel tot zijn missie rekent is het aantonen van de universele bron van al die verschillende opinies, van die neurotische dwang mezelf te moeten onderscheiden.

In deze combinatie wordt duidelijk dat het maken van onderscheid in dienst staat van ons zoeken naar EENHEID. Die paradox is er een die we zullen moeten kraken. We kunnen wel zeggen, ‘zo boven zo beneden’; de verbinding tussen die twee zullen we zelf moeten maken. Steeds weer!

Dat eenheid nu juist te vinden is in verscheidenheid is de meeropbrengst van toenemende aandacht voor dat wonderlijke verschijnsel waar ‘iedereen’ maar denkt het anders en beter te weten, en daaraan verwant, het beter horen te hebben.
In de menging van Waterman (lucht) en Vissen (water) wordt zuurstof toegevoegd aan ‘circulatie’ die een belangrijke eigenschap is van water. Brein en zenuwstelsel profiteren van dit verrijkte mengsel waardoor we verfijnder staten van bewustzijn aankunnen.

We hebben aan de Ster een gidsfunctie toegekend en als ik een mensenleven zie als een reis van X naar X - of van 0 naar 0 - dan is het niet moeilijk te begrijpen dat de behoefte aan nauwkeurige navigatie in tijd en ruimte onder invloed van steeds toenemende complexiteit wel moest samenvallen met steeds toenemende belangstelling voor- en kennis van de hemel, die ook ‘innerlijk uitspansel’ genoemd kan worden..

Een sterrenbeeld is een verzameling sterren (punten) die een figuur vormen als men ze onderling met lijnen verbindt. Het zijn deze verbindingen die niet alleen in de sterrenhemel tot associaties leiden, maar die ook in elk beeld, in elke waarneming hier in het ondermaanse ruimte bieden aan voortgaande beeldvorming. Zij die daar heel goed in zijn noemen we gewoonlijk kunstenaars, en soms ook fantasten, occultisten of wetenschappers.

Ik moet mezelf eerst een end op weg helpen alvorens de kernvraag boven water komt. Dezer dagen is die vraag onophoudelijk: ‘Wat is de kern van de Ster in mijn mythopoëtische set-up? Is het zo dat elke Ster in het diepste van mijn gedachten een God is; of een Godin? Zet de Ster een standaard voor wat ik in incarnatie bereiken wil?
Ik kan in elk geval vaststellen dat de Ster ons ontelbare malen heeft gediend als kompas.

We zijn gewend sterren eerder in groepen of clusters te zien dan in afzonderlijke individualiteit. De Sterrenbeelden in de astrologie zijn in werkelijkheid groepen sterren waarvan sommigen ‘oneindig’ veel verder van ons verwijderd zijn dan anderen. Sommige kleine lichten in zo een groep kunnen bij vergroting hele ‘galaxies’ blijken te zijn. En toch gaat het in de Ster om de beleving van de eigen unieke kenmerken. De innerlijke tegenspraak hier duidt er op dat individualiteit toch altijd weer onderdeel uitmaakt van een grotere configuratie, en dat de idee van onafhankelijk bestaande kiezers of consumenten, zoals het neoliberalisme dat wil, onzin is.

Een Ster wordt verondersteld uniek te zijn in originaliteit.
Hoe uniek is uniek? De beelden waarmee we ons onze omgeving voorstellen zijn voor een groot deel het resultaat van overdracht. Door duizenden jaren van menselijke ervaring heen hebben we geleerd dat rood met gevaar- en groen met vrede en rust te maken heeft. Dat de letters en cijfers die we tegen komen niet alleen mooie figuren zijn, maar vooral ook verwijzen naar klanken, getallen, woorden en verhalen, onthult veelzijdigheid. Iedereen legt de relaties tussen fenomeen en betekenis net weer even anders, maar de fenomenen zijn archetypisch, en inhoudelijk voor elk mens gelijk. Vragen over begin en einde, leven en dood of goed en kwaad veranderen niet.

In de overdracht van de lessen die we als mensheid van allerlei ervaring hebben geleerd zit groot gemak maar ook gevaar. Aan de ene kant hoeven we het wiel niet telkens opnieuw uit te vinden, aan de andere kant conditioneert overlevering de manier waarop wij de wereld en onszelf zien. 2 + 2 was altijd 4; waarom zou het nu ineens anders zijn?

De meerwaardige logica van Fuzzy Logic voegt ruimte toe aan het gesloten model waarin iets alleen maar waar is of onwaar. Plotseling bevinden we ons in een ruimte waar onzekerheid en intuïtie hoofdrollen mogen spelen, net als in animisticher tijden. Ondanks de voorspellende kwaliteiten die aan de stand der sterren wordt toegeschreven is onvoorspelbaarheid juist kenmerk van een individuele Ster. Minstens zo onvoorspelbaar als de uitbarstingen van een lokale vulkaan of de resultaten van meerwaardige calculaties, waarin ‘het noch is zoals het is noch zoals het niet is’. En dan denk ik in het bijzonder aan de uitkomsten in het denken van mijn filosofische vriend, sinds hij zich zette aan de taak een einde te maken aan vruchteloze tegenstellingen als die van ontologie versus epistemologie; een einde in feite aan aan de tweewaardige logica, ofwel aan het ‘klassieke dualisme.

Dat wiskunde zich aanpast aan onze behoefte is een al even uitdagende gedachte als die waarin werkelijkheid zich aanpast aan ons (wiskundig) voorstellingsvermogen. Marshall McLuhan had het over ‘the medium is the message’. Op de een of andere manier is de mens zelf onderdeel van de vergelijkingen die hij maakt en de metingen die hij doet. Wij noemen engelen boodschappers zonder te beseffen dat engelen deel uitmaken van ons onbewuste. En of de symbolist zijn metaforen nu uit het dodenboek haalt, uit het horloge, uit de stoommachine, uit computer of toverachtige nanotechnologie; de mens blijft zich naakt en kwetabaar als medium presenteren. Wiskundigen, kunstenaars en astronauten zoeken het onmogelijke op te lossen, zoals de sjamaan medium is voor zijn stamgenoten en verbindingen maakt tussen het onbewuste en het bewuste.

Meditatie, maar ook symboliek, passen wonderwel in de definitie die we van wiskunde hebben. Die luidt in mijn jargon als ‘de bestudering van structuren en patronen’. Ik moest bij Jung te rade gaan om weer beweging te krijgen in het beeld dat ik van de Ster heb. Bij hem werd ik direct naar de naaktheid van de Ster verwezen.