Op grotere schaal zou je kunnen denken dat de grootste armoede wordt aangetroffen in landen die het rijkst zijn aan zonneschijn, de grondstof voor duurzame ontwikkeling, ook voor de reeds ontwikkelde wereld.

De ware paradigmaverandering zit hem niet slechts in verdeling en herverdeling maar in dat diepere nog niet ontdekte Zelf. Bhutan, een van de minst ontwikkelde landen ter wereld, kent een samenleving die niet slechts beschreven wil worden iin economische termen zoals het ‘Brruto Nationaal Product’ maar vooral ook in termen van Geluk en Geestelijke en Sociale Ontwikkeling (Wikipedia). Daar ligt wat mijn symboliek betreft de mogelijkheid Wees een Ster en haal voordeel uit nadeel. Met hoog water is de bereidheid om de laagste punten in de dijk te verstevigen en te verhogen het grootst.

De versnelling waarover ik het had in het ‘voorwoord’ wordt in de fysica onderstreept met geruchten over neutrino’s die sneller zouden reizen dan het licht. Voorlopig geloof ik daar nog niet in, maar het feit dat wetenschappers zelf dit soort geruchten verspreiden geeft aan dat we ons niet snel neerleggen bij welke beperkingen dan ook, en die eigenschap spreekt me wel aan.

Sterren houden de wacht boven de geboortegrot. Het ontstaan van nieuwe ideeën en ideologieën, rijp en groen, geeft sterren de gelegenheid hun rol zichtbaar re maken in patronen, contexten en paradigma’s, waarzonder we het niet stellen kunnen. Want ook bewustzijn dat zich voortdurend aanpast aan de laatste mode behoort tot de eenheid van het kosmische verband.

De angst voor de onderwereld, ofwel voor de zelfkant, loopt parallel aan de huiver voor het stellen van vragen naar het zelf. Streven we werkelijk naar een antwoord dan dienen we in die zelfkant, in de duistere hoeken van de eigen biografie te schouwen. Ik dien mijn duisternis te volgen om bij het licht van een nieuwe ster en een nieuwe geboorte uit te komen.

Ik mag hier niet generaliseren. Verlichting kan op talloze wijzen worden benaderd. Er staan zoveel sterren in de nachthemel. Maar als ik openstelling voor de duisternis vergelijk met hetgeen veel vormen van meditatie met elkaar verbindt, ‘het toelaten van de leegte’, dan houd ik elke lezer in zijn waarde en meet me geen valse autoriteit aan. De ster behoort tot ieders archetypische inhoud. Er zijn geen wegen die niet uiteindelijk leiden naar de astrale wereld van een kind in trance.
Geef acht. Loop niet te hard van stapel. Vlieg niet hoger dan je vleugels kunnen dragen.

Gun mogelijke antwoorden, gun de spraak van je totale omgeving, de mogelijkheid je in te halen. Als blijkt dat zoekers geen vinders zijn kunnen de parameters altijd nog bijgesteld worden. Ik kan me voorstellen dat ik, op een goede dag, het zoeken aan de kant zet en me helemaal wijdt aan de mogelijkheid gevonden te worden. Onze zielen kennen de processen die we doormaken, en het zoeken naar de ster die het best bij ons past moet haast wel overeenkomen met het zoeken naar het zelf. Het zelf als een representatie van de magische eenheid van geest en lichaam.

In Zeven moest ik leren kiezen, me te verbinden met een reisbestemming, een doel.
In (1 + 7 =) Acht kwam de vraag op, wat aanraking - en dus ook aandacht - nu eigenlijk precies zijn, en wat ze doen.

Zeventien is het getal van de Ster.
Dat we in ons tijdsgewricht geconfronteerd worden met een sterdom dat zich vooral onderscheidt in uiterlijkheden en stereotypen kan bijna niet over het hoofd worden gezien. In eindeloze repetitie toont de filmheld voornamelijk sympathieke trekken; een verzameling van alles wat we mooi vinden, superieur, succesvol en noem maar op.

De antiheld is een hoofdpersonage met zwakke karaktertrekken die een tegenbeeld geeft ven van de geidealiseerde held. Hoe lager, primitiever en lelijker de antiheld mag zijn hoe duide;ijker het is wie deugt en wie niet deugt. Als de rol van de schurk echter beter gespeeld wordt dan die van de held heb je toch kans dast het publiek achter de schurk gaat staan.
Wat niet altijd meegenomen wordt in het oordeel is dat goed en slecht archetypen zijn, komende uit oeroude tijden. Ze zijn representanten van yin en yang, van statische (vrouwelijk) en dynamische kwaliteiten (mannelijk) en van alle tegenstellingen die onze zucht naar Eenheid moeten versterken.

De ‘popstar’ met zijn gitaar, zijn extravagantie en zijn kwetsbaarheid trekt die twee kanten samen in één persoon; één verbinding die toegang tot hogere energie mogelijk maakt. We hebben er heel wat sterren aan ten onder zien gaan.

Astrologie is de wetenschap die over een periode van duizenden jaren de invloed van ster en sterren op individu en collectief in kaart heeft proberen te brengen. Ik kan niet in de geest kijken die vorm gaf aan de menselijke dageraad. Maar dat het lopen van de uren - zoals die door tempelhoeren (priesteressen) in de hora (dans) werd verbeeld - geïnspireerd was op waarneming van de ‘spiral dance’ van sterrenstelsels lijkt me een redelijke aanname. Nabootsing is een doeltreffende manier van vereenzelviging en als je de melkweg en al die miljarden sterrenstelsels beschouwd als je eigenlijke woning dan slaat die vereenzelviging in het individu neer als bewustzijnsuitbreiding. Tijd is een cyclische toestand en sluit ons op in een zich oneindig herhalend patroon. De middelpuntvliedende kracht van de hora maakte ontsnapping aan deze gevangenis mogelijk. Ik geef toe dat ik een fantast ben maar een Ster zonder fantasie is iets dat ik me niet goed kan voorstellen.

Omdat we maar een fractie van de menselijke geschiedenis kennen is het moeilijk een voorstelling te maken van de begeestering van verre voorouders in een tempel van sterren die hen tot nachtelijke woning diende. Dat we die begeestering terugvinden in ‘disco- and trance events’ zegt iets over de continuïteit van onze pogingen verbindingen te maken met een grotere werkelijkheid. Sterren zijn in die context symbolen van ontwikkelingen die we ons nog maar nauwelijks kunnen voorstellen.

De nachthemel was destijds minder vervuild door neon- en andere gaslampen. En zoals ik in marmer, wolkenpartijen en kraters op Mars of Maan steeds nieuwe gezichten en gestalten zie opduiken zo kan het toen ook gegaan zijn. Starende naar de melkweg, steeds andere verhalen lezend in die bonte wemeling van licht en duisternis.

Het oog lijkt gespecialiseerd in het herkennen van patronen, zelfs als die er volgens patroondeskundigen niet zijn.
We weten dat omhoogkijken leidde tot het ontstaan van wetenschap. Zon, maan en planeten, snel bewegende hemellichamen, vertelden een verhaal over tijd, kalenders en klokken; ongehoorde zaken in die dagen. We leerden tellen en er ontstonden talen.
Sterrenbeelden die het meest de aandacht trokken werden in verband gebracht met verhalen van weleer, van heden em toekomst. We zien wat we willen zien - en wat past – of wat lijkt te passen. Dit proces van schouwen en verbeelden kan honderden duizenden jaren zijn doorgegaan. Er ontstonden altijd weer nieuwe verhalen, en in oude beelden werden door te focussen nieuwe beelden opgemerkt. Ook al weten we niet precies war fantasie is of wat denken is, het kan geen nieuwsgierig mens ontgaan dat het denken een scheppende en dus fantastische bezigheid is. Niet de werkelijkheid stemt ons gelukkig of ongelukkig, maar de manier waarop we reageren.

Opmerkelijk is dat wetenschap voortgekomen is uit iets dat nu wordt afgewezen als bron van waardevolle informatie. Maar dat kunstje is al zo vaak vertoond door de adepten vangestolde opvattingen en godsdiensten.
Ik neem aan dat in de afgelopen honderdduizenden jaren de grondslagen zijn gelegd voor wat we nu als het menselijke beschouwen, het menselijke verhaal. Een verhaal met donkere gaten, donkere energie en donkere materie, maar ook met supernova’s, zwaartekracht en de relatie tussen quantum- en klassieke mechanica. Dat zijn de bouwstenen van de manier waarop het verhaal nu geschreven kan worden. Wat doet het als ik zeg: ‘Ik ben een zwart gat’? Wat gebeurt er met de hoeveelheden energie en materie die ik verzwelg, dan wel consumeer?

Ik maak de vergelijking tussen de glitter van Hollywood en de oerbeelden die mij nu nog slechts bereiken via droom en mythe.
De wetendheid of onwetendheid van Hollywood wijkt niet af van die van mijzelf. In nieuwe verhalen zoeken we de oude weer voor de geest te krijgen, en toch hoe verder we teruggaan des te sterker het gevoel thuis te komen. Want er komt een moment dat de idee van het universum als je ware woning de bewustzijnsgolf op gang brengt die ik als doel van onze aanwezigheid heb aangewezen. Als theologie teleologie mag worden openen we nieuwe wegen naar de basisvragen rond ons bestaan en onze wording. Het doel van een ei is het kuiken. In elk woord schuilt, hoe vaag ook, die mythopoetische dimensie waar het altijd gaat over betekenis en doel van gedrag, ofwel van persoonlijke zingeving.

De geschiedenis van literatuur en theater gaat ver terug in de tijd. In de creatie van rollen en maskers werd met de potenties van ‘persoonlijkheid’ geëxperimenteerd. Goden waren morele dimensies waartussen onderscheid moest worden gemaakt, en waar de mens gehouden werd aan zijn keuzes. Omdat fantasie en werkelijkheid nog niet zulke gescheiden functies waren stel ik me voor dat de ervaring van het eigen verhaal een ruimte creëerde, deels reëel - deels fantastisch, waarin de stam en haar leden een kosmologie, een ordening ervoeren die hen waardigheid, saamhorigheid en kracht verleenden.

Hoe werkelijk of onwerkelijk zijn mijn fantasieën? Hoe onwerkelijk of werkelijk is de realiteit? Naarmate we dieper doordringen in de dimensie die we virtualiteit noemen worden dit soort vragen klemmender.
In Zeventien is het interpretatie (duiding) waarvoor opfepast moet worden. Vooral wanneer blijkt dat die duiding wel heel erg in dienst staat van een al of niet bewust eigen belang; oppprtunistische omzettingen van het ongrijpbare Zelf.
Geloof het of niet; egoïsme werd dankzij Ayn Rand en dat soort types plotseling een lovenswaardige eigenschap waar we uiteindelijk allemaal van kunnen profiteren.

Niets aan de hand, de menselijke werkelijkheid kent talloze voorbeelden van de herontdekking van solidariteit en wederzijdse afhankelijkheid, zeg maar van ‘de samenleving’.
Hoor mij Neoliberaal: ‘We zijn niet voor niets onderscheid gaan maken tussen fantasie en werkelijkheid. Wie die twee met elkaar verwart komt in een gewaande werkelijkheid terecht en loopt tegen zichzelf op’
Zonder waardering voor de ‘samenleving’ en een te ver doorgevoerd wantrouwen tegen alles wat net de publieke sector te maken heeft versterk je de tegenstellingen, hetgeen in tegenspraak is met de evolutionaire eis om te verbinden.

De foute beslissingen die uit deze verwarring voortkomen worden zelden voor eigen rekening genomen en dus geprojecteerd op onwelgevallige voorbijgangers. Op die manier tonen we ons schuldig geweten aan iedereen die een beetje oplet, en schuldig zijn we bijna allemaal in een wereld die aan elkaar hangt van schuldbekentenissen en schuldencrises. Mea culpa!
De kaartlezer ziet in alles de morele dimensie en weegt deze af tegen de vanzelfsprekendheden van gebruik en misbruik.
Bij godsdiensten ontstaat die verwarring tussen mythe (fantasie) en geschiedenis (feit) aan de lopende band. Nooit werd de historiciteit van Jezus of Mohammed vastgesteld, toch getuigen ontelbaren van de aanwezigheid van de een of de ander. We hebben kennelijke dergelijke patronen nodig en dus zien we ze, voelen we ze, en zijn we zelfs bereid ons leven err voor op te geven.

Twijfelend aan de godsdienstigheid van godsdienst en de feitelijkheid van het feitelijke kan ik slechts vermoeden dat onze behoeften zich noch door feiten noch door godsdienstigheid laten bepalen. Ons grotere droomlichaam (de mythopoëtische ruimte) bevat alle mogelijkheden, en afhankelijk van de individuele ontwikkeling zullen bepaalde elementen in ieder van ons naar buiten worden geprojecteerd. Of het nu gaat over mijn portefeuille, mijn baan, mijn gezin, mijn automobiel, mijn carrière; al die dingen zijn diffuse mengsels van feit en fictie. Een wat bewuster mens zal zich met geen van die dingen geheel en al kunnen identificeren.
Sinds Gematigdheid weet ik dat herinnering die afkomstig is uit het ‘collectief onbewuste’ nieuwe openbaring genereert, zoals het publiek in een goede voorstelling kan worden opgezweept of juist verstild tot voorbij de grenzen van het bekende.
Maar wat stel ik me nu precies voor wanneer een vriendin op nummer 17 gaat wonen en wat informatie wil ontvangen over dat getal?

Ik neem aan dat het sleutelwoord in 17 ‘aandacht’ moet zijn. Golven van aandacht, net als applaus, aanzwellend en afnemend.
Zonder aandacht valt er voor een sterretje weinig te trippen en te strippen. Zonder de adrenaline die duizendkoppige adoratie biedt is de droom uniek te zijn moeilijker vol te houden. De twijfel slaat toe, depressie neemt over en vervolgens, als alles tegenzit, maken we het doven van weer een ster mee.

Aandacht, net als liefde, kan veiliger gegeven worden dan ontvangen, lijkt wel. Onevenredige ontvangst ervan kan echter verslavend blijken te zijn, en gevoel voor proporties ondermijnen. Een andere vriendin vertelde me dat wie niet zuiver kan ontvangen ook moeilijkheden zal hebben met van zichzelf te geven.

We kunnen niet alles fysiek aanraken, we kunnen wel - al vergt dat oefening - onbeperkt aandacht geven. Oefening in het geven en ontvangen van aandacht is een machtig hulpmiddel om tot onafgebroken concentratie te komen; concnetratie die volgens Crowley alle deuren opent.

Wanneer je werkelijk geconcentreerd bent ben je klaarwakker en gefocust.
Aandacht zie ik als een licht in de nacht dat steeds helderder wordt, met als uiterste triomf: ‘de nieuwe dageraad’. De nieuwe mens.
Aandacht bleek de onderliggende ervaring te zijn van aanraking, of andersom. Eenwording is een concept voor de Geest. Het lichaam beeldt in dualiteit uit wat ‘Aandacht voor Eenheid’ vermag.

Lichaamstaal is niet alleen interessant voor psychologen; ook de ster op het wereldtoneel moet de kneepjes van lichaamsexpressie beheersen. Op die manier komen we er achter dat aandacht voor de eigen lichaamstaal expressie voorziet van toenemende substantie.

Aandacht is een vorm van concentratie en lichaamstaal is de expressie van de innerlijke chemie. Eenwording van die twee wordt ervaren als ‘flow’, een begenadigde toestand waarin alles lijkt te lukken en je boven jezelf uitstijgt. Sportlui noemen dat, ‘in vorm zijn’.

De rollen die we spelen moeten steeds meer finesse krijgen zodat we inzicht krijgen in onze elektromagnetische invloed op het zelf en de omgeving. Expressie moet tot eenheid komen met impressie. Aandacht voor het eigen handelen en denken transformeert de relatie die we met de zogenaamde werkelijkheid hebben.

Van de ster op menselijk formaat wordt aangenomen dat hij een rolmodel is.
Wie fotogeniek is of charisma heeft staat in de race om aandacht op voorsprong. Helaas zegt die bijzondere uitstraling niet altijd iets over de achterliggende morele kwaliteiten. In de politiek waar moraliteit van zoveel belang is om het vertrouwen te winnen en te handhaven zien we te vaak uiterlijkheden, of de waan van de dag, de overhand krijgen. Dat zijn tijden waarin volksmenners en populisten hun kansen grijpen. Zouden we net zo helderziend of voelend zijn als soomige van onze huisieren dan zouden we daar niet intippelen. Het is toenemende aandacht die ons zien en voelen steeds meer verinnerlijkt, verdiept en verheldert.

Om charisma gelijk te schakelen met de werking van de Heilige Geest gaat wat ver tenzij alle geest heilig is. De invloed van de Ster komt overeen met die van de Waterman.
Een wereldster wordt vanuit alle hoeken van de wereld gezien en gevolgd. Nooit zagen we meer wegen die vanuit één punt alle richtingen uitgaan, de wereldbol, of zelfs het heelal omspannend. De intensivering van betrekkingen en communicatie vertegenwoordigt onze hoop op het vermijden van conflicten.

Door de bril van het realisme zien we hoe zwaartekracht sterren bijeen houdt (of juist uiteen drijft). Op een iets ander niveau zien we dat de overlapping van de onstoffelijke aura’s van alle hemelse en aardse objecten één veld creeert dat, net als zwaartekracht, de boel bijeen houdt. Vergeleek ik eerder zwaartekracht met de aantrekking van de liefde, dan mag ik hier veronderstellen dat aandacht voor de eigen astraliteit ons de kracht van de liefde bijbrengt. Elke keuze die als strikt persoonlijk ervaren wordt heeft invloed op dat ene grote, onzichtbare veld dat wij gewoonlijk negeren want we zijn tenslotte niet allemaal helderziend of helderwetend. Het Engelse ‘being in love’ beschrijft de toetand correct. We zijn allemaal onderdeel van dat superveld.
We zijn in allerlei verketteringen wel wat ver gegaan. Individuen die proberen hun wereldbeeld uiteen te zetten vanuit waarnemingen die als paranormaal zijn weggezet schaden, zeker als je de pech hebt academisch te zijn gevormd, niet zelden de eigen carrierekansen.

Niettemin toont de felheid en de neerbuigendheid waarmee het establishment zich verzet tegen holistischer manieren van waarnemen en interpreteren de inttellectuele crisis waarin we verkeren. De klassieke logicaregels komen steeds meer in de lucht te hangen en onder druk te staan van meerwaardige benaderingen. Het higgs veld of deeltje is daar een voorbeeld van. Aannames die in afnemende mate experimenteel kunnen worden bewezen of weerlegd. In die zin wordt het verschil tussen wetenschap en parawetenschap kleiner maar de onderliggende stammenstrijd groter. Het gaat om grote belangen. Zonder higgs deeltje is het standaardmodel van de fysica niet kloppend te krijgen.

Om te voorkomen dat we de beil opgraven en andersdenkenden op gepaste wijze uitroeien of op een dood spoor plaatsen hebben we, en dat is een gift van 17, democratie uitgevonden. De vertegenwoordiging van het volk en de scheiding der machten zijn daar de kroonjuwelen van. Goedgeslepen tongen zijn de plaatsvervangers geworden van het zwaard.

In de Ster blijven we praten, blijven we de geest scherpen en houden we ons beschikbaar voor intuïtie; kortom we hebben alle intellectuele- en artistieke middelen in huis die de ster tot een Ster maakt.
In zoverre de Ster het middelpunt van alle aandacht is zie ik vooral overeenkomsten met het centrale punt in de cirkel, het punt van oorsprong. Het orakel is overal. Waar ik mijn aandacht ook maar op moge richten; als ik er maar genoeg concentratie in stop open ik een kanaal naar het onbewuste. Het hele lichaam van de Ster is erogeen, is overdekt met lustpunten, zoals de nachthemel bedekt is met lichtjes.