De engel is ook een boodschapper. Intuïtie, het onbewuste, blijft boodschappen aanreiken die ons kunnen redden van de mijnvelden die we ter verdediging van al die verschillende overtuigingen hebben uitgezet. Komt ons bestaan over als een hel van onoverbrugbare dualiteiten; intuïtie en instinct blijven ons verbinden met het principe van de eenheid.
Het loslaten van seksuele fixaties maakt ontmoetingen mogelijk die de groei naar een ruimer bewustzijn bevorderen. Door het verlangen zelf te sublimeren en de spanning niet direct op te lossen in bevrediging bouwen we gevoel op voor de ander en onszelf waarin relatie de intimiteit kan krijgen die we er oorspronkelijk in zochten.
Zit maar eens een uur tegenover elkaar zonder woorden, elkaar in de ogen kijkend, elkaar met elke vezel in je lichaam zoekend. Het magnetisme dat dan opgebouwd wordt is een kracht die niet alleen de liefdesdaad tot een grootser avontuur maakt maar die ook wonderen bewerkstelligt in het herstel van geschonden emotionaliteit.
Als we durven integreren in de ‘fijnere' niveaus van elkaars wezen ontvangt het vermogen lief te hebben zoveel energie dat we niet anders meer kunnen dan liefhebben. Hoe ook, voortdurend met bevrediging bezig zijn ondermijnt de spanning die nodig is voor creatie. Een inzicht dat elke materialist mag aanspreken.
Kijken we naar de Geliefden dan valt op hoe snel de lust om te experimenteren, de ongeremdheid van de eerste nachten, omgezet wordt in iets dat de spruitjeslucht - waar we zo van walgden - nauwelijks te boven gaat.
De Geliefden klampen zich vast aan het oude en vertrouwde. Het oude is de reactie van Vijf, het nee dat we lieten klinken tegen een liefdeloze wereld. Het nee van Vijf heeft in deze eerste liefdespogingen, behalve het ja van begeerte en verlangen, weinig anders dan nee's in de aanbieding. Het eigene moet nog helemaal ontdekt worden.
De seksuele relatie kan evenmin als het krijgen van kinderen die diepste behoefte ‘iemand te zijn' vervullen. Liefde voor- en toewijding aan het creatieve proces doen het beter. Liefhebben is open staan, is leren - en aan het leerproces komt geen einde. De onderliggende eis is de bereidheid te blijven investeren in de ontwikkeling van de eigen talenten.
Doen we dat niet dan staan we met lege handen en blijven we tamelijk oninteressante persoonlijkheden, voor onszelf en voor onze partners. We zijn dan uitvreters waar leegte en verveling de dienst uitmaken. Samen voor de teevee, samen naar de kroeg, samen naar de super, tot je er niet goed van wordt en maar eens gaat uitkijken naar een wat opwindender partner.
De tegenwerping dat genie vaak samenvalt met grote seksuele appetijt lijkt voorgaande tegen te spreken. Wat mij betreft onderstreept dit mijn vermoeden dat het nooit gaat om wat reeds is bereikt maar om hetgeen ons als onmogelijk te boven lijkt te gaan.
Wat de Geliefden bijeenhoudt, tegenwoordig in steeds mindere mate, is de geweldige belangrijkheid die je hebt in het oog van de partner en het seksuele gerief bij de hand. En de mogelijkheid om alle onlustgevoelens in een ander te kunnen steken lucht toch weer even op.
Het getal 21 is het ultieme transformatiepunt. In de Tarot is de 21ste kaart: ‘de Wereld'. 21 is het resultaat van 0+1+2+3+4+5+ 6 . De suggestie dat het in ons leven ‘uiteindelijk' om de liefde gaat, en dus ook om een beter inzicht in de achtergronden en de motieven van de Geliefden zoals we die nu observeren, ligt hier voor het opscheppen.
Leren liefhebben zonder discriminatie, angst of eisen opent, niet een wereld zoals wij ons die wensen maar de wereld zoals die zich aan ons openbaart. En de werkelijkheid wordt wel beweerd is fantastischer dan welke fantasie ook. De androgyne engel op de kaart kan in eigen wezen bereikt worden wanneer we tegen de wereld waarin we geïncarneerd zijn volmondig ja kunnen zeggen en de persoonlijke Geliefde daar het meest nabije symbool van mag zijn.
Dat is de keuze voor de Geliefde. Hoe gebruik ik mijn erotiek, voor zelfbevrediging óf voor de erotisering van een wereld waarin we elkaar accepteren voor wat we zijn en waarin ik me zonder angst aan een ander durf bloot te geven?
Kritiek op de Geliefde is zelfkritiek en gebrek aan eerbied voor de ‘ware aard' van binnen- en buitenwereld. Mijn Geliefde, mijn incarnatie, is een goeroe die me laag voor laag kan inwijden, door alle angsten heen, naar een bewustzijn dat orgastisch is, en dat lijkt een stuk stabieler dan een bewustzijn dat voor haar welzijn afhankelijk is van orgasmen.
Voor het kunnen bestaan van een volwassen liefdesrelatie moet de navelstreng verbroken zijn. Moeders zijn voor hun kinderen het punt van oorsprong; en daar in deze fase teveel op georiënteerd zijn doet ons achteruit bewegen, een beweging die ‘regressie' wordt genoemd.
Heel wat geliefden hebben hun partners of zichzelf in zien storten als gevolg van dit soort regressies. Het oprollen in elkaar vindt plaats omdat we als kinderen niet mochten leren op eigen benen te staan. Willen we dit corrigeren dan kunnen we beginnen met toe te geven dat we eigen benen hebben. Dan klapt de 6 om en wordt een 9.
De Geliefde is tuinman in eigen tuin. De ontmoeting is samen neerknielen om het nieuwe leven te begroeten. Kahlil Gibran zegt, “Uw kinderen komen door U maar zijn niet van U”. De resultaten van onze inspanningen zijn de geschenken van onze ziel aan de wereld en behoren ons niet toe. We moeten niet alleen losgelaten worden we moeten ook zelf loslaten.
Geest in het handelen brengen, fantasieën in de werkelijkheid uitleven; daarin vinden we de diepere gronden van seksualiteit en erotiek. Tegenstellingen tot eenheid brengen, elk ik beschouwen als de microkosmos van alle andere ikken; zo zien de mysteriën van de Geliefden er uit.
Ik behandel de Geliefden hier in een bepaald gebied van de menselijke ervaring. Laat dit niemand weerhouden eigen associatieve wegen te bewandelen in welk gebied van verschijnselen dan ook waar relatie een rol speelt.
En daar er geen kennis bestaat zonder de talloze verbindingen die aan op zichzelf ‘betekenisloze' feiten zin geven, kunnen de Geliefden met even veel vrucht ingezet worden in de natuurkunde, als in de economie of in de geneeskunde.
Wil ik de juiste gevolgen scheppen dan zal ik mij los moeten maken van de vermeende oorzaken, of liever van mijn oorzakelijk denken. Ik zoek synchroniciteit en eenheid. Ik zoek in al mijn handelen en dromen het beeld in de spiegel.
Ik ben niet dol op je omdat…
Ik doe die baan niet omdat…
Liefde denk ik kent geen omdat, is net als de Dwaas volslagen irrationeel..
Kapitaal dat in de ontmoeting met arbeid losgemaakt wordt van de oude bezitters zou niet zoals nu het geval is zo een zware hypotheek leggen op de generatie die de dag van morgen voorbereidt. Thoreau ridiculiseert al die mensjes die opgesloten zitten in hun nooit afbetaalde huisjes.
Boeren die nooit op eigen grond oogsten, werknemers die hun werkplek niet bezitten, een farmacie die zich in synthetisering losgemaakt heeft van de natuurlijke organische verbinding; allemaal voorbeelden van handelen waarbij het ik niet als de representatie van het geheel wordt ervaren, en waarbij het deel wordt aangezien voor het geheel. Meestal het eigen deel.
Wil leven en arbeid bevrijdt worden van slavernij dan zou het mooi zijn als de werkende levende ook werkelijk verantwoordelijkheid mag dragen over het geheel van zijn doen en laten. Niet de dokter maar de patiënt geneest.
Voor de verlichting en verwarming van een stelsel neemt de Zon een centrale plaats in. De hulp die ik mezelf niet geboden heb is ook niet beschikbaar voor een ander. Werkelijk voor mezelf kiezen is een keuze die niemand uitsluit.
Zij die eigen overleving zoeken boven die van anderen worden ontvangen, zoals zij die bankieren op de inspanning van anderen, met een flinke afranseling. Zo ging dat althans in de tempel toen die belichaming van zachtmoedigheid de geldwisselaars tegen kwam. Bezittende liefde geeft, als de niet verbroken navelstreng, aanleiding tot beschamende regressies.
In de exacte branche kunnen ‘de Geliefden' de regel bevestigen dat positief en negatief altijd verenigbaar zijn, als we ze maar losmaken van hun afkomst, ons dualistisch bewustzijn. Dualiteit is een idee dat zich aanpast aan het bewustzijnsniveau van de waarnemer.
Omdat onze evoluerende ruimte volgens Einstein een relatief begrip is mogen we aannemen dat - wanneer de relativiteitstheorie een integraal onderdeel van ons bewustzijn is geworden - wij de eenheid weer gaan opmerken en kunnen profiteren van de ongelimiteerde energie en scheppingskracht waar eenheid het symbool van is.
Dit opmerken van Eenheid kan vergeleken worden als het transport van informatie of energie. Vooral wanneer het om heel lage spanningen gaat moet de geleiding goed geregeld zijn. Supergeleiding, zoals we weten, wordt bereikt bij zeer lage temperaturen en roept kringspanningen of magnetische velden op. Al eerder identificeerde ik magnetisme als een koude energie die zich desgewenst laat vergelijken met de koude kant van seks.
Wat mij openstelt voor de fijnere energieën die ik zoek in het samenbrengen van Anima en Animus wordt in mijn vergelijking bereikt door een afkoeling van die materialen die verantwoordelijk zijn voor de doorgifte van mijn allerfijnste aandoeningen.
Hoe stel je je dat voor, ‘koude seks', vroeg mijn vriend.
Omdat het om fijn-tuning gaat van het zenuwstelsel dacht ik direct aan ontspannings- en meditatietechnieken waarin identificatie centraal staat.
Een steeds groter bewustzijn van de aanwezigheid van iets dat altijd als niet-ik is beschouwd kan onder alle omstandigheden geoefend worden. Het grotere krachtveld dat dan ontstaat is een fysieke uitdrukking van een groeiend bewustzijn van de Eenheid.
Zwaartekracht is een relatieve ruimte tussen afzonderlijke elementen die zich binnen het bewustzijn van de onderzoeker met elkaar tot een stelsel willen verenigen om de groei van dat bewustzijn zeker te stellen.
Voor economen, natuurwetenschappers en Geliefden gelden dezelfde moeilijkheid.
Zoek je die ruimere visie dan moet de relatie met het onderzoeksgebied zo intiem worden dat het vertrouwde ik er geen ruimte meer vindt. Het gaat om de vernietiging van afstand. Wetenschappers die geen dichters zijn, economen die niet weten dat zij symbolen (inwijdingstaal) bestuderen, zij die niet zien dat de wereld op eenheid berust en niet op antagonisme of dualiteit, zullen het moeilijk vinden de liefde te ervaren en werkelijk creatief te zijn.
Zonder liefde verdwijnt de zin van het bestaan, zodat we er inderdaad net zo goed een einde aan kunnen maken. Verstandiger wellicht is het een einde te maken aan de angst. Mezelf los te laten in een grootser-, desnoods sprookjesachtiger concept van de werkelijkheid. Voor het rationalistische westen betekent dit openstelling voor- en integratie van de gevoelskant.
Wetenschap is nooit waardevrij geweest. Iedereen weet dit, zoals iedereen weet dat je in de liefde met de billen bloot moet. Elk vertoon van arrogantie of mannetjesmakerij, ook al is dit de begrijpelijke- en gesublimeerde angst uit de kindertijd, vernietigt relatie en plaatst ons terug in de jungle waar het recht van de sterkste nog met slagtanden wordt afgedwongen. Een niet geheel te vermijden fase als wij de inhoud van 7, de Zegewagen, bekijken.
