De behoefte om geknuffeld te worden en te knuffelen, de behoefte je te verliezen in ‘een ander' verlangt het afleggen van het pantser dat je ging dragen toen de ‘liefderijke' omgeving duidelijk maakte dat je maar een klein en onbenullig wezentje was, en bent.

We zien in die eerste verliefdheid de onderdrukte gevoelens fel oplichten. In de dagelijkse praktijk zien we de ware verliefden alle verloren schatten op de Geliefde projecteren. In deze demonstratie van gekkigheid, krijgen we een beeld van wat de Geliefden hopen te hervinden in hun verbinding.

Immers, een volwassene waar de kinderlijke eigenschappen niet goed zijn geïntegreerd is geen volwassene maar een neuroot.

De seksuele energie verhoogt de temperatuur tot een koortsachtig peil waar alles mogelijk lijkt; van hemelse extase tot alle folteringen van de hel. Zes is tenslotte ook (1+5) 15, de Duivel. Geen toegang vinden tot de aangebedene is een hel, maar lukt het - en liggen we eindelijk in, op of onder de Geliefde - dan blijkt vaak dat we nog verder van huis zijn en iets weggegeven hebben aan iemand die we na het optrekken van de kruitdampen amper kennen.

Het gevoelscomplex waarin seksuele energie ons plaatst is blind en zoekt haar doel zoals smeltwater van de berg naar de zee stroomt. Het volgt wetten van inertie en ontwijkt obstakels. Seksuele drift wil gewoon bevredigd worden. We redden het niet zonder wat warmte.

Opgroeiende kinderen hebben het hier niet makkelijk. Seks is op iedere hoek te koop en het belangrijkste ingrediënt van de familiehutspot die de Geïllustreerde pers en consorten ons voorzetten. De leden van een gezin echter staan tussen eeuwenoude (incest)'taboes en een cultuur waarin we elkaar aanpraten dat seks net als een kopje koffie gewoon een genotmiddel is.

Aan de ene kant moet het nest warmte en liefde schenken, aan de andere kant wordt het bestookt met fantasieën waarin de aandacht zo op de twee driehoekjes wordt gericht dat verstand en gevoel elkaar niet meer peilen kunnen. In deze werkelijkheid wordt seksualiteit iets aparts, iets dat een doel kan worden in zichzelf. Iets als een ideologie.

Kinderen zijn in hun behoeftebevrediging afhankelijk van de opvoeders. De spontane erotische behoeften worden tijdens het opgroeien genegeerd en onderdrukt. Deze onderdrukking leidt tot een begeerte waarin zich heel wat boosheid tegen de onderdrukkers heeft verstopt. Alle liberalisme ten spijt, seks wordt veelvuldig als probleem gezien of als probleem ervaren..

De opvoeders verleerden het knuffelen en zijn het onbewust met seksualiteit gaan associëren waardoor steeds grotere gebieden van aanraking taboe werden.Wat begeerte is weten we wel. Wat liefde is daar heeft de jonge Geliefde nog weinig weet van. Kan het zijn dat enig menselijk wezen jou lief heeft om wat je bent?

Hoe je ook bent, hoe je je ook gedraagt. Iemand die niets van jou verlangt en je voor 100% accepteert. Als er in Zes al een beeld bestaat van wat menselijke liefde inhoudt dan zal er onder de oppervlakte gezocht moeten worden.

Bepaalde verlangens en lusten waren in de kindertijd zo onbespreekbaar, werden zo diep weggestopt, dat de Geliefde aan het begin van zijn liefdesweg wel wat van een neuroot moet weg hebben.

De eerste liefde staat in het teken van het doorbreken van angsten. De Geliefde daarin is de tegenstander die de angsten representeert en opwekt. Om bij de Geliefde te kunnen komen moeten er taboes doorbroken worden die volgens de pop cultuur van onze tijd helemaal niet meer bestaan.

Liefdesproblemen, seksuele problemen; de Geliefden weten er van.

De mythe van ‘de relatie' belooft de oplossing van deze problemen in enkele welgemikte stoten. Onderdeel van deze mythe is dat we verliefd moeten zijn wanneer we onze eerste seksuele excursies hebben. Deze opvatting veroorzaakt misverstanden.

Temeer waar liefde en trouw gekoppelde begrippen zijn. Je kunt echter helemaal niet weten wat liefde is als niet eerst de seksualiteit gereinigd is van angst, dwang en de collectieve koorts die rond dit onderwerp in stand wordt gehouden. Dit reinigingsproces kan moeilijk gescheiden worden van de ervaringsweg.

Na de gevoelsinflatie in de kindertijd is het moeilijk geworden emoties uit te spreken of ze zelfs te herkennen. De jonge Geliefden worden verrukt en geplaagd door een jungle van emoties, maar wat moeten ze er mee? Dan heb ik mijn Geliefde en zit ik nog in de kou!

Dat ik me dit zelf aandoe heb ik niet in de gaten. De angst voor de onderdrukkende- en eeuwig kritiserende opvoeder zit er goed in; is een reflex geworden. Ik heb mijn partner in de rol van die afkeurende ouder gedwongen. In elk gebaar vermoed ik kritiek, Wat me ‘toegestaan' wordt, moet wel een bijbedoeling hebben.

De ander moet me liefhebben. Zo niet dan word ik bang. Maar biedt ze me die liefde dan word ik nog banger. Ik was eigenlijk alleen nog maar geïnteresseerd in seks en ben nog lang niet toe aan een volwassen relatie.

Het orgasme en het me er naar toe werken neemt de plaats in van een kinderlijk simpel en probleemloos lief zijn. Die ene kleine opening in mijn kleinburgerlijk bestaan, dat even opgetild worden in een ervaring dat zo een lekker gevoel geeft is dan genoeg rechtvaardiging voor alle energie die ik in de ‘onbekende' andere steek.

Het is een orgastisch idee om op te treden voor een miljoenenpubliek; om daar ook werkelijk te gaan staan en het te doen, dat is wat anders.

Wij schromen wanneer wij het heilige der heiligen binnen gaan, wanneer wij in het licht treden van fonkelnieuwe ervaring die ons uit onze duistere staat kan verlossen.

De schreeuwer van Vijf komt in moeilijkheden wanneer iemand op zijn geschreeuw ingaat. De golven van twijfel aan eigen creativiteit die zich over me uitstorten wanneer ik mijn ‘Vallen in Getallen' in handen geef van eventuele lezers zijn niet anders dan de eeuwige twijfel aan de kwaliteit van de ‘daad' die zoveel Geliefden in onzekerheid houdt. Kerk, staat en opvoeding leiden op tot bange mensen, schipbreukelingen die zich aan het eerste beste stuk wrakhout vastklampen om niet onder te gaan in die zee van eenzaamheid en angst.

De minnaar vreest eigen impotentie. Niet-, te vlug-, te laat- of niet tegelijk klaarkomen zijn de onbespreekbare spookbeelden van de Geliefden.

De fallus die in 6 ‘hoog' wordt opgericht door de Fool, het toverstokje van de Magiër is een goddelijk symbool. Het zaad dat in regenvlagen onze akkers bevrucht. De angst geen of een tegenvallend orgasme te hebben is dezelfde angst te moeten leven in de donkerste schaduw van het goddelijke licht, ofwel buiten het licht van de eigen identiteit en creativiteit.

De Fool grijpt in Zes de gelegenheid nog dieper in de schepping te vallen, en dank zij zijn aanwezigheid valt er in Zes toch nog wel heel wat te genieten.

Wij zijn ook bang voor de vagina, symbool voor alles wat ons inwijdt in het mysterie van wat we zijn. Daarom wordt er in deze fase vaak zo vlug gevreeën, liefst in het donker, zonder er bij te spreken. We kunnen in de relatie ‘die Zes is' het uniek individuele niet bereiken.

Het zo aan elkaar vastgeplakt zitten van de jonge Geliefden spreekt de taal van onzekerheid. De averij die in de vroegere opvoedingssituatie is opgelopen moet binnen de opties van Zes in een gelijkwaardige intieme relatie gerepareerd worden.

Als dat niet gebeurt ontstaat er een vacuüm waar je ingezogen wordt. In de boeien van de sadomasochistische Geliefde. Als de ander je niet gelukkig maakt dan moet die ander dat maar voelen ook. Ook de verdedigende reflex, waar de ander de kritische en eisende ouder representeert, werkt mee aan de strijd die de Geliefden aangaan.

In de Geliefde is het meestal de ander die moet voeden. Zoals moeder ons vroeger voedde zo moet de ander zorgen dat ik gelukkig ben en gevrijwaard van zorgen. We zoeken een veilige haven tegen de woelige wereld en maken de beweging naar de Geliefde als een teruggang naar de moederschoot. De vorm van 6 doet ook wel denken aan een opgerolde foetus.

Wij maken ons weer tot kind in de afhankelijkheid aan de Geliefde. Wij hospitaliseren ons in de ander en geven vorm aan wat in het groot de verzorgingsstaat wordt genoemd. De Geliefde hoort alles te doen waar ik zelf te bang voor ben, moet alles zijn wat ik zelf niet durf te zijn. Zo een omhelzing wordt al gauw een worggreep. De ‘ups and downs' van twee verschillend gerichte driehoeken.

In dit ‘op en neer' herinner ik me dat het niet slechts om de warmbloedige Geliefden gaat, maar vooral ook om de verhouding tussen wat ik als het hoogste- en wat ik als het laagste beschouw. Op nog fundamenteler niveau gaat het om de integratie van alle tegenstellingen in een staat van bewustzijn dat hier in Zes nog geboren moet worden maar waarvan de bevruchting thans op het punt van plaatsvinden staat.

Tweepoligheid en mijn daaruit voortspruitende dialectische hoogstandjes moge de zegen ontvangen van de Hiërophant, in Zes wordt duidelijk welke adders ik in mijn keuzen van overtuigingen aan mijn borst heb gekoesterd.

We zijn in Vijf in hechtenis genomen door onze eigen voorstellingen, door onze eigen verklaringen, door onze eigen totems en taboes. De geest heeft zich geïncarneerd in een werkelijkheid die naar eenheid smacht. Vandaar... ‘de Geliefden'.