Een waar gebeurd verhaal

Het is een zonnige zaterdag in Juni, de dag waarop ik tachtig jaar oud ben geworden. Onwillekeurig gaan mijn gedachten terug naar vijftig jaar geleden. Pieter en ik runden een gezin met zeven kinderen. In die tijd werd mijn verjaardag uitbundig gevierd. Onder Pieter's leiding hadden alle kinderen een pakje voor Mama. Soms, bij gebrek aan een feestelijk pakpapiertje, haastig verpakt in krantenpapier!

 

Op een dag vierde mijn buurvrouw, mevrouw de Boer, haar tachtigste verjaardag. Wat vond ik dat oud: tachtig jaar! Hoe moet dat zijn om zo oud te worden.

Haar verjaardag werd gevierd temidden van haar zeven kinderen, met aanhang, en met klein- en zelfs al achterkleinkinderen. Mevrouw de Boer was de moederkloek en zat midden in de kamer op een feestelijk, met slingers versierde stoel, verguld om zich heen te kijken. Het huis was bomvol en er heerste een feeststemming.
Kijk, dacht ik toen, dat is dus mijn voorland. Zo zal het er later bij mij dus ook aan toegaan, als ik tachtig wordt.

En nu is de dag daar en ik weet niet of ik er rouwig om moet zijn of niet, maar bij mij wordt het vandaag geen zoete inval. Ik verwacht alleen mijn twee dochters. Mijn beide zonen wonen in Canada en mijn kleinkinderen zijn te druk met hun examens.
De rol van moederkloek is vandaag dus niet voor me weggelegd.

Mijn boodschappen heb ik vanmorgen al gedaan. Het ging vlot want het was nog rustig bij Albert Heijn. Bij de banketbakker kocht ik tien taartjes waar ik nog wel van over zal houden.
Vanuit mijn makkelijke stoel, die niet met slingers versierd is, kijk ik naar buiten, waar zoveel mensen, in het zonnetje lopen te genieten van het mooie Hof, waar ik woon. Het valt me op dat het buiten gezelliger is dan binnen en ik besluit om ook nog maar een ommetje te gaan maken. De markt is vlak om de hoek en ach, ik kan nog wel wat aardbeitjes gaan halen

Achter mijn onmisbare rollator ben ik nog maar net de deur uit, of mijn oog valt op een jonge man die hulpzoekend om zich heen loopt te kijken. We maken een oogcontact en als hij mijn glimlach ziet, komt hij meteen naar me toe.
'Woont u hier, mevrouw?', vraagt hij.

'Ja zeker, waarom vraag je dat?'
'Mevrouw, ik heb hulp nodig. Ik kom helemaal gelopen vanaf het ziekenhuis, waar een goeie vriend van me is opgenomen. Ik was daar met mijn zus, die in Groningen woont en ik ben met haar auto meegereden 'Ze is eerder vertrokken dan ik en ik vergat dat mijn tas, met al mijn spullen er in, bij haar in de auto is blijven liggen. En nu moet ik naar huis en ik heb zelfs geen geld om een treinkaartje te kopen'.
Zijn verhaal is geloofwaardig en natuurlijk voel ik me meteen geroepen om de rol van de Barmhartige Samaritaan te spelen. Mijn hart staat wijd open om te willen helpen.

'Waar woon je dan", vraag ik. 'Waar moet je dan naar toe?'
'Naar Roermond. Daar studeer ik. En mijn naam is Bas hoor'.
'Kom dan eerst maar met me mee naar mijn huis. Dan kunnen we verder zien wat er moet gebeuren. Na zo'n eind lopen zul je wel moe zijn?'

Hij loopt de paar passen met me mee en ik wijs hem een plek op de bank. 'Ga lekker zitten, dan maak ik een kop koffie voor je'. Ik loop naar de keuken om koffie te zetten en een dubbele boterham met kaas voor hem klaar te maken. Het is per slot ook nog eens mijn verjaardag. Door de komst van Bas wordt die opeens feestelijk opgeluisterd.
Zie je nu wel, ik moet nooit zoveel organiseren. De mooiste momenten komen zomaar uit de lucht vallen. Wat een aardige jongeman en wat fijn om dit voor hem te kunnen doen

Ik probeer me in te denken hoe het zou zijn als mijn kleinzoon, die in Delft studeert, in nood zou geraken. Dan hoop ik toch ook dat er een Oma zal zijn die te hulp zal schieten. En daarom ben ik blij dat ik vandaag die Oma voor Bas kan zijn.

'Hoeveel geld heb je nodig?', vraag ik.
'Met twintig euro kan ik een treinkaartje kopen. Daar ben ik al mee geholpen', zegt Bas.
'Heb je dan wel eten in huis? Het is morgen zondag en dan zijn de winkels dicht, vraagt een overbezorgde Oma, die haar rol misschien wel een beetje al te serieus op gaat nemen.
'Ach, Ik red me wel hoor', antwoordt Bas, terwijl hij de laatste hap van zijn boterham met kaas naar binnen werkt.
'Dat smaakte lekker, mevrouw',

'Bas, ik doe je een voorstel. Als we nu eens samen een verbond sluiten, een Verbond Van Vertrouwen, dan help ik je met geld. Maar dan reken ik er natuurlijk op dat je het me eerlijk terug zult betalen'.
'O, daar kunt u absoluut van op aan. Ik heb geld op mijn rekening staan, maar ik kan er zonder mijn pasje nu niet bij komen. Ik zal het geld meteen overmaken. Dat beloof ik u'.
'Ik weet het goed gemaakt', zeg ik. 'Dan leen ik je vijftig euro. Dan kun je even vooruit tot je je pasje terug hebt'.
'U bent een geweldig lief mens. Ik ben u heel dankbaar'.
Ik voel me minstens zo blij als Bas omdat, dank zij hem, mijn verjaardag wel op heel bijzondere manier een feestelijk tintje heeft gekregen.

'We moeten wel even naar de bank, want dat geld heb ik niet in huis.'
De bank is vlak om de hoek en samen lopen we er naar toe. Bas wacht buiten op me, terwijl ik in de hal van de bank de vijftig euro ga pinnen.
Terwijl ik het geld aan Bas overhandig, kijk ik hem recht in de ogen en zeg: 'Je weet onze afspraak. We hebben een verbond gesloten en een verbond mag je nooit verbreken. Ik reken op je, Bas. Mijn banknummer heb ik je gegeven. Ik wens je heel veel succes met je studie en vergeet mij niet'. En dan geef ik hem, midden op straat, spontaan een zoen op allebei zijn wangen.

Bas bedankt me nog een keer en op mijn vraag of hij weet waar het station is, antwoordt hij dat hij dat heel goed weet te vinden. Hij loopt weg en ik zwaai hem na.
Dan zie ik dat hij de verkeerde kant op loopt en voor het eerst bekruipt me heel even een gevoel van twijfel. Ach onzin, natuurlijk zal hij ons verbond niet verbreken, denk ik bij mezelf. Als ik niemand meer kan vertrouwen wordt het leven wel heel erg kleurloos voor me.
En ik loop, helemaal alleen, achter mijn rollator naar huis. Een huis, waar het opeens stil is.

In het begin van de middag komt mijn dochter Erica even bij me langs. 'Heb je nog hulp nodig voor de boodschappen?, vraagt ze. En dan vertel ik haar het hele verhaal over Bas.
'Mens, hoe haal je het in je hoofd? Heb je zijn adres wel gevraagd? Nee natuurlijk niet. En die gabber woont natuurlijk helemaal niet in Roermond en is met je centen rechtstreeks de koffieshop in gedoken. Leer je het dan nooit?'

Ik moet toegeven dat hij inderdaad in de riching van de koffieshop liep, daar heeft ze gelijk in, maar ik wil niet dat ze me mijn illusie ontneemt. 'Ik heb toch een Verbond met hem gesloten', zeg ik. Maar tegelijkertijd loop ik weer tegen mijn twijfel aan. Stel je voor dat ze gelijk heeft .......
'Nou, je kunt naar je geld fluiten hoor. En hoe verzin je het. Als hij om twintig euro vraagt en je geeft er vijftig. Dan ben je toch niet meer te redden!'

Als ze mijn beteuterde gezicht ziet slaat ze een arm om me heen, en zegt:.
'Ach lieverd, het heeft je vijftig euro gekost. Dat is overkomelijk. Maar hoe vaak moet ik je nog waarschuwen? Er loopt zoveel tuig op straat en ze liegen en bedriegen waar je bij staat. Kijk toch uit aan wie je je vertrouwen geeft.'

Met een tissue veegt ze twee tranen van mijn wangen.
'Ik hoop zo intens dat hij het je terug betaalt. Niet alleen om die vijftig euro, maar om jou', zegt ze. 'Nou, dan ga ik maar weer. Om vijf uur kom ik je halen en dan gaan we samen een pizza eten, he?'

Een poosje later kijk ik toevallig in mijn postvakje. De macht der gewoonte, want ik weet dat er op zaterdagmiddag geen postbestelling is. Toch zie ik, tot mijn verbazing, dat er een enveloppe in de bus ligt. Als ik die open maak, houd ik een briefje van vijftig euro in mijn hand en een prachtige kaart met een mooie zwaan er op.
Ik lees de met de hand geschreven tekst: 'Lieve mevrouw, Hierbij wil ik u danken voor het in mij gestelde vertrouwen. Eigenlijk was ik er op uit om u te beduvelen, maar u bent te goed voor deze wereld. Ik geef u hierbij uw geld terug. Ik wil u echter waarschuwen beter op te letten, hopelijk zonder uw vertrouwen in de mensheid te verliezen'.
Het is ondertekend met Bas.

Zie je nou wel! Hij was dus wel degelijk te vertrouwen en hij heeft ons verbond ook serieus genomen. Wat ben ik blij!! Wat een heerlijke verjaardag is het opeens voor me geworden.
Ik scharrel nog even in mijn tuintje en dan is het opeens vijf uur en ik zie dat Erica er al aan komt. 'Ga maar gauw naar binnen', zeg ik opgetogen. 'Op tafel ligt het mooiste verjaarscadeau dat ik me maar kan wensen'.

Erica leest de brief en ziet mijn blije snoet en ze geeft me een knuffel. 'Wat ben ik blij voor je', zegt ze.
' Zie je nou wel dat ik op mijn intuitie kan vertrouwen? Er zijn heus nog wel eerlijke mensen op de wereld hoor.' Tegelijkertijd merk ik dat Erica me geen antoord geeft. Ik voel opeens dat er iets niet klopt.

'Is er iets?', vraag ik. Ze glimlacht naar me, maar ze geeft geen antwoord. Ik vraag me af wat ik in haar ogen kan lezen, tot het plotseling tot me doordringt. Die kaart was van haar!

Ik voel me verslagen.
'Mam, ik kan zo moeilijk liegen. Dat heb je me nooit geleerd. We hebben elkaar nooit voorgelogen. Maar ik wil niet dat die vent je belazert. Ik wil zo graag dat je blijft wie je bent, met al je vertrouwen in de mensheid. En ik wil niet dat dat kapot wordt gemaakt door zo'n schoffie, die misbruik van je maakt. Daarom heb ik het gedaan. Wees niet boos op me'. Boos? Om zoveel liefde die mijn dochter aan mij geeft? Hoe kan ik daar in God's naam boos om zijn? Was er eigenlijk een mooier verjaarscadeau denkbaar?

Maar diep in mijn hart blijf ik geloven dat er een dezer dagen vijftig euro zal worden gestort op mijn bankrekening.
Iets dat niet gaat gebeuren.

Wat ik overhoud aan dit avontuur?

Dat is mijn rotsvaste geloof dat een verbond nooit kan worden verbroken. Wat er ook gebeurt. Ook al kan het soms heel anders uitpakken dan je verwacht.
Ik weet zeker dat ook Bas ons verbond nooit zal vergeten. En als hij oud is geworden en zelf een Vader of een Grootvader zal zijn geworden, zal hij zijn kind op schoot nemen en hem een verhaaltje gaan vertellen.

Er was er eens een héél oud vrouwtje ..., en ze woonde op een prachtig oud Hof...

RIEKE LEEUWRIK